افت عملکرد حافظه با نشستن طولانی‌مدت!

به گزارش مجله خبری نگار/اطلاعات آنلاین به نقل از ایستادی فایند، نتایج یک پژوهش هفت‌ساله در دانشگاه وندربیلت آمریکا نشان می‌دهد که ساعات زیاد نشستن - به ویژه در سالمندان - باعث کاهش حجم مغز و افت عملکرد حافظه می‌شود، حتی اگر آنها فعالیت بدنی کافی مطابق با توصیه‌های بهداشتی داشته باشند.

این تحقیق، باور رایج مبنی بر اینکه ورزش منظم می‌تواند اثرات منفی سبک زندگی کم‌تحرک را خنثی کند، به چالش می‌کشد.

مطالعه‌ای که به مدت هفت سال انجام شد، نشان می‌دهد افراد سالمند که ساعات بیشتری را در حالت نشسته می‌گذرانند، دچار کوچک شدن سریع‌تر مغز و افت ذهنی بیشتری می‌شوند. حتی در میان کسانی که به‌طور منظم ورزش می‌کردند.

این یافته باور بسیاری از افراد را – اینکه ورزش می‌تواند اثرات منفی نشستن طولانی را جبران کند – زیر سؤال می‌برد.

براساس نتایج این پژوهش، بیشتر شرکت‌کنندگان به اندازه‌ای فعال بودند که توصیه‌های مرکز کنترل بیماری‌های آمریکا (CDC) را درباره فعالیت بدنی هفتگی برآورده می‌کردند. با این حال، رفتار کم‌تحرک آنان همچنان به سلامت مغزشان آسیب رساند.

پژوهشگران مرکز حافظه و آلزایمر دانشگاه وندربیلت در این مطالعه ۴۰۴ سالمند با میانگین سنی ۷۱ سال را طی هفت سال زیر نظر گرفتند. برای پیگیری دقیق الگو‌های حرکتی آنها، از ابزار‌هایی مچی که فعالیت‌ها را ثبت می‌کرد استفاده شد.

به‌طور میانگین، شرکت‌کنندگان روزانه حدود ۱۳ ساعت می‌نشستند – عددی که شاید زیاد به نظر برسد-، اما وقتی زمان‌های نشستن در مسیر رفت‌وآمد، پشت میز کار، هنگام غذا خوردن و استراحت شبانه را جمع بزنید، منطقی به‌نظر می‌رسد.

تغییرات مغزی مرتبط با نشستن بیشتر، در نواحی‌ای رخ داد که معمولاً در معرض آسیب بیماری آلزایمر هستند. افرادی که بیشتر می‌نشستند، نازک شدن قشر مغز در این نواحی را تجربه کردند و در آزمون‌های حافظه که نیاز به یادآوری تجربیات و رویداد‌ها داشت، عملکرد ضعیف‌تری نشان دادند.

در گذر زمان، کسانی که بیشتر می‌نشستند با کاهش سریع‌تر حجم هیپوکامپ (ناحیه‌ای در مغز که برای شکل‌گیری خاطرات حیاتی است) مواجه شدند و توانایی آنها در نام‌گذاری اشیاء و پردازش سریع اطلاعات نیز افت کرد. هیپوکامپ یکی از نخستین نواحی مغز است که در بیماری آلزایمر آسیب می‌بیند.

این مطالعه که در نشریه Alzheimer’s & Dementia منتشر شده، نتیجه می‌گیرد: «اگرچه در گذشته نشستن طولانی با بیماری‌های قلبی، دیابت و سرطان مرتبط شناخته شده بود، این پژوهش گواهی محکم‌تر به‌دست می‌دهد که سلامت مغز نیز باید به این فهرست اضافه شود. پژوهشگران معتقدند نشستن طولانی ممکن است به رگ‌های خونی مغز آسیب بزند، التهاب را افزایش دهد و ارتباط بین سلول‌های مغزی را کاهش دهد.»

برای هر کسی که نگران سلامت مغز خود است، پیام این پژوهش روشن است: کاهش زمان نشستن به اندازه افزایش فعالیت بدنی اهمیت دارد. استفاده از میز‌های ایستاده، استراحت‌های کوتاه حرکتی در طول روز و افزودن تحرک به فعالیت‌های روزمره می‌تواند از زوال شناختی جلوگیری کند.

به گزارش «اطلاعات آنلاین» به نقل از ایستادی فایند، نتایج یک پژوهش هفت‌ساله در دانشگاه وندربیلت آمریکا نشان می‌دهد که ساعات زیاد نشستن - به ویژه در سالمندان - باعث کاهش حجم مغز و افت عملکرد حافظه می‌شود، حتی اگر آنها فعالیت بدنی کافی مطابق با توصیه‌های بهداشتی داشته باشند.

این تحقیق، باور رایج مبنی بر اینکه ورزش منظم می‌تواند اثرات منفی سبک زندگی کم‌تحرک را خنثی کند، به چالش می‌کشد.

مطالعه‌ای که به مدت هفت سال انجام شد، نشان می‌دهد افراد سالمند که ساعات بیشتری را در حالت نشسته می‌گذرانند، دچار کوچک شدن سریع‌تر مغز و افت ذهنی بیشتری می‌شوند. حتی در میان کسانی که به‌طور منظم ورزش می‌کردند.

این یافته باور بسیاری از افراد را – اینکه ورزش می‌تواند اثرات منفی نشستن طولانی را جبران کند – زیر سؤال می‌برد.

براساس نتایج این پژوهش، بیشتر شرکت‌کنندگان به اندازه‌ای فعال بودند که توصیه‌های مرکز کنترل بیماری‌های آمریکا (CDC) را درباره فعالیت بدنی هفتگی برآورده می‌کردند. با این حال، رفتار کم‌تحرک آنان همچنان به سلامت مغزشان آسیب رساند.

پژوهشگران مرکز حافظه و آلزایمر دانشگاه وندربیلت در این مطالعه ۴۰۴ سالمند با میانگین سنی ۷۱ سال را طی هفت سال زیر نظر گرفتند. برای پیگیری دقیق الگو‌های حرکتی آنها، از ابزار‌هایی مچی که فعالیت‌ها را ثبت می‌کرد استفاده شد.

به‌طور میانگین، شرکت‌کنندگان روزانه حدود ۱۳ ساعت می‌نشستند – عددی که شاید زیاد به نظر برسد-، اما وقتی زمان‌های نشستن در مسیر رفت‌وآمد، پشت میز کار، هنگام غذا خوردن و استراحت شبانه را جمع بزنید، منطقی به‌نظر می‌رسد.

تغییرات مغزی مرتبط با نشستن بیشتر، در نواحی‌ای رخ داد که معمولاً در معرض آسیب بیماری آلزایمر هستند. افرادی که بیشتر می‌نشستند، نازک شدن قشر مغز در این نواحی را تجربه کردند و در آزمون‌های حافظه که نیاز به یادآوری تجربیات و رویداد‌ها داشت، عملکرد ضعیف‌تری نشان دادند.

در گذر زمان، کسانی که بیشتر می‌نشستند با کاهش سریع‌تر حجم هیپوکامپ (ناحیه‌ای در مغز که برای شکل‌گیری خاطرات حیاتی است) مواجه شدند و توانایی آنها در نام‌گذاری اشیاء و پردازش سریع اطلاعات نیز افت کرد. هیپوکامپ یکی از نخستین نواحی مغز است که در بیماری آلزایمر آسیب می‌بیند.

این مطالعه که در نشریه Alzheimer’s & Dementia منتشر شده، نتیجه می‌گیرد: «اگرچه در گذشته نشستن طولانی با بیماری‌های قلبی، دیابت و سرطان مرتبط شناخته شده بود، این پژوهش گواهی محکم‌تر به‌دست می‌دهد که سلامت مغز نیز باید به این فهرست اضافه شود. پژوهشگران معتقدند نشستن طولانی ممکن است به رگ‌های خونی مغز آسیب بزند، التهاب را افزایش دهد و ارتباط بین سلول‌های مغزی را کاهش دهد.»

برای هر کسی که نگران سلامت مغز خود است، پیام این پژوهش روشن است: کاهش زمان نشستن به اندازه افزایش فعالیت بدنی اهمیت دارد. استفاده از میز‌های ایستاده، استراحت‌های کوتاه حرکتی در طول روز و افزودن تحرک به فعالیت‌های روزمره می‌تواند از زوال شناختی جلوگیری کند.