بهترین انتخاب بوفون، یوونتوس

به گزارش مجله خبری نگار، جانلوییجی بوفون، دروازه‌بان تمام‌نشدنی فوتبال ایتالیا که همه او نماد یوونتوس می‌دانند، در فصل ۱۹-۲۰۱۸ برای پاری سن ژرمن بازی کرد که این فصل ورزشی برای بوفون بسیار خاطره‌انگیز و جالب بوده است.

جانلوییجی بوفون ۴۵ ساله که هم‌اکنون درون دروازه پارما می‌ایستد، در تابستان ۲۰۱۹ قراردادش را با پاری سن ژرمن تمدید نکرد و حاضر شد به عنوان دروازه‌بان ذخیره به یوونتوس برگردد. بازگشت بوفون به یووه در حالی بود که او می‌توانست در پاری سن ژرمن هم به عنوان ذخیره آلفونس آرئولا به فعالیتش ادامه دهد، اما این را نپذیرفت. گفت‌وگوی جانلوییجی بوفون با آنتونیو کاسانو و کریستین ویری در برنامه بوبو تی‌وی را به نقل از وب‌سایت گل ایتالیا می‌خوانید:

تجربه زندگی در پاریس بهترین تجربه عمرم بود. باید بگویم ترک پاری سن ژرمن احتمالا بزرگ‌ترین اشتباه دوران فوتبالم بوده است. باور داشتم که این تصمیم می‌تواند دیوانه‌وار باشد، اما به هر صورت از پاری سن ژرمن جدا شدم و از گرفتن ۱۰ میلیون یورو صرف‌نظر کردم.

آن‌ها به من گفتند جیجی، ما از داشتن تو خیلی خوش‌حالیم، اما قرار نیست در لیگ قهرمانان اروپا بازی کنی، چون آرئولا بازی خواهد کرد. من با خودم گفتم این عادلانه نیست. در ورزش هرکس که شایستگی‌اش را داشته باشد بازی می‌کند، پس چرا این‌جا حضور دارم؟ اگر قرار بود بازی نکنم، در یوونتوس هم می‌توانستم این شرایط را داشته باشم. در نهایت هم به خانه‌ام، یوونتوس، برگشتم. موضوع احترام است. نمی‌توانید به بوفون بگویید قرار نیست فصل آینده بازی نکنی. می‌توانستند به من بگویند سال آینده اگر خوب باشی بازی می‌کنی. این درست نبود که از ماه مارس بگویند قرار نیست از سال بعد درون دروازه بایستی. این دیگر چه بازی‌ای است؟ این دیگر ورزش نبود.

از ترک پاریس پشیمان شدم، اما مفتخر هم بودم، چون آن‌ها از آرئولا راضی نبودند و کیلور ناواس را گرفتند. جدا از بحث ورزش، زندگی در پاریس بزرگ‌ترین تجربه عمرم بود. من ایتالیا، خانه‌ام را ترک کردم و حس می‌کردم در مرکز جهان هستم. می‌توانستم فرانسوی حرف بزنم و با مردم در خیابان صحبت کنم. در روز تعطیل، ماشین گرفتم و تنهایی به موزه رفتم. غیر از بازی در بالاترین سطح، احساس یک مرد راضی را هم داشتم. حضور در پاریس زیباترین تجربه زندگی من بود. حتی امروز هم فرزندانم از من می‌پرسند که چرا پاریس را ترک کردیم.

سطح فوتبالی که در پاری سن ژرمن دیدم را دیگر هرگز در زندگی‌ام نخواهم دید. ما از بازی در لیگ قهرمانان اروپا احساس اطمینان می‌کردیم و به خودمان می‌گفتیم امسال قرار است قهرمان شویم، چون از همه قوی‌تر هستیم. این را به همسر و مدیربرنامه‌هایم هم گفته بودم. اگرچه همه چیز را خراب کردیم. منچستریونایتد با چند بچه به پاریس آمد و غیر از دخیا، رشفورد و لوکاکو بقیه بازیکنانش بسیار جوان بودند. از نظر ذهنی خراب کردیم و حذف برابر منچستریونایتد احتمالا بزرگ‌ترین حسرت دوران فوتبالم است. ما خیلی خیلی قوی بودیم، اما نشد.

یوونتوس تیمی است که به من کمک کرد تا با بالاترین سطح برسم. پیوستن به یووه بهترین انتخابی بود که می‌توانستم انجامش دهم. پدرم و مدیربرنامه‌هایم مرا برای پیوستن به یوونتوس متقاعد کردند. رم و بارسلونا هم مرا می‌خواستند و نزدیک به پیوستن به بارسا بودم. جا افتادن در تورین، پنج یا شش ماه طول کشید، اما ذهنیت و حرفه‌ای گری در یوونتوس چیزی بود که هرگز در زندگی‌ام ندیده‌ام.

الگری کسی نیست که برپایه کاتناچو بازیکنانش را تمرین دهد. او به بازیکنانش آزادی می‌دهد. بازیکنی، چون نیمار کار کردن زیر نظر الگری را دوست خواهد داشت. الگری کسی است که نکات کلی را می‌گوید و اجرا کردنش به بازیکنان بستگی دارد. دفاعی بازی کردن همیشه ویژگی ما ایتالیایی‌ها بوده است و در بازی‌های بزرگ نمایش‌هایی عالی با این سبک داشته‌ایم. از مصاحبه پس از بازی الگری برابر اینتر لذت بردم. او یکی از معدود کسانی است که اصلا گلایه نمی‌کند و خلاف سایرین، بهانه‌جو نیست. این باعث می‌شود محیط ورزشی سالم‌تر شود.