کجاست رویکرد‌های تهاجی ما؟

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: تیم‌های ملی فوتبال ژاپن، استرالیا و کره جنوبی با نهراسیدن از تک‌شکست‌های خود در مرحله گروهی جام جهانی بیست و دوم و کسب پیروزی‌هایی عالی در دیدار‌های بعدی از مرحله گروهی این پیکار‌ها بالا آمدند و به مرحله حذفی رسیدند. ژاپن بعد از پیروزی شگفت انگیز ۱-۲ خود مقابل آلمان در بازی اولش اجازه نداد تبعات شکست غیرمنتظره ۰-۱ مقابل کارستاریکا روحیه‌اش را ویران کند و با یک برد حماسی دیگر در مقابل اسپانیا ۶ امتیازی شد و به‌عنوان سرگروه از دسته خود بالارفت و در جمعی پیشاهنگ شد که گروه مرگ لقب گرفته و پیشتاز شدن و صعود دو غول اروپایی و حذف ژاپن در آن قطعی تلقی شده بود. استرالیا هم کارش را در گروه خود با شکست روحیه بربادده ۱-۴ مقابل فرانسه آغاز کرد، اما به جای باختن روحیه‌اش و تسلیم شدن در فضای سنگین و سخت موجود بپاخاست و در دو مسابقه بعدی‌اش تونس و دانمارک را از پای درآورد و با شش پوئن همراه با فرانسه به مرحله یک هشتم نهایی راه یافت.

کره جنوبی هم به نوبه خود از تساوی بدون گل با اروگوئه و سپس باخت ۲-۳ مقابل غنا ناامید نشد و در دیدار سوم و سرنوشت ساز خود پرتغال را ۱-۲ مغلوب کرد و با اندوختن چهار امتیاز و در پی همین حریف اروپایی مغلوب شده (که البته شش امتیاز داشت و سرگروهی‌اش قطعی شده بود) به مرحله حذفی گام نهاد و باعث حذف اروگوئه‌ای شد که در جام جهانی ۲۰۱۰ تا دیدار رده‌بندی پیش رفته و سرانجام چهارم شده بود و در سال‌هایی دور (در قرن بیستم) حتی دو بار قهرمان این جام شده بود.

آن چه این سه تیم آسیایی را از معابری سخت عبور داد و به افتخار صعود از گروه‌های بسیار دشوارشان نایل کرد، در درجه اول شهامت، اجرای بازی‌هایی تهاجمی و فاقد ترس و ریسک کردن در راه رسیدن به هدف بود. آن‌ها احتیاط را کنار گذاشتند و، چون فقط با کسب پیروزی قادر به جبران باخت‌های خود می‌شدند با همه وجود تلاش کردند و هر ذره وجودشان را صرف مؤثرتر ساختن امواج تهاجمی خویش ساختند. آن‌ها به سوی خط دفاعی رقبای نامدار و عنواندار خود هجوم بردند و از هیچ ریسک و کار خطرناکی ابا نداشتند و با گرفتن مجوز صعود پاداش زحمات خود را گرفتند. اگر تعارف را کنار بگذاریم، باید متذکر شویم ایران در قیاس با تیم‌های فوق در گروهی بالنسبه آسان‌تر قرار داشت و اگر چه انگلیس همیشه «انگلیس» است و امریکا هم تیم پرتوانی را راهی جام جهانی قطر کرده بود، اما آن‌ها کجا و آلمان و اسپانیا که ژاپن آن‌ها را شکست داد و صعود کرد، کجا؟ به همین منوال دستاورد کره جنوبی در شکست دادن پرتغال در مرتبتی بالاتر از دستاورد‌های ما قرار می‌گیرد و حتی تساوی‌اش با اروگوئه هم نوعی پیروزی به حساب می‌آید.

صرفنظر از هر نتیجه‌ای که کره و ژاپن در دیدار‌های بسیار سخت بعدی خود در یک هشتم نهایی به‌دست می‌آورند باید پرسید آیا رویکردی از همین دست و شهامتی که وصف آن رفت، در نحوه بازی ما و در نوع گزینش و ارنج سرمربی ایران هم دیده می‌شود و آیا ما نیز حاضریم که از روش‌های بیش از حد دفاعی خود صرفنظر کنیم و از قاب احتیاط مطلق خارج شویم و با تهاجم‌های وسیع و ماجراجویی‌های عقلایی و مبتنی برطرح و برنامه به گلزنی و پیروزی نائل شویم و همانند سه تیم آسیایی که امسال پا به مرحله حذفی گذاشتند به صعود نائل شویم. صعودی که به سبب ناپختگی‌مان در سه دوره اول حضورمان در مرحله نهایی جام جهانی و به‌دلیل ترس و احتیاط افراطی کی‌روش و روش‌های بسیار منفی و تدافعی وی در سه دوره بعدی از نیل به آن عاجز مانده‌ایم.