پوست ماهی‌های کاستاریکا به لباس و جواهرات تبدیل می‌شود

به گزارش مجله خبری نگار-کاستا د پاجاروس، کاستاریکا: دو زن در ساحل کاستاریکا مشغول تمیز کردن پوست ماهی هستند تا از آن در لباس‌ها و جواهراتی استفاده کنند که ممکن است روزی سر از نمایش‌های مد طراحان برتر مد درآورند.

مارتا سوسا و مورین کاسترو این ابتکار را دو سال پیش در شهر کاستا د لوس پاجاروس، واقع در حدود ۱۰۰ کیلومتری پایتخت، سن خوزه، آغاز کردند تا برای خانواده خود درآمدی فراهم کنند.

مورین کاسترو، ۴۱ ساله، به خبرگزاری فرانسه گفت: «این پوست به دریا انداخته شده بود، اما اکنون دیگر محیط زیست را آلوده نمی‌کند، بلکه در صنعت چرم مورد استفاده قرار خواهد گرفت.» او امیدوار است که از آن برای ساخت جواهرات، لباس و در آینده کیف و کفش نیز استفاده شود.

پانزده زن به تعاونی مارینا بیل پیوستند که به دنبال توسعه این ابتکار با حمایت سازمان غیردولتی مارویوا است که زنان را آموزش داده و تأمین مالی کرده است.

دور میزی که کنار دریا چیده شده بود، دو زن مشغول کندن پوست ماهی هامور و سی باس بودند، در حالی که ماهیگیران آنچه را که از دریا جمع کرده بودند، تحویل می‌دادند.

سازمان ملل متحد گزارش می‌دهد که صنعت مد مسئول ۲ تا ۸ درصد از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای جهانی و ۹ درصد از میکروپلاستیک‌های ریخته شده به دریا است.

زنان این تعاونی جواهرات خود را می‌سازند، در حالی که کارخانه‌های نساجی در پونتارناس، بزرگترین شهر کاستاریکا در ساحل اقیانوس آرام، با استفاده از پوست دباغی شده آنها، لباس تولید می‌کنند.

در "راهپیمایی‌های بزرگ مد"

صوفیا اورنا، طراح و محقق مواد زیستی، گفت: «این در مورد فراهم کردن یک کاربرد اضافی برای چیزی است که در یک زنجیره تولید دیگر، زباله نامیده می‌شود.» او تأکید کرد که «پایدارترین لباس، لباسی است که از قبل وجود دارد و مستلزم صرف هزینه منابع جدید نیست.»

ماهیگیری صنعتی یکی از محرک‌های اقتصادی منطقه است، اگرچه این فعالیت رو به کاهش است. مورین کاسترو این تعاونی را فرصتی برای «آزادسازی زنان» در منطقه‌ای می‌دانست که زنان به طور سنتی در چارچوب خانواده باقی می‌مانند.

همچنین این منبع درآمد در منطقه‌ای است که طبق داده‌های رسمی، از هر سه بزرگسال، یک نفر بیکار است و ۱۴ درصد از جمعیت در فقر زندگی می‌کنند.

مورین کاسترو، که مانند مارتا سوسا، قبلاً از نقش خود به عنوان یک زن خانه‌دار راضی بود، افزود: «در ابتدا، ما به این چالش اعتقادی نداشتیم، زیرا از خود می‌پرسیدیم که چگونه چرم، چیزی بسیار بدبو و آلوده‌کننده، می‌تواند به ماده اولیه‌ای تبدیل شود که به زنان امکان کسب درآمد می‌دهد.»

سوزا توضیح داد: «اولین قدم تمیز کردن پارچه و سپس شستن آن با صابون مانند شستن لباس است.» این زن ۷۰ ساله ادامه داد: «ما آن را با گلیسیرین، الکل و رنگ (طبیعی) رنگ می‌کنیم، سپس می‌گذاریم خشک شود.»

چرم پس از هشت روز (چهار روز برای رنگرزی و چهار روز دیگر برای خشک شدن در آفتاب) آماده است. نرم، انعطاف‌پذیر، ضد آب و بدون بوی ماهی است.

با افزایش فعالیت تعاونی، رویای اعضای آن تبدیل به فروش چرم تولیدی خود در خارج از کشور شد. کاسترو با اشتیاق گفت: «دوست دارم آن را در هالیوود، کانادا، روی صحنه‌های مد پاریس، جایی که مهم‌ترین طراحان حضور دارند، ببینم.»

این جاه‌طلبی پتانسیل تبدیل شدن به واقعیت را دارد، چرا که روند‌های فعلی در صنعت مد جهانی به سمت تولید سازگار با محیط زیست است و طبق مطالعات سازمان ملل متحد، مواد بازیافتی و طبیعی در حال کسب جایگاهی در صحنه‌های مد بین‌المللی هستند.

(خبرگزاری فرانسه)