به گزارش مجله خبری نگار،زندان گوانتانامو برای نگهداری خطرناکترین تروریستهای جهان طراحی شده و یکی از عجیبترین مکانها روی زمین است.
این مکان بهعنوان اردوگاهی که بازداشتشدگان جنگ علیه تروریسم به عنوان زندانی با لباسهای نارنجی رنگ در آن نگهداری میشوند، شناخته میشود.
هفته گذشته، با اعلام خبر توافق مقامات آمریکایی با خالد شیخ محمد و دو نفر از همدستانش (متهمان اصلی حملات ۱۱ سپتامبر)، نام این زندان دوباره به سرتیتر خبرها بازگشت.
خالد شیخ محمد، ولید بن عطاش و مصطفی الهاساوی پس از دو دهه بازداشت در آمریکا، آماده بودند تا به نقش خود در حملات ۱۱ سپتامبر اعتراف کرده و در ازای این اعتراف، به جای مجازات اعدام، حکم حبس ابد دریافت کنند.
رسیدگی به پروندههای آنان با تاخیرها و عدم قطعیتهایی به خاطر ادعاهایی مبنی بر شکنجه سازمان سیا همراه شده که باعث شده شواهد علیه آنها زیر سوال برود.
گفته میشود که خالد شیخ محمد ۱۸۳ بار تحت شکنجه «غرق مصنوعی» قرار گرفته است. در این شیوه شکنجه، بازجوها شخص بازداشتی را برهنه کرده، به یک تخته چوب میبندند و با قرار دادن ارتفاع سر پایینتر از ارتفاع پاها، پارچهای بر سر و صورت فرد بازداشتی میبندند و با آبریختن و خیسکردن پارچه به صورت متناوب، امکان نفسکشیدن فرد بازداشتی را از بین میبرند.
این توافق بهسرعت توسط لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا، پس از اعتراضات شدید لغو شد و خالد شیخ محمد و همدستانش دوباره در بلاتکلیفی قانونی به گوانتانامو منتقل شدند.
این زندان که در سال ۲۰۰۲ تأسیس شده، یک زندان نظامی آمریکایی است که به نیروهایش امکانات مختلفی مانند بولینگ و یک میخانه ایرلندی به نام O’Kelly’s ارائه میدهد.
۱۱ سال پیش، هنگامی که من از این زندان بازدید کردم، در کتابخانه اردوگاه کتابهای هری پاتر را دیدم که گفته میشود کتاب مورد علاقه خالد شیخ محمد بوده است.
همچنین برای زندانیان مجله فوتبال FourFourTwo که شامل مقالهای درباره ریو فردیناند و وین رونی بود، موجود بود.
یک نگهبان در کتابخانه به من گفت:
منچستر یونایتد و تاتنهام تیمهای محبوب زندانیان هستند.
نزدیک به ۳ هزار نفر در حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر کشته شدند که منجر به تهاجم به افغانستان و عراق شد.
اما این اردوگاه که صدها نفر در زمان جنگ آمریکا علیه تروریسم در آن نگهداری میشدند، واقعاً چگونه است؟
در سال ۲۰۱۳، هنگامی که هواپیما آماده فرود بر فراز دریای کارائیب بود، این مکان با دریای فیروزهای رنگ و سواحل شنی خیرهکننده مثل یک بهشت به نظر میرسید.
وقتی روی باند متوقف شدیم، مهماندار اعلام کرد:
به خلیج گوانتانامو خوش آمدید.
این نوید شروع ۵ روز متفاوت در پایگاه نیروی دریایی خلیج گوانتانامو بود.
آمریکا این قطعه از جزیره را از زمان جنگ اسپانیا-آمریکا در سال ۱۸۹۸ اجاره کرده است.
پس از حملات تروریستی به برجهای دوقلو و پنتاگون در سال ۲۰۰۱، مقامات آمریکایی فهمیدند که ممکن است این مکان بهکار بیاید.
نه تنها فرار از آن غیرممکن است، بلکه قوانین فدرال آمریکا در آنجا اعمال نمیشود. بنابراین، فرآیند قانونی معمول میتوانست دور زده شود.
در تاریخ ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲، ۲۳ فرد بازداشتی از جنگ افغانستان به این زندان منتقل شدند و با چشمان بسته و لباسهای نارنجی رنگ، دست و پاهای غل و زنجیر شده، در گرمای طاقتفرسا به سوی قفسهایی شبیه به قفس سگ حرکت کردند. مقامات آمریکایی آنها را بهعنوان عاملان القاعده یا طالبان بازداشت کرده بودند.
انتشار تصاویر آنها اعتراضات بسیاری را برانگیخت.
یکی از نگهبانان سابق، قفسهای باز در هوای آزاد در اردوگاه موسوم به کمپ ایکس ری را به «قفسهای سگ» تشبیه کرده است.
این اردوگاه پس از ۴ ماه بسته شد و جای خود را به کمپ دلتا داد که به بلوکهای مختلفی تقسیم شد تا محل نگهداری بازداشتشدگان بسته به سطح همکاریشان باشد.
تحت نظارت دقیق نظامی آمریکا، من و عکاس سان لی تامپسون توانستیم این قفسهای زنگزده ۰.۷ متر مربعی که اکنون با شاخ و برگ پوشیده شده را مشاهده کنیم.
در بازدید ما در ماه ژوئیه ۱۱ سال پیش، به من گفته شد که هنوز پوشیدن لباسهای نارنجی رنگ به زندانیانی که بدرفتاری میکردند، تحمیل میشود.
در سکوتی وهمآور، به کمپ ۵ هدایت شدیم تا بازداشتشدگان پشت میلهها را ببینیم.
نگهبانان با لباس خاکی درب فولادی بزرگی را باز کردند تا وارد شویم و با صدای آهسته ای، در پشت ما بسته شد.
بلوک بوی عرق و مواد ضدعفونیکننده میداد. چند ثانیه طول کشید تا به نور کم در سرمای تهویه مطبوع عادت کنیم.
به یاد میآورم که دو سرباز صورتشان را با شیشههای شفافی برای محافظت از پرتاب مدفوع و ادرار انسانی پوشانده بودند و در یک بلوک تاریک گشت میزدند.
آنها از چشمی درها به سلولهای تاریک ۲.۵ در ۳.۵ متری نگاه میکردند که هر کدام یک بازداشتی تنها را در خود داشت. ماه رمضان بود و زندانیها اعتصاب غذا کرده بودند.
سپس آنها صدای شاتر دوربین عکاسی لی را شنیدند.
یک زندانی خشمگین به زبان عربی فریاد زد:
آنها ما را شکنجه میدهند و اجازه نمیدهند که بهصورت گروهی نماز بخوانیم.
دیگری با خشم گفت:
ما در رمضان اینجا هستیم و آمریکاییها ما را از نماز جماعت محروم کردهاند.
همراهان نظامیمان با عجله ما را به بیرون بلوک هدایت کردند و گفتند که نگهبانان باید نظم را حفظ کنند.
سروان ساموئل هاوس، سخنگوی گوانتانامو، بعداً اظهار داشت:
ما احترام زیادی برای اسلام و ماه رمضان قائلیم. زندانیان از حضور رسانهها و بازدیدکنندگان خارجی مطلع هستند و از این فرصت برای انتشار پیامهای نادرست درباره شکنجه، بدرفتاری و شرایط غیرانسانی استفاده میکنند.
پیش از این، دستگاهی ترسناک به من نشان داده شد که در آن، برخی از زندانیانی که از شدت گرسنگی ضعیف شده بودند، به زنجیر بسته میشدند و سپس به اجبار از طریق لولهای که در بینیشان قرار میگرفت، تغذیه میشدند.
در طول بازدید من، زندانیان به قدری دچار سوءتغذیه بودند که نیاز به تغذیه اجباری شبانه داشتند تا زنده بمانند. سربازان جوانی که بیشتر آنها از شهرهای کوچک آمریکا بودند، به خدمت به کشورشان افتخار میکردند.
از یکی از آنها پرسیدم که آیا به نظر او تغذیه اجباری مشکلی اخلاقی دارد یا نه. او که پدر دو فرزند بود، گفت:
به عنوان یک سرباز سعی میکنم احساسات شخصی را وارد کارم نکنم. کاری را انجام میدهم که به من دستور داده شده است. هر چیزی که اینجا دیدهام با استانداردهای اخلاقی من مطابقت داشته است.
سپس درون یکی از سلولهای تاریک را به من نشان دادند. در فضای کوچک سلول یک تخت بتنی متصل به دیوار، یک توالت فولادی ثابت و یک صندلی بتنی دیده میشد.
پس از آن به کمپ ۶ رفتم که در آن زمان زندانیان مطیعتر را در خود جای داده بود. از پشت شیشه ضخیم، حدود ۱۰ مرد ریشدار با لباسهای سفید را دیدیم که با یکدیگر عبادت میکردند.
همراهان نظامی ما گفتند که باید ساکت بمانیم و زندانیان ظاهراً نمیدانستند که ما آنجا هستیم.
از زمان افتتاح این اردوگاه، دستکم ۷۸۰ نفر از ۴۸ کشور در آن نگهداری شدهاند، اما تنها ۱۶ نفر به جرایم جنایی متهم شدهاند. امروزه، تنها ۳۰ نفر از جمله خالد شیخ محمد در زندان گوانتانامو در بازداشت هستند.
منبع:روزیاتو