به گزارش مجله خبری نگار، هدف از این طرح معمولا افزایش امنیت سایبری، حفظ دادههای داخلی و کاهش تاثیر تحریمها یا اختلالات خارجی عنوان میشود. اما پیاده سازی اینترنت ملی م یتواند چالشهایی مانند محدودیت در دسترسی به برخی سایتها و خدمات بین المللی را به همراه داشته باشد.
اینترنت داخلی به سیستمی گفته میشود که در آن تبادل اطلاعات بین کاربران و وبسایتها کاملا در داخل کشور انجام میگیرد. وقتی شما آدرس سایتی را وارد میکنید که سرور آن در ایران قرار دارد، اتفاقاتی که میافتد به این صورت است:
درخواست شما از طریق روترهای داخلی مسیریابی میشود
این درخواست به سرورهای داخل کشور ارسال میگ ردد
اطلاعات مورد نظر از همان سرورهای داخلی دریافت میشود
تمام این تبادل داده بدون نیاز به ارتباط با سرورهای خارجی انجام میپذیرد
این مکانیزم پایه و اساس اینترنت ملی را تشکیل میدهد، جایی که اکثر خدمات اینترنتی از طریق سرورهای داخلی ارائه میشوند. البته این سیستم زمانی بهینه کار میکند که هم وبسایتها و هم کاربرانشان در یک کشور قرار داشته باشند.
اینترنت ملی به شبکهای گفته میشود که دولتها آن را به عنوان جایگزینی برای اینترنت جهانی راه اندازی میکنند. در این سیستم، دسترسی به محتوای بین المللی محدود شده و خدمات داخلی جایگزین میشوند. هدف اصلی این طرح معمولا افزایش کنترل بر تبادل اطلاعات و کاهش وابستگی به زیرساختهای خارجی عنوان میشود. در عمل، اینترنت ملی به معنای فیلترینگ گستردهتر و نظارت بیشتر بر فعالیتهای آنلاین کاربران است. بسیاری از سرویسهای پرکاربردی که مردم روزانه از آنها استفاده میکنند، مانند موتورهای جستجوی بین المللی، شبکههای اجتماعی جهانی و سرویسهای ایمیل خارجی یا کاملا مسدود میشوند یا با نمونههای داخلی جایگزین میگردند که معمولا کارایی کمتری دارند.
تجربه کشورهایی که این سیستم را اجرا کردهاند نشان میدهد که اینترنت ملی میتواند به محدودیت شدید دسترسی به اطلاعات، کاهش سرعت اینترنت و ایجاد مشکلات برای کسب و کارهای آنلاین بین المللی منجر شود. از سوی دیگر، حامیان این طرح معتقدند این سیستم امنیت سایبری را افزایش داده و از خروج دادههای حساس جلوگیری میکند. برای کاربران عادی، این تغییر به معنای نیاز به یادگیری استفاده از سرویسهای داخلی، احتمالا کاهش کیفیت خدمات اینترنتی و محدودیت در ارتباط با دنیای خارج است. بسیاری برای دور زدن این محدودیتها به ابزارهایی مانند VPN روی میآورند، اگرچه دولتها معمولا استفاده از چنین ابزارهایی را نیز محدود یا ممنوع میکنند.
اتصال سریع و ارزان بین سازمانها و شرکتهای داخلی
ارائه پهنای باند بالا با هزینه کمتر به کاربران
افزایش امنیت برای تراکنشهای بانکی و اطلاعات حساب
کاهش خطر حملات سایبری از خارج کشور
حفظ ارتباطات داخلی در شرایط بحرانی یا قطع اینترنت جهانی
کاهش هزینههای دسترسی به اینترنت بین المللی
محدودیت در ارتباطات و فعالیتهای بین المللی
ایجاد مشکلات برای بسیاری از کسب و کارها
اجبار به استفاده از شبکههای اجتماعی داخلی با امکانات محدود
عدم دسترسی به بسیاری از سایتها و منابع اطلاعاتی خارجی
کاهش آزادی دسترسی به اطلاعات
اگر اینترنت ملی شود و دسترسی به خدمات خارجی محدود گردد، کاربران میتوانند با بهره گیری از راهکارهای مناسب با این شرایط سازگار شوند. در چنین وضعیتی، استفاده از سرویسهای داخلی جایگزین مانند پیام رسانهای بومی (سروش، بله، آیگپ)، موتورهای جستجوی ایرانی (پارسیجو، یوز) و شبکههای اجتماعی محلی (روبیکا، کلوب) میت واند نیازهای ارتباطی و اطلاعاتی را برطرف کند. برای نصب برنام هها نیز میتوان از پلتفرمهای داخلی مانند کافه بازار استفاده نمود.
در مواردی که دسترسی به اینترنت جهانی ضروری باشد، برخی گزینههای محدود وجود دارد. سازمانها و مشاغل خاص ممکن است مجوز اتصال به شبکه جهانی را دریافت کنند. اینترنت ماهوارهای نیز اگرچه هزینه بر است، ولی امکان اتصال را فراهم میکند. استفاده از VPNها اگرچه ممکن است راهگشا باشد، اما چالشهای قانونی و فنی خاص خود را دارد.
در سیستم اینترنت ملی که تنها از سرورهای داخلی پشتیبانی میکند، دسترسی به سرویسها و پلتفرمهای خارجی مانند واتساپ، تلگرام، اینستاگرام و سایر خدمات بین المللی به طور کامل قطع خواهد شد. این محدودیت به این دلیل است که تمامی دادهها و ارتباطات صرفا در چارچوب زیر ساختهای داخلی کشور مبادله میشوند.
در انتها باید گفت ملی شدن اینترنت به منزله قطع اینترنت نیست بلکه سرورهای داخلی کار میکنند و برای دور زدن آن باید از استارلینک یا وی پی انهای استفاده کنید.
منبع:آلامتو