یک انفجار بزرگ هسته‌ای می‌تواند حیات روی کره زمین را تهدید کند!

به گزارش مجله خبری نگار، اولین آزمایش یک بمب هسته‌ای با عنوان ترینیتی در تاریخ علم شناخته می‌شود. در آن زمان دانشمندان متعددی نسبت به عواقب استفاده از این سلاح فوق مرگبار هشدار داده و برخی دانشمندان معتقد بودند؛ استفاده از سلاح هسته‌ای منجر به نابودی بشریت خواهد شد.

در واقع، پیش از آزمایش نخستین سلاح هسته‌ای جهان توسط آمریکا، دکتر استیون بیگالسکی، رئیس مرکز مهندسی هسته‌ای و رادیولوژی مؤسسه فناوری جورجیااین نگرانی وجود داشت که گرمای انفجار ترینیتی باعث می‌شود هیدروژن موجود در اتمسفر دچار همجوشی شده و در نهایت یک واکنش زنجیره‌ای فاجعه آمیز را ایجاد کند که در سراسر جهان ادامه یافته و زمین را نابود می‌کند.

به عبارت دیگر دانشمندان نگران این موضوع بودند که وقوع یک انفجار هسته‌ای می‌تواند کل دنیا را به آتش بکشد. البته ما امروزه می‌دانیم که این اتفاق در دنیای واقعیت نیفتاد، زیرا چگالی اتم‌های ذوب پذیر و تعادل انرژی از وقوع فرضیه همجوشی هیدروژن موجود در جو جلوگیری می‌کند.

با این حال، سوال بسیار مهمی که در زمینه فوق مطرح می‌شود، این است که سلاح‌های هسته‌ای چقدر می‌توانند بزرگ و مخرب باشند؟ آیا از نظر تئوری یک بمب بسیار قدرتمند می‌تواند جهان را به پایان برساند؟

دکتر تارا دروزدنکو، مدیر برنامه امنیت جهانی در اتحادیه دانشمندان در این مورد نگران بوده و توضیح می‌دهد: بمبی که در طول جنگ جهانی دوم روی هیروشیما انداخته شد ۱۵ کیلوتن معادل ۱۵ هزار تن ماده منفجره تی ان تی بود.

بمب ناکازاکی از نمونه هیروشیما قدرتمند‌تر بوده و ۲۰ کیلوتن قدرت داشت. باید اعتراف کرد که بیشتر تسلیحات هسته‌ای کنونی ایالات متحده ۱۵ تا ۲۰ برابر قوی‌تر از آن بمب‌هایی هستند که در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت و این بسیار خطرناک است.

برای درک خطر ناشی از ضرادخانه‌های هسته‌ای موجود در جهان کافی است تا بدانید بمب هیروشیما ۱۳ کیلومتر مربع از این شهر را ویران، ۶۳ درصد از ساختمان‌های آن را نابود کرده و حداقل ۷۰ هزار نفر را کشت. اما قوی‌ترین بمب هسته‌ای که تا به امروز ساخته شده است توسط اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۱ آزمایش شد. این بمب به نام بمب تزار (Tsar Bomba) معرفی شده و دارای بازدهی بیش از ۵۰ هزار کیلوتن بود که معادل انفجار ۵۰ میلیون تن ماده منفجره تی ان تی است.

این انفجار به معنی واقعی هولناک بود و خانه‌هایی را در روستای Severny در ۵۵ کیلومتری محل آزمایش در خلیج Mityushikha ویران کرد. برای درک بهتر فاجعه کافی است تصور کنید اگر چنین بمبی روی شهری بزرگ مانند منچستر انداخته می‌شد، مردم لیورپول، لیدز و شفیلد دچار سوختگی درجه سه می‌شدند. در این میان، اما نکته جالب این است که بمب تزار به گونه‌ای طراحی شده بود که علی رغم این قدرت زیاد، اثرات ناشی از تشعشعات کمتری داشته باشد.

با این حال، خوشبختانه یک مانع جدی برای استفاده از این بمب‌های فوق قدرتمند وجود دارد، زیرا در حال حاضر هیچ سیستم عملی تحویلی برای آن‌ها وجود ندارد. به باور کارشناسان، چنین بمبی بزرگتر از آن است که بتوان آن را به عنوان موشک مستقر کرد و برای هر هواپیمایی که آن را پرتاب کند نیز خطرات زیادی را به همراه خواهد داشت.

در حقیقت حتی در بمب‌های ۵۰ مگاتنی نیز این تردید وجود دارد که آیا هواپیمای حامل بمب می‌تواند قبل از انفجار از منطقه بگریزد یا خیر. کارشناسان نظامی معتقدند وقتی می‌توان ۵۰ بمب کوچک تولید کرد که قادر به تخریب مشابه این بمب باشند، نیاز به ساخت یک بمب وجود ندارد.

امروزه چند دهه از آزمایش بمب‌های اتمی آمریکا و روسیه می‌گذرد و در حال حاضر اجماع کلی وجود دارد که سلاح‌های شکافت یا همجوشی می‌توانند بازدهی بسیار بالاتری نسبت به بمب‌های نسل اول از جمله تزار داشته باشند. در این میان حتی گمانه زنی‌هایی وجود دارد که در آینده می‌توان از این بمب‌ها برای نابودی یک سیارک در مسیر برخود با زمین استفاده کرد.

دانشمندان در پاسخ به این سوال مهم که آیا یک سلاح هسته‌ای با حداکثر اندازه نظری می‌تواند جهان را نابود کند یا خیر، اطمینان کامل نداشته و معتقدند:. امیدواریم هرگز به این سمت حرکت نکنیم.