میکروپلاستیک‌ها می‌توانند در سلول‌های سرطانی تجمع یافته و به گسترش آنها کمک کنند

به گزارش مجله خبری نگار، با این حال، این مطالعه چندین محدودیت دارد. به عنوان مثال، دانشمندان از سلول‌های سرطانی رشد یافته در ظروف آزمایشگاهی استفاده کردند، بنابراین هنوز مشخص نیست که چگونه این نتایج در سیستم‌های بیولوژیکی واقعی خارج از شرایط کنترل‌شده آزمایشگاهی اعمال می‌شود. میکروپلاستیک‌های مورد مطالعه همچنین تا حدودی با میکروپلاستیک‌های موجود در محیط متفاوت هستند، زیرا میکروپلاستیک‌ها اشکال مختلفی دارند و به روش‌های مختلفی تجزیه می‌شوند.

میکرو و نانوپلاستیک‌ها (MNPs) معمولاً استنشاق می‌شوند یا کمتر بلعیده می‌شوند. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که MNP‌های کوچکتر، آنهایی که قطرشان کمتر از ۱۰ میکرومتر است و در بطری‌های آب یکبار مصرف یافت می‌شوند، نسبت به ذرات بزرگتر تهاجمی‌تر هستند. مطالعات روی سلول‌های کشت‌شده در آزمایشگاه و موش‌ها نشان داده است که چنین ذراتی می‌توانند به غشای سلولی نفوذ کنند، در سلول‌ها تجمع یابند و باعث استرس سلولی شوند.

با این حال، چگونگی تجمع BNP‌ها در سلول‌ها به خوبی شناخته نشده است.

اکنون، مطالعه‌ای که در مجله ChemSphere منتشر شده است، نشان داده است که BNP‌ها می‌توانند هنگام تقسیم سلول به دو سلول، از یک سلول به نسل بعدی منتقل شوند. علاوه بر این، پلاستیک هیچ نشانه‌ای از حذف شدن از سلول‌ها نشان نمی‌دهد.

برای مطالعه این موضوع، محققان سلول‌های سرطانی روده بزرگ مختلف را در ظروف آزمایشگاهی در معرض BNP‌های با اندازه‌های مختلف قرار دادند.

ورنا پیکلر، یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه وین، گفت: آنها بر روی سلول‌های سرطان روده بزرگ تمرکز کردند، زیرا میزان ابتلا به آن رو به افزایش است؛ و آنها به طور خاص پلی استایرن، یکی از پرکاربردترین پلاستیک‌ها، را بررسی کردند.

با برچسب‌گذاری این ذرات با مولکول‌های فلورسنت و ردیابی آنها، تیم تحقیقاتی دریافت که اندازه ذرات تعیین می‌کند که آیا آنها در سلول‌ها تجمع می‌یابند یا خیر، که با گزارش‌های قبلی مطابقت دارد. ذراتی با قطر ۱۰ میکرومتر، که بزرگترین ذرات در این مطالعه بودند، قادر به نفوذ به سلول‌ها نبودند، اما ذرات کوچکتر این کار را انجام داده و تجمع یافتند.

محققان سپس بررسی کردند که هنگام تقسیم سلول‌های سرطانی چه اتفاقی برای این میکروپلاستیک‌ها می‌افتد. آنها دریافتند که این ذرات در بین سلول‌های تازه تقسیم شده توزیع می‌شوند و متوجه شدند که سلول‌هایی که در معرض BNPs قرار گرفته‌اند، نسبت به سلول‌هایی که تحت درمان قرار نگرفته‌اند، تحرک بیشتری دارند.

توانایی سلول‌های سرطانی در مهاجرت به آنها کمک می‌کند تا به مکان‌های جدید در بدن گسترش یابند یا متاستاز دهند. محققان دریافتند که سلول‌هایی که در معرض BNP‌های کوچک قرار می‌گیرند، سریع‌تر از سلول‌هایی که در معرض آنها قرار نمی‌گیرند، مهاجرت می‌کنند، که نشان می‌دهد BNP‌ها ممکن است به متاستاز سرطان کمک کنند.

برای درک بهتر چگونگی تجمع BNP ها، محققان از تکنیک‌های میکروسکوپی استفاده کردند تا ببینند کدام بخش از سلول ذرات را می‌بلعد. BNP‌های کوچک در لیزوزوم‌ها تجمع می‌یابند، ساختار‌هایی که به عنوان محل دفع زباله‌های سلولی عمل می‌کنند و معمولاً ذرات خارجی مانند باکتری‌ها را تجزیه می‌کنند. با این حال، لیزوزوم‌ها BNP‌ها را تجزیه نکردند.

به گفته پیکلر، این حفظ ذرات پلاستیکی تعجب آور نیست، «از آنجایی که بدن انسان فرآیند‌های متابولیکی لازم برای تجزیه ذرات را ندارد».

نویسندگان این مطالعه گفتند که گام بعدی آزمایش انواع و اشکال دیگر میکروپلاستیک‌هایی است که شباهت بیشتری به نمونه‌های موجود در محیط زیست دارند.

پیچلر گفت: «ما با پلاستیک احاطه شده‌ایم.» او افزود برای کاهش تأثیر بالقوه بر سلامت و محیط زیست، باید مصرف پلاستیک خود را «به طور چشمگیری» کاهش دهیم.