به گزارش مجله خبری نگار، باستانشناسان هنگام کاوش در تپه هفتهزار ساله «پوستچی» به یکسازه چهارمتری پیش از تاریخ، ظروف سفالی، ابزارهای سنگی، دوکهای نخریسی و صدفهای کار شده، دست پیدا کردند. کاوشگران در عین حال، با توجه به تعرضهایی که به این تپه باستانی شده، وضعیت آن را هشدارآمیز اعلام کردند. گسترش روزافزون ساخت و سازها در عرصه و حریم درجه یک این محوطه ارزشمند باستانی، آیندهای تاریک را برای آن رقم زده است. مردم بومی و پیرامونی این محوطه، بخشی از فنسکشیهایی را که شهرداری برای حفظ و پاسداشت آن کشیده، از میان برده و کندهاند و به درون آن راه یافته و در این جایگاه ارزشمند باستانی به دوچرخهسواری و گردش سرگرم هستند.
حسنعلی عرب، یکی از سرپرستهای کاوش «پوستچی» میگوید: در این محوطه، روستاهایی وجود داشته که پس از عصر نوسنگی و به دنبال پیدایش کشاورزی و دامپروری پدیدار شدند و با افزایش جمعیت آنها و توسعه ارتباطات فرهنگی و پیچیدگیهای اجتماعی، زمینههای اولیه پیدایش تمدنهای منطقهای سرزمین ایران، مانند تمدن «اَنشان» در فارس را پایهریزی کردهاند.
به گفته او همچنین تپه پوستچی به همراه دیگر روستاها، مانند تپه «شاهقلیبیگی» و «تپه کوتاهی»، جزو کانونهای نخستین جوامع پیشرفته کشاورز، دامپرور و یکجانشین در دشت شیراز بودند که در واقع نسلهای بعدی آنها، پس از گذشت قرنها سکونت در این دشت، شهر شیراز را بنیاد نهادهاند، اما متأسفانه بقایای چندین هزار ساله این روستاها و استقرارها، در دهههای اخیر ناشی از گسترش شهر شیراز تخریب و نابود شده که در حال حاضر فقط نیمی از تپه پوستچی باقی مانده است.