قهر و آشتی مجدد ظریف!

به گزارش مجله خبری نگار، محمدجواد ظریف که تنها چند روز پس از تشکیل دولت چهاردهم با انتشار توئیتی از سمت خود در ریاست شورای راهبری دولت کناره‌گیری کرده بود، امروز (سه‌شنبه، ۶ شهریور ۱۴۰۳) با انتشار توئیت دیگری از بازگشت خود به دولت در سمت معاونت راهبردی رئیس‌جمهور خبر داد.

کناره‌گیری از دولت

همچنین ظریف در توئیتی که قبلا پس از تشکیل کابینه دولت منتشر کرده بود، به دلایل کناره‌گیری خود اشاره و تأکید کرده است:

از دوستانم در کمیته‌ها و شورای راهبری نیز سپاسگزارم که چهار هفته شبانه‌روز کوشیدند و بیش از هزار نامزد را بررسی کردند، تا نتیجه را به رئیس جمهور محترم ارائه نماییم. البته از نتیجه کار خود رضایت ندارم و از این‌که نتوانستم به شکل شایسته‌ای نظر کارشناسی کمیته‌ها و حضور بانوان، جوانان و اقوام را آن‌گونه که که وعده داده‌بودم به نتیجه برسانم، شرمنده‌ام. البته هنوز برخی معاونت‌های رئیس جمهور باقی مانده که امید است این کاستی کمی جبران شود.

به هر حال، این اولین تجربه و پر از کاستی بود و بی‌گمان در آینده بهبود خواهد یافت. ولی در کنار مشکلات دیگر، برای بنده ادامه راه در دانشگاه را رقم زد. در پیشگاه مرم بزرگ ایران برای ناتوانی خود در پیگیری امور در دالان‌های سیاست داخلی پوزش می‌خواهم. برخی بنده را زودرنج دانسته‌اند. گمان می‌کنم در دوازده سال گذشته در برابر هجمه‌های بی‌سابقه، بیش از بسیاری از مدعیان، صبر و مقاومت نشان داده‌باشم، ولی نسبت به نگرش و نگرانی مردم حساسیت فراوان دارم.

ما را سری است با تو که گر خلق روزگار

دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم»

بازگشت ظریف به دولت

ظریف همچنین در بخشی از توئیت امروز خود تأکید کرده که پس از پیگیری‌ها و رایزنی‌های مدبرانه ریاست محترم جمهوری و با دستور کتبی ایشان، با توکل بخدا و امید به همراهی و راهنمایی مردم بزرگوار، انجام وظیفه در معاونت راهبردی رئیس‌جمهور را ادامه خواهم داد.

کناره‌گیری‌های گذشته ظریف

محمدجواد ظریف در گذشته نیز سابقه کناره‌گیری و قهر از مسئولیت‌های محوله را داشته به طوری که در بخشی از کتاب خاطراتش که با عنوان پایاب شکیبایی منتشر شده، جزئیات ۵ بار استعفای خود در سال‌های ۹۲ تا ۱۴۰۰ را روایت کرده است.

او در این کتاب نوشته، نخستین‌بار که تا مرز کناره‌گیری پیش رفتم، در سفر نخست آقای رئیس‌جمهور به نیویورک در سال ۱۳۹۲ بود. برخی مشاورین آقای رئیس‌جمهور بدون هماهنگی تلاش کرده بودند نشست وزرای خارجۀ پنج به اضافه یک و ایران را به نشست سران تبدیل کنند.

برای دومین بار طرحی پیرامون کمیته نیاز‌های هسته‌ای کشور بدون هماهنگی با وزارت امور خارجه برای زمامداران کشور فرستاده شده بود، که گفتگو‌ها را پیشاپیش محکوم به شکست می‌کرد.

در سومین نوبت به دنبال شکایت از بی توجهی سایر وزارتخانه‌ها به بایسته‌های بنیادین سیاست خارجی و به ویژه در ارتباط با ناهماهنگی در پیوند‌های با روسیه بود که انجام وظیفۀ وزیر امور خارجه را برهم ریخته بود. ناگفته نماند که وزارت امور خارجه برای دفاع از پیوند‌ها با روسیه وارد شده بود.

نوبت دیگر، بر سر سفر بشار اسد در اسفندماه ۱۳۹۷ بود. کناره‌گیری بعدی هم مربوط به فعالیت‌های دیپلماتیک ما برای شکست دادن تلاش آمریکا برای بازگرداندن قطعنامه‌های شورای امنیت در برابر ایران در تابستان و پاییز ۱۳۹۹ بود. آقای پوتین یک پیشنهاد مطرح کرده بود که به نظر وزارت امور خارجه می‌بایست با روش دیپلماتیک با آن برخورد می‌شد. در شورای‌عالی امنیت ملی و در دولت با لحنی تند مخالفت کردند، که توهین به وزارت و وزیر امور خارجه بود. پس از آن تقاضا کردم از حضور در هیئت دولت معاف شوم، که موافقت نشد.»