از ایر ایندیا تا پرواز MH۳۷۰: رنج پنهان، هواپیما‌ها را به «گورستان‌های هوایی» تبدیل می‌کند

به گزارش مجله خبری نگار، کاپیتان سومیت ساباروال، که بیش از ۱۵۰۰۰ ساعت تجربه پرواز داشت، خلبانی بوئینگ ۷۸۷ دریم‌لاینر را بر عهده داشت که در اثر سقوط آن در یک منطقه مسکونی در احمدآباد، ۲۴۱ نفر از ۲۴۲ سرنشین آن کشته شدند.

گزارش اولیه‌ای که توسط مقامات هندی منتشر شد، نشان داد که سوئیچ‌های کنترل جریان سوخت برای هر دو موتور، اندکی پس از برخاستن، خاموش شدند و این امر باعث از دست رفتن قدرت و سقوط هواپیما شد.

تحقیقات دفتر بررسی حوادث هوایی هند نشان داد که بین خلبانان در مورد اینکه چه کسی سوخت را خاموش کرده است، گفت‌و‌گو‌هایی صورت گرفته و هر دو طرف دخالت یکدیگر را رد کرده‌اند.

این یافته‌ها با گزارش‌هایی مبنی بر اینکه کاپیتان سابهاروال پس از مرگ مادرش در مرخصی سوگواری بوده و از افسردگی رنج می‌برد، همزمان شد و سوالاتی را در مورد اثربخشی رویه‌های غربالگری سلامت روان خلبانان مطرح کرد.

رئیس ایر ایندیا نسبت به نتیجه‌گیری عجولانه هشدار داد و تأکید کرد که تحقیقات هنوز در مراحل اولیه است.

این حادثه، فجایع هوایی قبلی مرتبط با مشکلات روانی در میان خلبانان، به ویژه سقوط هواپیمای جرمن‌وینگز در سال ۲۰۱۵ را به ذهن متبادر کرد، که در آن هواپیما عمداً توسط کمک خلبان آندریاس لوبیتز، که از مشکلات سلامت روان رنج می‌برد، سقوط کرد. تحقیقات بعداً نشان داد که لوبیتز وضعیت پزشکی خود را از شرکت هواپیمایی پنهان کرده بود، با وجود اینکه هفته‌ها قبل از سقوط، اختلالات روان‌تنی و احتمالاً روان‌پریشی در او تشخیص داده شده بود.

در سطح جهانی، آمار‌ها نشان می‌دهد که ۴ تا ۸ درصد از خلبانان به خودکشی فکر می‌کنند، نرخی مشابه با جمعیت عمومی، به این معنی که خلبانان بیشتر از دیگران مستعد افکار خودکشی نیستند.

اگرچه معاینات پزشکی دوره‌ای برای خلبانان اجباری است، اما ترس از دست دادن مجوز، بسیاری را به پنهان کردن مشکلات سلامت روان خود سوق می‌دهد. یک مطالعه آمریکایی در سال ۲۰۲۲ نشان داد که ۵۶.۱٪ از خلبانان شرکت‌کننده از ترس شغل خود از مراجعه به پزشک خودداری کردند.

پس از حادثه جرمن وینگز، پیشنهاد‌هایی برای بهبود سیستم‌های ایمنی، از جمله اصلاح طراحی در‌های کابین خلبان برای جلوگیری از ایزوله شدن خلبانان، مطرح شد. با این حال، مقامات هشدار دادند که این امر می‌تواند هواپیماربایی را تسهیل کند.

همچنین در مورد نقش عوامل روانشناختی در ناپدید شدن پرواز MH۳۷۰ در سال ۲۰۱۴ تردید‌هایی مطرح شده است، اگرچه هیچ مدرک قطعی وجود ندارد.

در این زمینه، کارشناسانی مانند کاپیتان دیو فیلدینگ، رئیس اتحاد بین‌المللی برای کمک متقابل در هوانوردی، خواستار تقویت برنامه‌های حمایتی سلامت روان برای کارکنان هوانوردی شده‌اند. انجمن سلطنتی هوانوردی در گزارشی اخیر بر لزوم ایجاد سیستم‌های بهتر برای پیشگیری از مشکلات سلامت روان قبل از تشدید آنها تأکید کرده است.

با وجود پیشرفت‌های حاصل شده، کارشناسان اذعان دارند که هنوز راه درازی در پیش است تا محیطی ایجاد شود که خلبانان را تشویق کند بدون ترس از عواقب شغلی، درخواست کمک کنند.

سازمان‌هایی مانند IPAAC همچنان به توسعه برنامه‌های حمایتی همتا برای ارائه کمک‌های محرمانه و مؤثر به کارگران در این بخش حساس ادامه می‌دهند.

منبع: دیلی میل