کشف یک گهواره هیدروژنی برای ستاره‌های آینده در نزدیکی منظومه شمسی ما

یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان برای اولین بار یک ابر بزرگ از هیدروژن مولکولی را در نزدیکی منظومه شمسی و در فاصله حدود ۳۰۰ سال نوری کشف کردند.

به گزارش مجله خبری نگار، این ابر هیدروژنی نزدیک‌ترین جرم آسمانی از این نوع به زمین است. دانشگاه راتگرز گزارش داد که مشاهده این ابر، که در آن دما به اندازه کافی پایین است تا ماده متراکم شود و ستاره‌های جدید تشکیل دهد، به آشکار کردن مکانیسم‌هایی که ستاره‌های منفرد و خوشه‌های ستاره‌ای از طریق آنها شکل می‌گیرند، کمک خواهد کرد.

«بلیکلی بورکهارت»، استادیار دانشگاه راتگرز، گفت: «برای اولین بار، ما توانسته‌ایم از طریق مشاهده مستقیم نور فرابنفش ساطع شده از مولکول‌های هیدروژن، یک ابر مولکولی را شناسایی کنیم.» این کشف به ویژه هیجان‌انگیز است، زیرا اکنون به ما اجازه می‌دهد تا چگونگی تشکیل و تجزیه ابر‌های مولکولی را مشاهده کنیم و یاد بگیریم که چگونه کهکشان‌ها ماده فضایی را به ستاره‌ها و سیارات تبدیل می‌کنند.

این کشف در جریان تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده در طول یک بررسی آسمان فرابنفش برای مطالعه مناطقی در نزدیکی به اصطلاح "حباب محلی"، منطقه‌ای با چگالی کم در کهکشان ما که منظومه شمسی و ستارگان همسایه آن در حال حاضر در آن قرار دارند، حاصل شد.

اعتقاد بر این است که این منطقه تا دمای بالا گرم شده و سپس تقریباً به طور کامل توسط یک انفجار ابرنواختری نسبتاً جدید که تپ‌اختر جمینجا را در صورت فلکی جوزا ایجاد کرده، یونیزه شده است.

بسیاری از ستاره‌شناسان معتقدند که این منطقه نه تنها شامل خوشه‌های داغ یون‌های هیدروژن است، بلکه ابر‌های سرد و متراکمی از مولکول‌های هیدروژن، ذرات یخ و دانه‌های ماده جامد را نیز در خود جای داده است که می‌توانند ستاره‌ها و سیارات جدیدی را تولید کنند.

دانشمندان مشاهده کرده‌اند که این توده‌های «نامرئی» گاز، هنگام تعامل با ذرات نور پرانرژی که از منابع دیگر می‌آیند، باید انواع خاصی از امواج را در طیف فرابنفش دور تولید کنند. بر اساس این ایده، دانشمندان تصاویر «حباب محلی» که با استفاده از تلسکوپ فضایی FIMS/SPEAR مستقر در ماهواره کره‌ای STSAT-۱ به دست آمده بود را تجزیه و تحلیل کردند.

این تجزیه و تحلیل وجود یک ابر بزرگ از هیدروژن سرد و گرد و غبار را در یک لبه حباب محلی، در فاصله حدود ۳۰۰ سال نوری از زمین و با جرمی حدود ۳۴۰۰ برابر خورشید، نشان داد.

طبق برآورد‌های فعلی، این ابر تنها برای مدت بسیار کوتاهی در مقیاس کیهانی (حدود ۵ تا ۶ میلیون سال) وجود خواهد داشت و سپس به دلیل چندین فرآیند داخلی و خارجی از بین خواهد رفت. ستاره‌شناسان می‌گویند عمر کوتاه و فرآیند‌های شدید تشکیل ستاره، این ابر را برای مشاهدات آینده جالب می‌کند.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری