یک روانشناس درباره تأثیر وضعیت روانی والدین بر فرزندان توضیحاتی ارائه داد.

به گزارش مجله خبری نگار،سلامت روان والدین، پایه و اساس جو عاطفی خانواده را تشکیل می‌دهد و مستقیماً بر رشد کودک تأثیر می‌گذارد. یک مطالعه دانشکده پزشکی هاروارد که در JAMA Psychiatry منتشر شد، نشان داد کودکانی که والدینشان از اختلالات اضطرابی یا افسردگی رنج می‌بردند، بیشتر احتمال دارد که در نوجوانی مشکلات مشابهی را تجربه کنند.

دانشمندان به مدت ۱۰ سال خانواده‌ها را زیر نظر گرفتند و دریافتند که وضعیت عاطفی مادر و پدر نه تنها بر رفتار کودک، بلکه بر پاسخ‌های نوروبیولوژیکی آنها - سطح کورتیزول، ضربان قلب و حتی فعالیت نواحی مغز مسئول استرس و ایمنی - نیز تأثیر می‌گذارد.

علاوه بر این، اختلالات می‌توانند هم از نظر ژنتیکی و هم از طریق محیط به کودکان منتقل شوند و خطر ابتلا به بیماری‌های روانی را در نسل‌های جوان‌تر افزایش دهند. اولگا کوشناروا، روانشناس، روانشناس خانواده و روان‌درمانگر، در ۱۰ اکتبر با ایزوستیا در مورد چگونگی تأثیر سلامت روان والدین بر تربیت فرزندانشان صحبت کرد.

این متخصص خاطرنشان کرد: «وقتی پدر یا مادری با اضطراب، افسردگی یا اختلال دیگری زندگی می‌کند، این نه تنها بر سلامت خود او، بلکه بر فضای خانواده نیز تأثیر می‌گذارد. یک کودک، حتی بدون هیچ توضیح مستقیمی، همیشه خلق و خوی والدین خود را از طریق لحن صدا، حالت چهره و لحن صدای آنها درک می‌کند.»

علاوه بر این، اگر محیط اطراف شما اغلب مضطرب، غمگین یا غیرقابل پیش‌بینی باشد، کودک یاد می‌گیرد که در تنش مداوم زندگی کند، که با گذشت زمان می‌تواند منجر به مشکلاتی در حوزه عاطفی و روابط با افراد دیگر شود.

کوشناروا افزود که ارتباط عاطفی با والدین نقش مهمی در ایجاد تاب‌آوری درونی کودک دارد. به گفته او، در مراحل اولیه رشد، کودک وضعیت عاطفی خود را از طریق یک بزرگسال تنظیم می‌کند. اگر والدین پایدار باشند، از احساسات خود آگاه باشند و بتوانند از خود مراقبت کنند، به نوعی "ظرف" احساسات کودک تبدیل می‌شوند و به کودک کمک می‌کنند تا اضطراب، رنجش و خشم خود را مدیریت کند.

طبق این مطالعه، در خانواده‌هایی که حداقل یکی از والدین روان‌درمانی دریافت کرده یا در برنامه‌های حمایت عاطفی شرکت داشته است، خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی در کودکان تقریباً ۳۰ درصد کاهش یافته است. این موضوع اهمیت یک رویکرد سیستمی را تأیید می‌کند: درمان یکی از اعضای خانواده بر سلامت روان همه اعضا تأثیر می‌گذارد.

کوشناروا توضیح داد: «استعداد ژنتیکی وجود دارد، اما حکم اعدام نیست. ژن‌ها صرفاً حساسیت را افزایش می‌دهند، در حالی که عامل تعیین‌کننده همچنان محیط است: اینکه کودک چقدر احساس امنیت می‌کند، آیا حمایت دریافت می‌کند، آیا بزرگسالانی در نزدیکی او هستند که بتوانند ثبات داشته باشند. حتی اگر یکی از والدین بیمار باشد، دیگری می‌تواند به آن «جزیره آرامش» تبدیل شود که به کودک کمک می‌کند تعادل درونی خود را حفظ کند.»

این متخصص همچنین تأکید کرد که سلامت عاطفی نه تنها از طریق رفتار والدین، بلکه از طریق واکنش‌های فیزیکی آنها نیز به کودکان منتقل می‌شود. او توضیح داد که وقتی یک بزرگسال یاد می‌گیرد که آرام باشد، آرام نفس بکشد و از واکنش‌های تکانشی اجتناب کند، کودک به طور غیرارادی این ریتم را می‌پذیرد. به گفته او، اینگونه است که تاب‌آوری عاطفی "به ارث می‌رسد" - نه از طریق کلمات، بلکه از طریق تجربه فیزیکی.

این متخصص در پایان گفت: «سلامت روان والدین فقط به بیماری مربوط نمی‌شود. بلکه به عشق، گرمی و توانایی حضور در کنار آنها، حتی در شرایط سخت، مربوط می‌شود.»

الکسی بوندارف، متخصص الگو‌های شناختی و مشاور کسب و کار، توصیه‌هایی را برای جلوگیری از فرسودگی شغلی در محل کار به اشتراک گذاشت. او توصیه کرد فعالیت‌هایی را که به طور طبیعی و آسان انجام می‌شوند، شناسایی کنید، چه ایده‌پردازی، خلاقیت یا تجزیه و تحلیل. این متخصص همچنین سه نوع شادی را که به حفظ تعادل کمک می‌کنند، شناسایی کرد: فیزیکی (ورزش، ماساژ)، تجربیات (مکان‌های جدید، جلسات) و تنهایی (صرف وقت). بوندارف در مورد یک اشتباه رایج که مانع رشد شغلی می‌شود، هشدار داد: عدم تمرکز، زمانی که فرد سعی می‌کند حوزه‌های زیادی را پوشش دهد که منجر به استرس و دانش سطحی می‌شود.

منبع: iz