دانشمندان روشی برای تشخیص سریع‌تر سرطان پانکراس ابداع کردند

به گزارش مجله خبری نگار، سرطان پانکراس یکی از کشنده‌ترین انواع سرطان است، دلیل اصلی آن این است که معمولاً خیلی دیر تشخیص داده می‌شود. نشانگر‌های فعلی برای تشخیص زودهنگام از طریق غربالگری بسیار غیرحساس و غیراختصاصی هستند. در مجله Angewandte Chemie، یک تیم تحقیقاتی روش جدیدی را ارائه کرده‌اند که می‌تواند به تشخیص‌های بسیار دقیق‌تر و قابل اعتمادتری منجر شود. این روش بر اساس تشخیص انتخابی آنتی‌بادی‌های خاص در نمونه‌های خون است.

تومور‌ها پروتئین‌های خاصی (آنتی‌ژن‌های مرتبط با تومور) تولید می‌کنند که توجه سیستم ایمنی ما را که دائماً در حال گشت‌زنی است، جلب کرده و باعث ایجاد پاسخ ایمنی می‌شوند. این امر منجر به تولید آنتی‌بادی‌هایی می‌شود که علیه تومور‌ها (اتوآنتی‌بادی‌های مرتبط با تومور) عمل می‌کنند و در مراحل بسیار اولیه بیماری در خون گردش می‌کنند و آنها را برای تشخیص زودهنگام مفید می‌کنند. یک تیم بین‌المللی به رهبری روبرتو فیامنگو و جیووانی مالربا از دانشگاه ورونا (ایتالیا)، آلفردو مارتینز از مرکز تحقیقات زیست‌پزشکی لا ریوخا (لوگرونو، اسپانیا) و فرانسیسکو کورزانا از دانشگاه لا ریوخا اکنون رویکردی را برای آزمایش تشخیصی سرطان پانکراس توسعه داده‌اند که مبتنی بر تشخیص این اتوآنتی‌بادی‌های خاص مرتبط با تومور است.

آنها تصمیم گرفتند از اتوآنتی‌بادی‌هایی استفاده کنند که علیه شکل مرتبط با تومور موسین-۱ (TA-MUC۱) هدایت می‌شوند. موسین-۱ یک پروتئین بسیار گلیکوزیله شده (پروتئینی با اجزای قندی) است که به عنوان مثال در بافت غده‌ای یافت می‌شود. در بسیاری از انواع تومورها، از جمله سرطان پانکراس، این پروتئین در غلظت‌های بسیار بالایی یافت می‌شود. علاوه بر این، الگوی گلیکوزیلاسیون با شکل طبیعی آن متفاوت است. هدف این تیم یافتن اتوآنتی‌بادی‌هایی بود که به طور خاص علیه TA-MUC۱ هدایت می‌شوند، که یک شاخص واضح برای سرطان پانکراس است.

بر اساس تجزیه و تحلیل ساختاری و مدل‌سازی محاسباتی آنتی‌بادی‌های شناخته‌شده ضد TA-MUC۱ (SM۳ و ۵E۵)، این گروه مجموعه‌ای از گلیکوپپتید‌های مصنوعی را طراحی کردند که بخش‌های مختلف (اپیتوپ‌ها) TA-MUC۱ را تقلید می‌کنند. آنها همچنین اصلاحات غیرطبیعی انجام دادند تا شانس شناسایی زیرمجموعه‌هایی از آنتی‌بادی‌های خودایمنی نشان‌دهنده بیماری را افزایش دهند. این گروه این آنتی‌ژن‌های مدل را روی نانوذرات طلا تثبیت کردند و پروب‌هایی مناسب برای تجزیه و تحلیل سرولوژیکی (روش لکه‌گذاری نقطه‌ای) تولید کردند. این سنجش تشخیصی با استفاده از نمونه‌های واقعی از بیماران مبتلا به سرطان پانکراس و افراد سالم تأیید شد. برخی از پروب‌های نانوذرات می‌توانستند به خوبی بین نمونه‌های افراد بیمار و سالم تمایز قائل شوند و نشان دهند که آنها آنتی‌بادی‌های خودایمنی مرتبط با تومور را تشخیص می‌دهند. نکته قابل توجه این است که این آنتی‌بادی‌های خودایمنی خاص نسبت مثبت واقعی/مثبت کاذب بسیار بهتری نسبت به نشانگر‌های زیستی بالینی فعلی برای سرطان پانکراس نشان دادند.

پروب‌هایی با آنتی‌ژن‌های گلیکوپپتیدی کوچک‌تر که فقط با یک اپی‌توپ مطابقت دارند، نتایج بهتری نسبت به پروب‌های بزرگ‌تر که چندین اپی‌توپ را تقلید می‌کنند، ارائه می‌دهند که مزیتی برای تولید مصنوعی آسان‌تر است. مشخص شده است که یک گلیکوپپتید کوتاه با اصلاح غیرطبیعی بخش قندی خود، به ویژه در تشخیص آنتی‌بادی‌های خودایمن متمایزکننده مؤثر است. این رویکرد جدید مبتنی بر ساختار ممکن است به انتخاب زیرمجموعه‌های آنتی‌بادی خودایمن با اختصاصیت بالاتر تومور کمک کند.