به گزارش مجله خبری نگار،تماس چشمی بخش اساسی از تعاملات اجتماعی انسان است و حتی نوزادان دو روزه ترجیح میدهند به چهرههایی که مستقیماً به آنها خیره شده اند، نگاه کنند.
اگر کسی به شما نگاه میکند، نشان دهنده علاقه اجتماعی و تمایل احتمالی برای برقراری ارتباط است، اما مطمئناً نمیتوانید متوجه شوید که کسی به شما نگاه میکند، مگر اینکه شما به نوبه خود سعی کنید نگاه او را ببینید و تماس چشمی برقرار شود. حال این سوال مطرح میشود که چرا وقتی از کنار غریبهها میگذریم، اغلب به طور غیر ارادی به چهره آنها نگاه میکنیم.
نتایج یک مطالعه میدانی در ایالات متحده نشان داد که برقراری ارتباط چشمی با غریبهها باعث میشود ما احساس ارتباط اجتماعی بیشتری داشته باشیم، در حالی که اگر کسی از نگاه کردن به ما اجتناب کند، احتمالاً احساس نا امیدی و قطع ارتباط میکنیم.
البته فراموش نکنیم خیره شدن به فردی دیگر نشانه بی ادبی بوده و در تعاملات اجتماعی پسندیده نیست. این عمل با نگاه کوتاه و ایجاد ارتباط چشمی کاملا متفاوت بوده و به نوعی تجاوز به حریم شخصی فرد مقابل است.