کیم کارداشیان درباره جعلی بودن فرود انسان بر ماه اظهار نظر کرد! /چرا این نظریه منسوخ است؟

به گزارش مجله خبری نگار،کیم کارداشیان به‌تازگی مدعی شده که ماموریت آپولو ۱۱ و فرود انسان روی ماه ساختگی بوده است. با این حال، شواهد علمی قابل‌اندازه‌گیری و مستقل، نه‌تنها این ادعا را رد می‌کند، بلکه وجود تجهیزات علمی نصب‌شده روی سطح ماه، سنگ‌های بازگردانده‌شده و هزاران تصویر و داده ثبت‌شده را تأیید می‌سازد. این شواهد توسط مؤسسات علمی بین‌المللی بررسی و تأیید شده‌اند و در طول بیش از پنج دهه، هیچ مدرک معتبری مبنی بر جعلی‌بودن این مأموریت ارائه نشده است.

این شخصیت تلویزیونی در یکی از قسمت‌های جدید برنامه خانواده کارداشیان در گفت‌وگویی خودمانی اظهار کرد که نسبت به واقعی‌بودن فرود سال ۱۹۶۹ بر ماه تردید دارد. او با استناد به ویدئو‌های منتشرشده در شبکه‌های اجتماعی و برداشت‌های غیرمستقیم از صحبت‌های باز آلدرین، سه نکته را مطرح کرد؛ تکان‌خوردن پرچم در محیطی بدون هوا، تفاوت میان کفش‌هایی که در موزه‌ها نمایش داده می‌شود با ردپا‌های ثبت‌شده روی سطح ماه، و نبود ستارگان در تصاویر مأموریت. با این حال، بسیاری از متخصصان فضای علمی تأکید کرده‌اند که این موارد پیش‌تر به‌طور دقیق توضیح داده شده‌اند و هیچ‌یک از آنها دلیلی برای زیر سؤال بردن ماموریت آپولو ۱۱ به‌حساب نمی‌آید.

شواهد علمی موجود مبنی بر واقعی‌بودن فرود بر ماه

هر سه ادعای مطرح‌شده از سوی کارداشیان سال‌هاست که از سوی متخصصان حوزه فضا توضیح داده شده و پاسخ‌های علمی روشنی برای آنها وجود دارد.

۱. تجهیزات باقی‌مانده روی ماه

پس از ماموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹، فضانوردان نه‌تنها بر سطح ماه گام نهادند، بلکه مجموعه‌ای از ابزار‌های علمی و سازه‌های فضایی نیز بر جای گذاشتند. در مأموریت‌های بعدی آپولو هم همین روند ادامه یافت و در نتیجه، امروزه بقایای فضاپیماها، ماه‌نوردها، لرزه‌سنج‌ها و وسایل مختلف آزمایشگاهی روی سطح ماه وجود دارند. این تجهیزات به‌دلیل نبود باد و فرسایش جوی، در وضعیت بسیار سالم‌تری نسبت به اشیای روی زمین باقی مانده‌اند.

در سال ۲۰۱۱، مدارگرد شناسایی ماه (LRO) ناسا سطح ماه را با دقتی بی‌سابقه تصویر‌برداری کرد. این تصاویر نشان داده‌اند که محل‌های فرود مأموریت‌های آپولو کاملاً قابل مشاهده‌اند و حتی ردپا‌های فضانوردان، که روی خاک فشرده و بی‌باد ماه شکل گرفته‌اند، هنوز به‌صورت دقیق باقی مانده است. این تصاویر توسط سازمان‌ها و دانشگاه‌های مستقل در کشور‌های مختلف بررسی و تأیید شده‌اند و به هیچ مؤسسه یا دولت خاصی محدود نیستند.

یکی از مهم‌ترین تجهیزات باقی‌مانده بر ماه «بازتاب‌دهنده لیزری» (LRRR) است. این وسیله نوعی آینه دقیق است که هنوز هم دانشمندان پرتو‌های لیزر را از زمین به آن می‌تابانند و بازتاب آن را اندازه‌گیری می‌کنند. این آزمایش همچنان در جریان است و به دانشمندان امکان داده تا فاصله زمین و ماه را با دقت میلی‌متری اندازه‌گیری کنند. نتایج این اندازه‌گیری‌ها نشان می‌دهد که ماه هر سال مقدار اندکی از زمین دورتر می‌شود؛ داده‌ای که نمی‌توان آن را بدون وجود واقعی تجهیزات روی ماه به‌دست آورد.

۲. سنگ‌های ماه

در جریان ماموریت آپولو ۱۱ و سایر مأموریت‌های برنامه آپولو، فضانوردان در مجموع حدود ۳۸۲ کیلوگرم سنگ، خاک و نمونه‌های سطحی ماه را با خود به زمین بازگرداندند. این نمونه‌ها نه‌فقط در اختیار ناسا، بلکه برای تحلیل و بررسی علمی به آزمایشگاه‌ها و مراکز پژوهشی مختلف در سراسر جهان، از جمله در روسیه و چین، ارسال شده‌اند. اگر کوچک‌ترین نشانه‌ای از جعلی‌بودن این نمونه‌ها وجود داشت، رقبای فضایی آمریکا در همان دوران به سرعت آن را مطرح می‌کردند.

بررسی‌های آزمایشگاهی نشان داده است که ترکیب معدنی و ایزوتوپی سنگ‌های ماه با سنگ‌های زمین متفاوت است. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده این است که نمونه‌ها منشأ فرازمینی دارند و نمی‌توان آنها را از سنگ‌های زمین تقلید یا تولید کرد. افزون بر این، ساختار این سنگ‌ها از نظر ذوب حرارتی، برخورد شهاب‌سنگ‌ها و نبود آب، ویژگی‌هایی دارد که تنها در شرایط سطح ماه به‌وجود می‌آید. همچنین نمونه‌های به‌دست‌آمده با شهاب‌سنگ‌هایی که منشأ آنها ماه است و در کره زمین سقوط کرده‌اند نیز مطابقت دارند و همین امر اصالت آنها را تأیید می‌کند.

از نظر علمی، این نمونه‌ها نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری نظریه‌ها درباره تاریخ منظومه شمسی داشته‌اند. برای مثال، بررسی همین سنگ‌های ماه به تقویت «فرضیه برخورد بزرگ» کمک کرده است؛ نظریه‌ای که می‌گوید ماه احتمالاً در نتیجه برخورد زمین اولیه با جرمی تقریباً هم‌اندازه مریخ شکل گرفته است. این یافته‌ها در پنج دهه گذشته بار‌ها و بار‌ها بررسی و تأیید شده و تاکنون هیچ مدرک معتبر علمی که اصالت این نمونه‌ها را زیر سؤال ببرد ارائه نشده است.

۳. دشواری جعل چنین مأموریتی

یکی از مهم‌ترین دلایلی که نشان می‌دهد ماموریت آپولو ۱۱ واقعی بوده، این است که در زمان وقوع آن، امکان ساخت یک صحنه‌سازی قابل‌قبول وجود نداشت. در اواخر دهه ۱۹۶۰، فناوری جلوه‌های ویژه، تصویربرداری دیجیتال و پردازش تصویر بسیار ابتدایی بود و نمی‌توانست هزاران ساعت فیلم، مکالمه و عکس با آن دقت و ثبات نوری را بازسازی کند. برای مثال، حرکت طبیعی گرد و غبار در محیط کم‌گرانش ماه یا رفتار نور روی سطوح بدون جو، با امکانات استودیو‌های فیلم‌سازی آن زمان قابل شبیه‌سازی نبود و نیاز به فناوری‌هایی داشت که دهه‌ها بعد توسعه یافت.

افزون بر این، مجموعه داده‌های مأموریت، شامل بیش از ۸۰۰۰ عکس، مدار‌های ردیابی رادیویی، گزارش‌های فنی و گفت‌و‌گو‌های ضبط‌شده میان مرکز کنترل و فضانوردان، همگی در دسترس عموم و پژوهشگران مستقل هستند. اگر کوچک‌ترین بخش از این اطلاعات دست‌کاری یا ساختگی بود، احتمال آشکارشدن آن بسیار بالا بود؛ به‌ویژه با توجه به اینکه مأموریت‌ها به‌صورت زنده و در رقابت مستقیم با اتحاد جماهیر شوروی دنبال می‌شد. شوروی که در اوج رقابت فضایی با آمریکا قرار داشت، هرگز فرود بر ماه را زیر سؤال نبرد، زیرا خود داده‌های ردیابی را دریافت و تأیید کرده بود.

همچنین اجرای این مأموریت نیازمند همکاری ده‌ها هزار نفر در ناسا، پیمانکاران فنی، دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی بود. اگر چنین پروژه عظیمی جعلی بود، پنهان‌کردن حقیقت برای نیم‌قرن، بدون حتی یک سند معتبر یا افشای قابل‌استناد، عملاً ناممکن بود. به همین دلیل، از نظر علمی و منطقی، انجام این مأموریت بسیار باورپذیرتر از امکان جعل آن است.

منبع:روزیاتو