عامل پرخوری مادر در دوران بارداری چیست؟

به گزارش مجله خبری نگار،تیمی از دانشمندان دانشگاه کمبریج طی مطالعات جدید خود دریافتند: جنین‌ها از ژنی معروف به ژن lgf۲ که از پدرانشان به ارث رسیده است، استفاده می‌کنند تا مادران خود را مجبور کنند که مواد مغذی بیشتری در دوران بارداری مصرف کنند.

ژن lgf۲ بخشی از ساختاری است که دانشمندان آن را سیستم کنترل از راه دور کودک می‌نامند. در تعریف این سیستم باید گفت: ژن فوق، بخشی از دی ان‌ای است که تعیین می‌کند چگونه مواد مغذی بین نوزاد و مادر به اشتراک گذاشته می‌شود.

به گفته محققان، این اولین شواهدی است که نشان می‌دهد؛ یک ژن پدر به فرزند متولد نشده اش اجازه می‌دهد این سیگنال‌ها را برای مادر ارسال کند.

دکتر میگل کنستانسیا از مؤسسه علوم متابولیک Wellcome-MRC که سرپرستی این مطالعه را بر عهده داشت، در این رابطه می‌گوید: ژن‌هایی که توسط پدر کنترل می‌شوند، حریص و خودخواه هستند و تمایل دارند منابع مادری را به نفع جنین دستکاری کنند.

ژن‌های پدری معمولاً رشد جنین را تقویت می‌کنند در حالی که ژن‌های مادر در این رابطه محدودتر هستند. این موضوع بدان معنی است که سیگنال‌های حریصانه‌ای که از سوی پدر به فرزند داده می‌شود، جنگ غیرمعمولی را بین مادر و فرزند در دوران بارداری آغاز می‌کند.

این یک تعادل خوب است، زیرا در حالی که بدن مادر می‌خواهد کودک سالم باشد، برای سلامتی خود به همان گلوکز و چربی نیاز دارد. او به این منابع نیاز دارد تا بتواند بچه را به دنیا آورده، به او شیر بدهد و سپس به طور بالقوه، فرزندان بیشتری داشته باشد. از سوی دیگر واکنش محدود کردن ارائه مواد مغذی به جنین از سوی مادر به این معنی است که کودک در پایان بارداری آنقدر بزرگ نشود که قادر به زایمان نبوده و خطری جان مادر و نوزاد را تهدید کند.

دکتر کنستانسیا در این رابطه گفت: اگرچه بار داری تا حد زیادی یک روند مشارکتی است، اما عرصه بزرگی برای درگیری بالقوه بین مادر و نوزاد وجود دارد که ژن‌های حک شده و جفت نقش‌های کلیدی را ایفا می‌کند.

این مطالعه روی موش‌های باردار انجام شده و دانشمندان سلول‌های سیگنال دهنده جفت را در این جانوران تغییر دادند. در طول این مطالعه، دانشمندان ژن lgf۲ را در جفت حذف کردند که دستور العمل‌هایی را برای ساخت پروتئینی که کلید رشد کبد و مغز است به مادر ارائه می‌دهد. خاموش کردن ژن فوق به این معنی است که مادر به اندازه کافی پروتئین تولید نکرده و جنین به درستی رشد نمی‌کند.

این تحقیق به دانشمندان کمک کرده است تا بفهمند چرا نوزادان دارای نقص در این ژن اغلب بیش از حد رشد کرده یا رشدشان متوقف می‌شود. پژوهشگران امیدوارند که این نتایج بتواند به آن‌ها کمک کند تا راه‌هایی برای هدف قرار دادن جفت برای بهبود سلامت مادران و نوزادان ایجاد کنند.