آیا چشم‌اندازی برای درمان پارکینسون وجود دارد؟

بیشتر اوقات، افراد بالای ۶۰ سال از آن رنج می‌برند. اگرچه حتی در سنین پایین نیز افراد می‌توانند به این بیماری مبتلا شوند.

به گزارش مجله خبری نگار، این اختلال عصبی مزمن اولین بار در قرن هجدهم توسط پزشک انگلیسی جیمز پارکینسون توصیف شد. بیشتر اوقات، افراد بالای ۶۰ سال از آن رنج می‌برند. اگرچه حتی در سنین پایین نیز افراد می‌توانند به این بیماری مبتلا شوند.

بیماری پارکینسون با لرزش اندام‌ها، کاهش تون عضلانی، کندی حرکت و اختلال در هماهنگی حرکات خود را نشان می‌دهد. برخی از بیماران اختلالات گفتاری و بیان چهره را تجربه می‌کنند.‌ام آر آی، اسکن اولتراسوند ترانس کرانیال و توموگرافی انتشار پوزیترون در تشخیص بیماری کمک می‌کنند. درمان با هدف جبران کمبود دوپامین، بهبود مهارت‌های حرکتی و کیفیت کلی زندگی انجام می‌شود. داروی اصلی همچنان لوودوپا است که تولید دوپامین را تحریک می‌کند. اما این دارو عوارض جانبی متعددی دارد. آگونیست‌های دوپامین و مهارکننده‌های MAO-B نیز استفاده می‌شوند.

به عنوان یک روش جایگزین یا اضافی، درمان جراحی مغز و اعصاب، به ویژه تحریک عمقی مغز (DBS)، توصیه می‌شود. این روش شامل کاشت الکترود در نواحی خاصی از مغز برای کاهش علائم لرزش و سفتی عضلات است. نقش مهمی به توانبخشی، از جمله ورزش درمانی، ماساژ و حمایت روانی داده می‌شود.

از جمله روش‌های مدرن امیدوارکننده می‌توان به ژن‌درمانی، استفاده از سلول‌های بنیادی برای «ترمیم» نورون‌های آسیب‌دیده، تولید واکسن برای مبارزه با تجمع پروتئین‌های پاتولوژیک در مغز و تعدادی دیگر از روش‌های درمانی نوآورانه اشاره کرد.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری