آمادگی جسمانی اجتماعی چیست/بهترین راه برای بهبود سلامت درازمدت

به گزارش مجله خبری نگار،تقویت پیوند‌های ارتباط با ورزش چیزی که متخصصان آن را «آمادگی جسمانی اجتماعی» می‌نامند، تاثیرگذارترین ترفند بهره‌وری و کارایی مغز و بدن است مانند تمرینات با وزنه که با افزایش سن از کاهش تراکم استخوان پیشگیری و با پیامد‌های استرس مزمن مقابله می‌کنند.

رابرت والدینگر، روانپزشک و روانکاو در بیمارستان عمومی ماساچوست و پروفسور روانپزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد آمریکا گفت: تمرین نکردن آمادگی جسمانی اجتماعی برای سلامتی شما خطرناک است.

والدینگر سرپرستی تحقیق رشد بزرگسالان هاروارد را بر عهده دارد که طولانی‌ترین تحقیق علمی درباره شادی مشخص شده که تاکنون انجام شده است. به گفته این روانپزشک که به‌تازگی داده‌های هشتاد و چند ساله را در کتاب زندگی خوب (ژانویه ۲۰۲۳، سیمون و شوستر) خلاصه کرده است، قاعده سلامت و شادی به روابط مثبت بستگی دارد.

وی هشدار داد که اگر به‌طور مرتب احساس انزوا و تنهایی می‌کنید، این احساس می‌تواند به اندازه کشیدن نصف پاکت سیگار در روز یا چاق شدن خطرناک باشد، اما حتی با وجود اینکه انسان‌ها برای ارتباط به یکدیگر متصل هستند، تمرین آمادگی جسمانی اجتماعی می‌تواند دشوار باشد. هیچ نقشه راه روشنی برای ایجاد یا حفظ یک زندگی اجتماعی مستحکم وجود ندارد.

والدینگر ابراز کرد: نادیده گرفتن روابط مانند عضلات استفاده نشده، منجر به تحلیل روابط می‌شود.

خوشبختانه، داده‌های والدینگر به تمرین‌های عملی اشاره می‌کند که همه ما می‌توانیم از آن‌ها برای افزایش آمادگی جسمانی اجتماعی خود استفاده کنیم.

بررسی زندگی خوب

در سال ۱۹۳۸، در بحبوحه بدترین رکود اقتصادی در تاریخ آمریکا، محققان ۲۶۸ دانشجوی سال دوم دانشگاه هاروارد را با خود همراه کردند تا چگونگی تأثیر عوامل روانی-اجتماعی و بیولوژیکی اولیه بر نتایج زندگی را بهتر درک کنند. برای بیش از ۸۰ سال، یک گروه که اکنون توسط والدینگر رهبری می‌شود، دانشجویان و خانواده‌هایشان را دنبال و آنان را از طریق ازدواج، شغل، تولد، بیماری و مرگ پیگیری می‌کنند. در دهه ۱۹۷۰، ۴۵۶ نفر از ساکنان داخل شهر بوستون که بخشی از تحقیق دیگری بودند که بر بزهکاری و تاب‌آوری نوجوانان متمرکز بود، در تحقیق هاروارد گنجانده شدند.

محققان هر دو سال یک بار با شرکت‌کنندگان تماس می‌گیرند و هزاران سوال در مورد موضوعاتی مانند خلق و خوی و رضایت از زندگی مطرح می‌کنند. هر پنج سال یک بار، آنان اندازه‌گیری‌های فیزیولوژیکی از جمله اسکن مغز و آزمایش خون را انجام می‌دهند. در سال ۲۰۲۳، تحقیق در حال انجام هنوز تمام اعضای زنده مجموعه اصلی شرکت‌کنندگان و بیش از ۵۰۰ عضو از فرزندان آنان را ردیابی می‌کند. مجموعه داده‌ها دریچه‌ای بی‌نظیر به آنچه که یک زندگی خوب را می‌سازد، فراهم می‌کند.

هنگامی که والدینگر برای اولین بار به‌عنوان یک روانپزشک جوان در هاروارد به گروه تحقیق پیوست، این تصور را داشت که معیار‌های متعارف موفقیت مانند دستاورد، موقعیت و جوایز فقط اختلالی در مسیر رسیدن به خوشبختی واقعی هستند. همانطور که او در داده‌ها عمیق‌تر می‌شد، صد‌ها نفر این گمان را تأیید کردند. در سراسر این تحقیق، نه ثروت و نه طبقه اجتماعی با سطح شادی یا طول عمر ارتباط داشتند. از سوی دیگر، روابط مثبت به‌طور پیوسته با زندگی شادتر و طولانی‌تر مرتبط بود.

سایر داده‌ها در مقیاس بزرگ این پیوند بین رابطه و طول عمر را تقویت می‌کنند. یک بررسی اصولی تحقیقاتی در سال ۲۰۱۰، شامل بیش از ۳۰۰ هزار شرکت‌کننده، نشان می‌دهد که احتمال زنده ماندن در افرادی با پیوند‌های اجتماعی قوی ۵۰ درصد بیشتر از افرادی است که روابط ضعیف دارند. تنهایی و انزوای اجتماعی با اختلال عملکرد سیستم ایمنی مرتبط و حتی ممکن است خطر حمله قلبی یا سکته را تا ۳۰ درصد افزایش دهد. برای کمک به پیشگیری از این پیامد‌های منفی سلامتی، تقویت آمادگی جسمانی اجتماعی ضروری است.

آمادگی جسمانی اجتماعی چیست؟

دانشمندان بیش از یک قرن است که در حال بررسی روانشناسی اجتماعی انسان‌ها در آزمایشگاه‌ها و دانشگاه‌های رسمی بوده‌اند، اما ایده منعطف کردن «عضله اجتماعی» مانند عضلات دوسر بازویی یا چهارسر، تا سال ۲۰۱۱ ظاهر نشد. در آن زمان بود که عصب‌شناسان اجتماعی جان و استفانی کاچیوپو نتایج آزمایش یک برنامه تمرینی ۱۰ ساعته آمادگی جسمانی اجتماعی را با ارتش ایالات‌متحده به اشتراک گذاشت. این گروه دریافتند که تمرینات آمادگی جسمانی اجتماعی مانند انجام لطف به کسی یا تمرین حل تعارض باعث کاهش تنهایی و افزایش تندرستی در سربازان می‌شود.

در حالی که دانشمندان و فیلسوفان برای چندین دهه روابط مثبت و سلامت مطلوب را مرتبط کرده بودند، کاچیوپو و گروه تحقیقاتی آنان از اولین کسانی بودند که پیشنهاد کردند روابط مثبت می‌تواند مشابه با آمادگی جسمانی باشد و درست همانطور که نمی‌توانید بدون ورزش از نظر بدنی سالم بمانید، آمادگی اجتماعی، توانایی پرورش و حفظ روابط مثبت، بدون تلاش مداوم ضعیف می‌شود.

آمادگی جسمانی اجتماعی و همه‌گیری تنهایی

زمانی که اولین افراد مورد بررسی در هاروارد در دهه ۸۰ زندگی خود بودند، والدینگر و گروه وی از آنان خواستند که به زندگی خود نگاه کنند و آنچه را به آن افتخار می‌کنند به اشتراک بگذارند. به‌طور تقریبی همه در مورد روابط صحبت کردند.

کمابیش همه گفتند: من پدر و مادر یا مربی خوبی بودم. ازدواج خوبی داشتم یا دوست خوبی بودم. هیچکس نگفت: من پول زیادی به‌دست آوردم، این جوایز را بردم یا مدیر اجرایی سازمانم شدم.

گروه در ادامه از آزمودنی‌ها سوال کرد: اگر مریض شوید یا بترسید، نصف شب، با چه کسی می‌توانید تماس بگیرید؟ برخی افراد فهرست طولانی را به‌سرعت بیان کردند. دیگران نتوانستند کسی را فهرست کنند.

والدینگر خاطرنشان کرد: این تنهایی واقعی است، این احساس که هیچ‌کس در دنیا پشت من نیست، هزینه‌های آن بسیار زیاد است و باعث می‌شود که ما احساس بی‌مهری و ناامنی کنیم و در نهایت سلامتی ما را از بین ببرد.

در سال ۲۰۲۳، در پیوسته‌ترین لحظه از نظر فناوری در تاریخ بشر، مردم گزارش کردند که احساس می‌کنند از هم دورتر از همیشه هستند. ۴۰ درصد از افراد مسن در ایالات‌متحده احساس تنهایی مزمن دارند. قرنطینه‌های مرتبط با بیماری همه‌گیر را نیز اضافه کنید، تنهایی به بالاترین حد خود و به اوج آن چیزی رسیده است که ویوک مورتی، پزشک و جراح سابق ایالات‌متحده به‌عنوان همه‌گیری تنهایی طبقه‌بندی می‌کند.

امیلی آنهالت، روانشناس بالینی، یکی از بنیانگذاران ارزیابی نتایج بالینی (Coa)، یک باشگاه ورزشی برای سلامت روان، و متخصص در آمادگی جسمانی عاطفی که در تحقیق هاروارد شرکت ندارد، می‌گوید: وقتی آمادگی جسمانی عاطفی و اجتماعی را از دست می‌دهید، همه چیز را از دست می‌دهید. اگر احساس کنید برای عبور از سختی‌ها و لذت بردن از چیز‌های خوب با افراد دیگر در ارتباط هستید، همه چیز در زندگی احساس بهتری خواهد داشت.

مانند تجویز کمی وقت گذراندن در بیرون از خانه، برخی از پزشکان تا آنجا پیش می‌روند که می‌گویند ترغیب به تعاملات اجتماعی دارای پتانسیل تأثیر شفابخش بر بیماران است. داده‌های نوظهور نشان می‌دهند که بیماران سرطانی در صورتی که از سطح حمایت اجتماعی خود احساس رضایت کنند، شانس بیشتری برای زنده ماندن دارند. برخی از کارشناسان حتی ارتباط اجتماعی را به یک علامت حیاتی تشبیه می‌کنند که اندازه‌گیری سطح تنهایی افراد، به‌همان دقت فشار خون یا نبض، به سلامت عمومی اشاره می‌کند.