ایالات متحده: دلفین‌های مرده با ناهنجاری‌های مغزی، خطر بالقوه برای انسان‌ها را هشدار می‌دهند

به گزارش مجله خبری نگار، این کشف نگرانی‌های فزاینده‌ای را در مورد تأثیر آلودگی دریایی بر سلامت انسان ایجاد می‌کند.

تیمی از دانشمندان دانشگاه میامی و موسسه تحقیقاتی هابز-سی‌ورلد، تحقیقات خود را در مورد مرگ ۲۰ دلفین پوزه بطری که بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹ در تالاب رودخانه ایندین فلوریدا به گل نشسته بودند، آغاز کردند.

در طول آزمایش‌های آزمایشگاهی، دانشمندان کشف کردند که مغز این دلفین‌ها حاوی سطوح بسیار بالایی از یک ماده شیمیایی سمی تولید شده توسط سیانوباکتری‌ها (که به عنوان جلبک‌های سبز-آبی نیز شناخته می‌شوند) است، ارگانیسم‌های میکروسکوپی که ترکیباتی را آزاد می‌کنند که مستقیماً بر نورون‌های مسئول حافظه، تفکر و ارتباط تأثیر می‌گذارند.

نتایج نشان داد که دلفین‌هایی که در طول شکوفایی جلبکی جان خود را از دست دادند، تا ۲۹۰۰ برابر بیشتر از دلفین‌هایی که در سایر مواقع سال جان خود را از دست دادند، ۲،۴-DAB (یک نوروتوکسین) داشتند. این آزمایش‌ها همچنین نشان داد که مغز آنها نشانه‌های بیماری آلزایمر، از جمله تجمع پلاک‌های بتا آمیلوئید، درهم‌تنیدگی‌های پروتئین تاو و ناخالصی‌های پروتئینی را نشان می‌دهد که نشان‌دهنده زوال عصبی پیشرفته است.

دکتر دیوید دیویس، از دانشکده پزشکی دانشگاه میامی میلر، گفت: «دلفین‌ها شاخص‌های مهم زیست‌محیطی آلودگی سمی در اقیانوس‌ها هستند، که این امر نگرانی‌هایی را ایجاد می‌کند مبنی بر اینکه انسان‌ها نیز ممکن است تحت تأثیر همان سموم تولید شده توسط شکوفایی سیانوباکتری‌ها قرار گیرند.»

خطری فراتر از حیات دریایی

دانشمندان معتقدند که این یافته‌ها محدود به دلفین‌ها نیست؛ آنها ممکن است پیامد‌هایی برای انسان‌ها، به ویژه در مناطق ساحلی، نیز داشته باشند. طبق داده‌های سال ۲۰۲۴، شهرستان میامی-دید بالاترین میزان ابتلا به بیماری آلزایمر را در ایالات متحده داشته است، که این فرضیه را تقویت می‌کند که بین قرار گرفتن مزمن در معرض سموم سیانوباکتریایی و افزایش خطر بیماری‌های عصبی ارتباط وجود دارد.

دیویس توضیح داد: «بیماری آلزایمر علل متعددی دارد، اما قرار گرفتن در معرض سیانوباکتری‌ها به عنوان یک عامل خطر اصلی زیست‌محیطی در حال ظهور است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.»

سموم چگونه به وجود می‌آیند؟

سیانوباکتری‌ها در آب‌های گرم و غنی از مواد مغذی، به ویژه در مناطقی که رواناب‌های کشاورزی یا فاضلاب حاوی نیتروژن و فسفر دریافت می‌کنند، رشد می‌کنند. در طول دوره‌های رشد شدید، بدنه‌های آبی به رنگ آبی-سبز درخشان درمی‌آیند و این ارگانیسم‌ها نوروتوکسین‌های قدرتمندی مانند BMAA و ترکیبات مشابه را آزاد می‌کنند که به مغز و سیستم عصبی حمله می‌کنند.

مطالعات قبلی نشان داده است که قرار گرفتن طولانی مدت در معرض این سموم می‌تواند باعث تغییراتی در پروتئین‌های مغز شود، مشابه تغییراتی که در بیماران آلزایمر مشاهده می‌شود.

تجمع زیستی، خطر این سموم را در محیط دریایی تشدید می‌کند، زیرا این سموم توسط موجودات کوچک مانند ماهی‌ها و بی‌مهرگان جذب شده و سپس با غلظت‌های بالاتر به موجودات بزرگتر منتقل می‌شوند و در نهایت به دلفین‌ها که در بالای زنجیره غذایی قرار دارند، می‌رسند.

دانشمندان همچنین تغییراتی در ۵۳۶ ژن در مغز دلفین‌ها یافتند که با ژن‌های مرتبط با بیماری آلزایمر در انسان مطابقت دارد و این ایده را تقویت می‌کند که سموم ممکن است بر همان مکانیسم‌های ژنتیکی مسئول زوال مغز تأثیر بگذارند.

دانشمندان هشدار می‌دهند که تغییرات اقلیمی و افزایش مواد مغذی در آب به رشد سیانوباکتری‌ها کمک می‌کند، زیرا دمای بالا و نور شدید خورشید محیطی ایده‌آل برای رشد طولانی‌تر آنها فراهم می‌کند.

منبع: دیلی میل