به گزارش مجله خبری نگار، هروقت صحبت از شرایط محیطی در ادارات و شرکتها میشود اولین چیزی که به ذهن همه میرسد وجود نور کافی، سرمایش و گرمایش استاندارد و چیزهایی از این قبیل است. درحالی که در کنار بهداشت و استانداردهای اولیه محیط کار، بحث بهداشت روانی هم اهمیت بسیار زیادی دارد و نباید مورد غفلت قرار بگیرد.
بهداشت روانی در محیط کار یعنی ساختار طوری طراحی شود که عوامل کاری موجب بروز اختلال در کارکنان نشود. کارکنان احساس رضایت از حضور در محل کار و تعامل با همکارانشان داشته باشند و با احساس مثبت هر روز سر کار بیایند و با رضایت قلبی هم به منزل برگردند؛ حتی اگر خسته شده باشند.
وقتی که تعادل بین کار و زندگی شخصی برقرار نباشد؛ کار مخل زندگی و استراحت کارمند خواهد بود. هرکسی ضمن کار، نیاز به روابط خانوادگی و تفریح دارد تا بتواند از زندگی لذت ببرد و برای کار کردن انرژی جسمی و روحی داشته باشد. اما اگر این تعادل به واسطه ساعت کاری زیاد برهم بخورد حضور فرد در محل کار بازدهی لازم را ندارد.
وجود تبعیض در محل کار باعث بیانگیزه شدن یک عده برای کار بهتر خواهد شد. آن گروهی هم که امکانات در اختیارشان است دیگر دلیلی برای کار بهتر و بیشتر ندارند. برای همین تبعیض حس خوب کار کردن و تعلق خاطر داشتن به آن را از بین میبرد و کیفیت کار افراد را پایین میآورد.
رفتارهای پراسترس به خصوص توسط مدیران میتواند سلامت روان کارمندان در محل کار و حتی بعد از ساعت کاری در منزل را با تهدید جدی مواجه کند. اگر مدیر برای هر چیزی استرس منتقل کند، کار خوب را نبیند و یکسره به دنبال تنبیه و جریمه باشد؛ کارمند هم با حس خوبی سر کار نمیآید و از کارهایش لذت نمیبرد.
توانایی نه شنیدن از مهمترین ویژگیهای یک مدیر خوب و اهل مشورت است. اگر یک مدیر انتظار داشته باشد در هر شرایطی از جانب کارمندانش فقط «تایید» شود و «چشم» بشنود آن وقت است که آدمها را از هویتشان دور و تبدیل به چیزی شبیه روبات کرده است.