رقبایم مرا دست‌کم گرفتند!

به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: امسال در چهارمین دوره بازی‌های پاراآسیایی هانگژوی چین یک اتفاق مهم افتاد. ابوالفضل ظریف نوجوان ۱۶ ساله مشهدی کوچک‌ترین عضو کاروان شنای ایران بود، او در این مسابقات در ماده ۵۰ متر آزاد به مدال نقره رسید و به یکی از پدیده‌های این مسابقات تبدیل‌شد. ابوالفضل توانست مراحل مقدماتی را مانند آب‌خوردن طی‌کند و بالاتر از بقیه رقیبانش که از او بزرگ‌تر بودند، به فینال برسد. این نوجوان پر تلاش و با اراده که از ناحیه مچ دست دچار کم توانی است، این مسافت را طی ۲۶ ثانیه و ۴۶ صدم ثانیه شنا کرد و با اختلاف کمی، دوم شد. بازی‌های پاراآسیایی و پارا المپیک یک رویداد ورزشی است که شبیه مسابقات المپیک هر ۴ سال برای ورزشکارانی که معلولیت جسمانی دارند، در سطح آسیا و جهان برگزارمی‌شود. با ابوالفضل که با کسب این مدال و داشتن یک برنامه تمرینی جدی، می‌خواهد اولین نفری باشد که در مسابقات پارالمپیک مدال پاراشنا می‌گیرد گفتگو کردیم و از او پرسیدیم چطور در این مسابقات مهم، موفق شده‌است.

از چه سنی شنا می‌کنی که در ۱۶ سالگی مدال گرفتی؟

من از ۵ سالگی شناکردن را زیرنظر دکتر ضیایی شروع‌کردم و تا الان هم، این تمرین‌ها را با کمک ایشان و دکتر سنجری ادامه‌دادم. کم‌کم مربی بدنسازی آقای دکتر قهرمانی و ماساژورم آقای شخصی اضافه‌شدند. با کمک و حمایت همه این عزیزان و کمیته شنای هیئت ورزش‌های جانبازان و معلولان بود که توانستم مدال نقره بازی‌های پاراآسیایی را بگیرم و روی سکو بروم. من با نفر اول ۶ صدم ثانیه فاصله داشتم.

چطور شد بین این همه رشته ورزشی، شنا را انتخاب‌کردی؟

پدرم ورزشکار بود و خیلی دوست داشت من هم اهل ورزش شوم. من از بچگی عاشق آب‌بازی و استخر بودم و خودم هم شنا را خیلی دوست‌داشتم. وقتی با آقای ضیایی (مربی‌ام) آشناشدم و استعدادسنجی کردند متوجه‌شدند من در شنا موفق‌ترم. این‌جور شد که تمریناتم را در رشته شنا شروع‌کردم و تا الان ادامه‌دادم. تا قبل از مسابقات بدون توقف مشغول تمرین‌بودم. هفته‌ای ۹ جلسه که ۳ جلسه آن شنای ۳ تا ۴ ساعته بود و ۳ جلسه آن بدنسازی ۲ ساعته. شنا روی روحیه و فیزیک بدن هم تاثیرمی‌گذارد.

تو کوچک‌ترین عضو تیم پاراشنا بودی. چه حسی داشتی در این سن‌وسال به این مسابقات مهم راه پیداکردی؟

راستش زمان مسابقات، همه شناگر‌ها استرس داشتند. سومین مسابقه من بود و کم‌تجربه‌بودم. به همین دلیل استرسم از بقیه یک مقدار بیشتر بود، اما خوب شد که رفتم و این محیط و جو مسابقات را تجربه‌کردم. با این تجربه و تلاش و تمرین امیدوارم در پارالمپیک بتوانم اولین کسی باشم که در رشته شنا مدال می‌گیرد. در مسابقات، کم‌سن و سال‌تر از خودم ندیدم و همه بزرگ‌تر بودند. همه رقبایم مرا دست‌کم گرفته‌بودند، چون اسم‌هایی که در فهرست بود شناخته‌شده، بالاتر و بهتر از من بودند، ولی من ناشناخته آن جمع بودم. رقیب ۲۲ ساله داشتم تا ۲۵ و ۲۸ ساله.

چه چیز‌هایی باعث شد تو یک نوجوان موفق باشی؟

من درس و شنا را با هم جلو می‌بردم تا در هیچ‌کدام به مشکل نخورم. در این مسیر، مربی و حمایت‌های خانواده‌ام خیلی موثر بود. می‌خواهم از همه آن‌ها تشکرکنم، چون به خاطر آن‌ها و حمایت‌هایشان است که من به این نقطه رسیدم. بزرگ‌ترین تفریح من همین شنا‌کردن است و خوشحالم در آن موفق‌شدم.

چه صحبتی با هم‌سن‌وسالان خودت داری؟‌

می‌خواهم با کسانی صحبت‌کنم که مانند من یک معلولیت دارند. به آن‌ها می‌گویم معلولیت، محدودیت نیست. این که بخواهند در خانه بنشینند، غصه بخورند و کاری نکنند قابل توجیه نیست. این‌طور هیچ اتفاقی نمی‌افتد. همین که سمت ورزش بروند و تمرینات ورزشی داشته‌باشند شروع خوبی است. برای هدف‌شان تلاش‌کنند تا همه مدال‌ها و آرزو‌های قشنگی که دارند، برآورده‌شود. همین‌طور که شنا باعث‌شد من آدم قوی‌تری شوم و صدرصد در روحیه من تاثیر داشت، چون ورزش شادابی است. از لحاظ فیزیکی هم به آدم کمک‌می‌کند تا بدن خوش‌فرم‌تری داشته‌باشد.