خدایی: با مسن‌ها به جایی نمی‌رسیم

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: وقتی ابتلای محمدرضا توکلی سرمربی جدید تیم ملی تنیس ایران به کرونا، سبب شد دستیار اول او محرم خدایی عنان امور را موقتاً در دست گیرد و تیم اعزامی ایران به مسابقات اخیر گروه سوم آسیا – اقیانوسیه در چهارچوب جام دیویس ۲۰۲۲ را هدایت کند، کار‌ها برای ابقا در این گروه سخت و سخت‌تر شد. با این حال خدایی ۶۵ ساله که به مدت ۱۰ سال (دهه ۱۳۶۰) مرد اول تنیس ایران به حساب می‌آمد، در این رقابت‌ها به آنچه می‌خواست، رسید. صحبت‌های او در خصوص وضعیت امروز و آینده تنیس کشور قابل توجه است.

کار ما در ویتنام حتماً بسیار سخت بود.

همینطور بود که گفتید. به علت ضیق وقت، من و آقای توکلی فقط سه هفته با تیم کار کرده بودیم و چهار روز مانده به سفرمان به ویتنام، تست کرونای توکلی هم مثبت و او در تهران ماندنی و اوضاع پیچیده‌تر شد.

واکنش شما که جانشین او شدید، چه بود؟

به سران تنیس گفتم با شرایط موجود فقط می‌توانم تیم را در گروه سوم آسیا ماندنی کنم و صعود به گروه دوم قاره را از من نخواهند، زیرا حریفان از ما بسیار ساخته و پرداخته‌تر هستند.

با تیم نه چندان سطح بالایی که در اختیار داشتید، قطعاً در ویتنام به دشواری‌های متعددی برخورد کردید.

بچه‌ها تلاش‌شان را کردند، اما عقب افتادگی چند دهه‌ای ما کار خودش را کرد و ما به عربستان ۱-۲ و به جزایر پاسیفیک صفر-۳ باختیم، ولی سوریه را ۱-۲ و امارات را صفر-۳ بردیم و رتبه پنجم سهم ما شد.

از ابتدا هم مقرر شده بود که تیم‌های اول تا سوم به گروه دوم آسیا صعود کنند و تیم‌های چهارم تا ششم در دسته سوم قاره بمانند که این شامل حال ما شد.

برای آینده چه برنامه‌ای دارید؟

باید واقع‌بین بود. ما می‌خواهیم روی نوجوانان که از آموزش پذیری بیشتری برخوردارند، کار کنیم. در همین تیم اعزامی به ویتنام سه بازیکن از این قبیل داشتیم، یکی کامیار الیاسی ۱۷ ساله و دیگری علی یزدانی ۱۹ ساله و البته سرآمد آن‌ها کسری رحمانی است که ۱۵ سال سن بیشتر ندارد.

در پیکار‌های ویتنام ما از الیاس تقریباً در تمام دیدار‌های دوبل استفاده کردیم و رحمانی هم یک بازی دوبل برای ما انجام داد. آن‌ها و امثال آنان آینده تنیس ما را می‌سازند. باید به فکر تغییر نسل باشیم و با برنامه در این راه قدم برداریم.

فکر نمی‌کنید در صورت استفاده از مسن‌تر‌ها شاید نتیجه بهتری می‌گرفتیم و صعود داشتیم.

قبلاً هم گفتم که مسن‌تر‌ها شانه خالی می‌کردند و بهانه می‌آوردند. حالا هم معتقدم ما کلاً با مسن‌ها به جایی نمی‌رسیم و فقط در صورت کار طولانی‌مدت روی نوجوانان می‌توانیم در سه چهار سال آینده به سطحی برسیم که ما را به گروه دوم آسیا هم ارتقا بخشد.

البته سقف پرواز ما بیش از این نخواهد بود.

فدراسیون فعلی چطور است؟

شناخت زیادی از آقای عزیزی ندارم، اما به نظرم با این فدراسیون بیشتر می‌توان کار کرد.

وقتی صحبت از حضور من در کادر فنی تیم ملی شد و فرشاد صنعتی مدیر سازمان تیم‌های ملی تنیس هم روی این قضیه تأکید کرد و اطمینان لازم را به ما داد، احساس کردم شرایط برای همکاری مهیا است.

در ۱۰، ۱۵ سال اخیر کمی ناپیدا بودید. چه می‌کردید؟

مدتی در خارج از کشور بودم، اما اکنون دائماً می‌روم و می‌آیم. برنامه فعلی‌ام ماندن در ایران و کمک به تنیس کشور است.

ما می‌خواهیم روی نوجوانان که از آموزش‌پذیری بیشتری برخوردارند، کار کنیم. در همین تیم اعزامی به ویتنام سه بازیکن از این قبیل داشتیم، یکی کامیار الیاسی ۱۷ ساله و دیگری علی یزدانی ۱۹ ساله و البته سرآمد آن‌ها کسری رحمانی است که ۱۵ سال سن بیشتر ندارد. در پیکار‌های ویتنام ما از الیاس تقریباً در تمام دیدار‌های دوبل استفاده کردیم و رحمانی هم یک بازی دوبل برای ما انجام داد. آن‌ها و امثال آنان آینده تنیس ما را می‌سازند. باید به فکر تغییر نسل باشیم و با برنامه در این راه قدم برداریم.