گفتند التزام به جمهوری اسلامی نداری!

به گزارش مجله خبری نگار، مسعود پزشکیان سال ۸۶ بعد از دو سال خانه‌نشینی از زمان اتمام مسئولیتش در کابینه نهم، کاندیدای انتخابات مجلس هشتم شد تا از کسوت وزارت به کسوت وکالت دربیاید. وی در چهار دوره گذشته از شهر تبریز بخت خود را برای نمایندگی مجلس آزموده است و در دوره دهم توانست نایب رئیس مجلس باشد.

وزیر بهداشت دولت دوم اصلاحات اگرچه به‌عنوان یک چهره اصلاح‌طلب شناخته می‌شود، اما هیچ‌گاه وابستگی حزبی و تشکیلاتی با اصلاح‌طلبان نداشته است؛ حتی تعریفی که از اصلاحات دارد، بیشتر دهه شصتی است تا دوم خردادی و تکیه او بیشتر بر کلیدواژه عدالت است تا آزادی! پزشکیان برای مجلس دوازدهم هم کاندیدا شده تا بار دیگر به بهارستان راه یابد. وی هر دوره از زادگاه خود به انتخابات پا می‌گذارد و پایگاه رأی مشخصی دارد. وی یک بار در سال ۹۲ و یک بار هم در سال ۱۴۰۰ داوطلب کاندیداتوری برای ریاست‌جمهوری شد، اما صلاحیت وی احراز نشد؛ در آستانه انتخابات اسفندماه، خبرگزاری تسنیم با وی درباره تجربه حضورش در مجلس و وضعیت فعلی جناح اصلاحات به گفتگو نشسته که گزیده آن را در ادامه می‌خوانید:

*آن چه که برای من تعجب برانگیز بود، این بود که هیئت اجرایی بر اساس بند عدم التزام به جمهوری اسلامی صلاحیت من را رد کردند. همان زمان گفتم و امروز هم تکرار می‌کنم، کل آن افرادی که این تصمیم را در قبال من گرفتند، یک شاخص برای اثربخشی، کارایی و وقت‌گذاری بگذارند و براساس این شاخص‌ها سابقه من و خودشان را با هم مقایسه کنند. اگر من ۱۰۰ برابر آن‌ها برای این نظام کار نکرده باشم یا تاثیرگذار نبوده باشم، من را اعدام کنند! شاید شما تعجب کنید، ولی من کسی هستم که در عمر فعالیت سیاسی‌ام تاکنون یک هفته به مرخصی نرفتم. در زمان جنگ یا من جبهه بودم و همسرم بچه‌ها را نگه می‌داشت یا این که من بچه‌ها را نگه می‌داشتم و ایشان درس می‌خواند و من یادم نمی‌آید که ما فرصت این را داشتیم که برای یک هفته با هم بتوانیم حتی به سفر زیارتی برویم؛ بنابراین زندگی من عمدتاً صرف خدمت به نظام و انقلاب شده و کمتر فرصتی برای فراغت در کنار خانواده داشتم. آن وقت یک عده‌ای می‌آیند و صلاحیت ما را از جهت عدم التزام به جمهوری اسلامی رد می‌کنند.

*در این دوره که توسط هیئت‌های اجرایی رد شدم، دوستان به ما اصرار کردند که اعتراض کنم و من در روز آخر یک چیزی فقط نوشتم که حرف‌های آن‌ها را قبول ندارم. بعد به گوش ما رسید که مقام معظم رهبری در یک جلسه‌ای گفتند چرا بنده رد صلاحیت شده‌ام. به هر حال با وجود بازتاب زیادی که این موضوع در رسانه‌ها داشت، دفتر مقام معظم رهبری هیچ واکنشی به این روایت‌ها نداشت و تکذیبیه‌ای برای آن منتشر نشد. این که مقام معظم رهبری یک چنین بحثی را داشته باشند برای من جای بسی افتخار بود که حداقل در این مملکت کسی هست که در مقابل بی‌انصافی‌هایی که در حق افراد می‌شود، سکوت نمی‌کند. این را هم بگویم که اگر چنین توصیه یا دستوری از سوی مقام معظم رهبری نبود، با شناختی که از برخی‌ها در تبریز دارم، بعید می‌دانم که دستگاه‌های نظارتی استان من را تایید می‌کردند.

*از قدیم گفتند گُل بی خار خداست. مگر می‌شود آدمی را پیدا کنید که ایراد یا اشکالی نداشته باشد. این که ما به این شکل برخورد کنیم که حضور مردم پای صندوق‌های رای کاهش پیدا کند، قطعا نتیجه برخلاف منویات و سیاست‌های مقام معظم رهبری رقم خواهد خورد. مسئولان اجرایی ما و دلسوزان نظام باید کاری کنند که حضور مردم در پای صندوق‌های رای حداکثری باشد تا در نتیجه این حضور دندان طمع دشمنان برای ناامن سازی و فشار به ملت ایران کنده شود. اجازه دهیم افراد قدرتمند هر جریان وارد رقابت شوند.

*الان بسیاری از طیف اصلاح‌طلبان رد شده‌اند؛ البته این که عملکرد دولت آقای روحانی در میزان اقبال به اصلاح‌طلبان اثرگذار بوده، می‌تواند درست باشد و من این مسئله را رد نمی‌کنم، ولی مسئله این است که شورای نگهبان همین افرادی که (شاید) مقبولیت اجتماعی هم ندارند، رد کرده است. قطعا اگر همین افراد رد صلاحیت شده در صحنه انتخابات حاضر باشند، می‌توانند به اندازه ۵ یا ۱۰ درصد در میزان مشارکت مردم در انتخابات اثرگذار باشند.