طوفان‌های بزرگ عاملین ایجاد این حوادث دلخراش

به گزارش مجله خبری نگار، استاد پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و رئیس مرکز پیش بینی زلزله در پژوهشگاه بین المللی زلزله در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری سیناپرس گفت: گرمای موضعی هوا به صورت مستقیم به روی رخداد زمین لرزه‌ها اثر قابل مشاهده‌ای ندارد و تاکنون گزارشی پیرامون این مساله ثبت نشده است. اما چنین بحثی درباره زمین لرزه‌های مهمی که قبلا در منطقه‌های بسیار خشک و تحت تاثیر بحران آب رخ داده اند، نیز مطرح است. مهمترین آن دو رخداد زمین لرزه‌های ریجکرست در جنوب کالیفرنیا با بزرگای ۶.۴ و ۷.۱ به ترتیب در ۴ و ۵ ژوئیه ۲۰۱۹ در صحرای موهاوی کالیفرنیا در شمال شرقی لس آنجلس است. شرایط گرم و خشک، در آن منطقه نیز حاد است. پس از آن زلزله، مجددا بحث‌هایی در مورد به نام “آب و هوای زلزله” صورت گرفت.

وی افزود: بیشتر زمین لرزه‌ها ناشی از فرآیند‌های تکتونیکی هستند؛ نیرو‌هایی در زمین جامد که باعث تغییرات در ساختار پوسته زمین می‌شود. این نیرو‌ها باعث گسیختگی توده‌های سنگی زیرزمینی در امتداد گسل‌ها می‌شود. بیشتر زمین لرزه‌ها در زیر سطح زمین بسیار فراتر از تاثیر دما و شرایط سطح رخ می‌دهند. از سوی دیگر توزیع آماری زمین لرزه‌ها در تمام انواع شرایط آب و هوایی تقریبا برابر است.

وی اظهارداشت: تنها ارتباطی که بین زمین لرزه و آب و هوا ذکر شده، تغییرات بزرگ در فشار جوی ناشی از طوفان‌های بزرگ است که باعث ایجاد چیزی می‌شود که به آن “زلزله‌های آهسته” می‌گویند.

رئیس مرکز پیش بینی زلزله در پژوهشگاه بین المللی زلزله تصریح کرد: انرژی در دوره‌های زمانی نسبتا طولانی و منجر به لرزش زمین مانند زلزله‌های معمولی نمی‌شود. علی رغم اینکه چنین تغییرات کم فشاری می‌تواند به طور بالقوه در ایجاد یک زلزله نقش داشته باشد، میزان تغییرات فشار کم است و از نظر آماری قابل توجه نیستند. بین پدیده‌های اقلیمی و زلزله ابتدا باید تعیین کرد که چه نوع فرآیند‌های تکتونیکی ممکن است با پدیده‌های اقلیمی مرتبط باشد.

زارع گفت: زمین لرزه‌ها با تغییر در میزان تنش روی یک گسل رخ می‌دهند. بزرگترین متغیر اقلیمی که می‌تواند بار‌های تنش گسل را تغییر دهد، آب‌های سطحی به شکل بارش باران و برف است. چنین همبستگی‌هایی تایید شده است. جایی که این نوع همبستگی‌ها دیده می‌شوند، زمین‌لرزه‌های کوچک اتفاق می‌افتد.

استاد پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی در پایان به خبرنگار سیناپرس گفت: ارتباطی بین میزان لرزه خیزی در هیمالیا و فصل باران‌های موسمی سالانه پیدا کرده اند. در طول ماه‌های تابستان، مقدار زیادی بارندگی در دشت هند که نواحی شمالی شبه قاره هند را در بر می‌گیرد، می‌بارد. این باعث افزایش بار‌های تنش در پوسته زمین در آنجا می‌شود و سطوح ریز لرزه خیزی در هیمالیا مجاور را کاهش می‌دهد. در طول فصل خشک زمستان، زمانی که وزن آب کمتری روی پوسته زمین در دشت وجود دارد، ریز لرزه خیزی هیمالیا به اوج خود می‌رسد.