آیا می‌دانستید توپخانه خودکششی و تانک‌ها یکی نیستند؟

به گزارش مجله خبری نگار،برای یک فرد عادی که به یک تانک در کنار یک توپخانه خودکششی نگاه می‌کند، احتمالاً آنقدر شبیه به نظر می‌رسند که تفاوت زیادی نمی‌بیند. از یک سرباز خدمه توپخانه بپرسید، آنها به شما خواهند گفت که وسایل نقلیه آنها نیز نوعی تانک است، اما یک خدمه تانک ممکن است با این اظهارنظهر موافق نباشد. در حالی که تانک و توپخانه شبیه به هم هستند، از بسیاری جهات تفاوت‌هایی دارند که آنها را از یکدیگر متمایز می‌کند. با این وجود، آنها ویژگی‌های مشترک زیادی دارند که می‌تواند برای بسیاری از افراد باعث سردرگمی باشد. آنها هر دو خودرو‌های زرهی با سیستم‌های تسلیحاتی غول پیکر هستند که به عنوان ابزار اصلی آنها برای درگیری با اهدافشان مورد استفاده قرار می‌گیرند.

آنها همچنین سیستم‌های دفاعی، ابزار‌های ضدحمله یا واکنش متقابل، اندازه خدمه و موارد دیگر مشابهی دارند. با این حال، با وجود این مشترکات، یک تانک با توپخانه خودکششی یکسان نیست و این تفاوت دلایلی دارد. تانک‌ها عمدتاً برای درگیری مستقیم با دشمن از طریق گلوله‌های بزرگ استفاده می‌شوند و توپخانه‌های خودکششی برای پشتیبانی آتش غیرمستقیم علیه مکان‌های استقرار دشمن با شلیک گلوله ها، راکت‌ها و مهمات دیگر به کار گرفته می‌شوند. این تفاوت‌ها بسیار مهم هستند، زیرا نمی‌توانید از یک تانک به عنوان توپخانه خودکششی استفاده کنید و بالعکس – آنها در واقع قطعات مختلفی از تجهیزات نظامی هستند.

در طول قرن بیستم و در عملیات‌های رزمی مدرن در سراسر جهان، ارتش‌ها از تانک و توپخانه خودکششی استفاده می‌کرده‌اند. ناپلئون کارآیی توپخانه را در نبرد ثابت کرد و این چیزی نیست که فرماندهان فراموش کرده باشند. تانک‌ها بیش از یک قرن است که کارآیی خود را در عملیات‌های رزمی ثابت کرده‌اند، بنابراین آنها نیز جایگاه خود را در میدان جنگ دارند. در اینجا تفاوت بین این دو و همچنین عملکرد‌های اصلی آنها در جنگ و قابلیت‌های کلی شان تشریح خواهد شد.

توپخانه خودکششی

توپخانه خودکششی با سلاحی که اغلب کالیبر بسیار بزرگتری از تانک دارد، پشتیبانی آتش غیرمستقیم را فراهم می‌کند. نام “خودکششی” حول این واقعیت است که این سلاح‌های غول پیکر قادر به حرکت مستقل بدون نیاز به خودرو‌های حامل هستند، معمولاً روی شنی (مانند یک تانک). این یک تمایز مهم است، زیرا در بیشتر تاریخ، توپخانه برای استفاده باید توسط وسایل نقلیه یدک‌کش دیگر یا به یک موقعیت خاص حمل می‌شد. توپخانه خودکششی قادر است به تنهایی حرکت کند، خود را در یک مکان مستقر کرده و بدون کمک، ماموریت فراهم کردن آتش پشتیبانی را آغاز کند.

ایالات متحده از هوویتزر M۱۰۹A۶ “Paladin” به عنوان توپخانه خودکششی اصلی خود استفاده می‌کند. این هوویتزر قابلیت شلیک در آتش با زاویه کم به عنوان توپ صحرایی و در زاویه بالا به عنوان خمپاره را دارد، بنابراین کاربرد‌های مختلفی دارد. با این حال، پالادین آتشباری است که می‌تواند قدرت آتش قابل توجهی را تا فاصله ۱۸ کیلومتر از موقعیت خود ارائه دهد. این سلاح دارای یک سیستم تسلیحاتی اصلی ۱۵۵ میلی‌متری M۱۸۵ با کالیبر ۳۹ و ۳۶ گلوله ذخیره‌شده در داخل انبار خود است، اگرچه برخی از انواع تا ۵۲ گلوله نیز دارند. این توپخانه نیز مانند بسیاری از تانک‌ها دارای مسلسل کالیبر ۵۰ است و به خدمه ۴ نفره نیاز دارد.

از آنجایی که پالادین یک هوویتزر است، در صورت نیاز می‌تواند وارد نبرد مستقیم شود. این باعث می‌شود که آن را به یک سیستم تسلیحاتی چندمنظوره‌تر از یک تانک سنتی یا توپخانه خودکششی تبدیل می‌کند، اما اکثر آنها این قابلیت را ندارند. به عنوان مثال، کارکرد یک سامانه موشکی چندپرتابی (MLRS) مانند HIMARS به شلیک غیر مستقیم محدود می‌شود. ایالات متحده عمدتاً از M۲۷۰ MLRS و M۱۴۲ HIMARS برای این منظور استفاده می‌کند و مانند Paladin، آنها خودرو‌های زرهی، خودکششی، شنی دار و چرخدار هستند.

تانک‌ها

از نظر فناوری نظامی، تانک‌ها نسبتاً جدید هستند و برای اولین بار در جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفتند. در درجه اول، تانک‌ها برای مبارزه با تانک‌های دیگر طراحی شده‌اند، بنابراین آنها نسبت به اکثر توپخانه‌های خودکششی، زره بیشتر و قوی تری دارند. آنها مستقیماً با تانک ها، سایر وسایل نقلیه زرهی، تجهیزات و جنگجویان پیاده شده دشمن درگیر می‌شوند. برای این منظور، آنها اغلب به مسلسل‌ها و سایر سلاح‌هایی که برای این نوع درگیری طراحی شده‌اند مجهز می‌شوند. ارتش ایالات متحده از یکی از ترسناک‌ترین تانک‌های نظامی ساخته شده استفاده می‌کند، تانک اصلی M۱A۲ Abrams.

آبرامز و تانک‌های مشابه آن دارای انواع مختلفی از زره هستند که از مواد کامپوزیت ساخته شده‌اند. همچنین تانک‌ها دارای زره ​​های واکنشی انفجاری و سایر روش‌های محافظت از خودرو و خدمه آن هستند. در طول عملیات طوفان صحرا، تانک‌های آبرامز، T-۷۲‌های عراقی را به آسانی و بدون چالش از پای درآوردند و تانک‌های آمریکایی می‌توانستند هدف قرار گرفته، اما به عملیات خود ادامه دهند. چشمگیرترین قابلیت این تانک، توپ آن است که اصلی‌ترین سلاحش به حساب می‌آید، یک توپ بدون خان ۱۲۰ میلی متری M۲۵۶ که قادر به شلیک انواع مهمات تا فاصله ۴ کیلومتری از موقعیت خود است.

در حالی که برای سایر تانک‌ها ویرانگر هستند، تانک‌ها برد بسیار کمتری نسبت به یک قطعه توپخانه خودکششی استاندارد دارند. تفاوت اصلی در اینجا نهفته است زیرا، در حالی که هر دو سیستم تسلیحاتی بسیار قوی و مرگبار بوده و قادر به ایجاد تخریب بزرگی علیه دشمن هستند، هر کدام قابلیت‌های منحصر‌به‌فرد خود را دارند. هر کدام دارای مزایا و معایبی هستند، بنابراین در حالی که هوویتزر می‌تواند یک تانک را از فاصله دور نابود کند، در محدوده برد گلوله تانک، توپخانه در جایگاه ضعیف تری قرار می‌گیرد. به همین شکل، یک تانک نمی‌تواند یک توپ خودکششی خارج از محدوده شلیک خود را مورد اصابت قرار دهد.

منبع:روزیاتو