به رسم زنده نگه داشتن یاد و خاطره داریوش مهرجویی در چهلمین روز نبودنش

به گزارش مجله خبری نگار،داریوش مهرجویی کارگردان سرشناس سینمای ایران در بیش از ۲۰ سالی که از تاسیس خبرگزاری  گذشته است، به بهانه‌های مختلف درخواست‌های ما را برای مصاحبه می‌پذیرفت؛ و حالا که ۴۰ روز از درگذشت‌اش گذشته است، بخشی از آن مصاحبه‌ها را مرور می‌کنیم.
مهرجویی یک بار برای نمایش فیلم «بمانی» (درباره خودسوزی دختران در ایلام) به همراه تهمینه میلانی و محمد نیک بین  آمد و چند سال بعدترش هم در نشست کارگردان سرشناس سینمای ایران با حضور بهمن فرمان آرا، ناصر تقوایی، مسعود کیمیایی و... به درخواست ما جواب مثبت داد، نشستی که به درخواست حاضران در آرشیومان باقی ماند و هیچ وقت منتشر نشد و به رسم اخلاق حرفه‌ای مان بیش از این درباره آن صحبت نمی‌کنیم.
مهرجویی در نشست «بمانی» که در سال ۸۱ برگزار شد، در پاسخ به این سوال که واکنش تماشاچی را وقتی بیشتر برای سرگرمی به سالن سینما مراجعه می‌کند، چه می‌بیند گفته بود: تمام فیلم‌ها همین طور است، مثل رمان، تئاتر و هر چیز دیگر، بالاخره یک عده هستند که انس گرفته‌اند به فیلم‌های تلویزیونی، به سریال‌ها و از سینما هم همان انتظار دارند و از فیلم‌های تجاری هم استقبال می‌کنند، ولی این بدان معنا نیست که همه تماشاگران این گونه هستند. برای اینکه من فکر می‌کنم فیلم‌های ما با توجه به رشد، آگاهی و شعور و فرهنگ ما بعد از انقلاب به وجود آمد و خیلی افراد هستند که تجربه سینما رفتن فقط برایشان مهم است نه اینکه بروند بخندند و سرگرم شوند، بنابراین دوست دارند تجربه‌ی فرهنگی و هنری داشته باشند.
اگر نیمی از تعداد دانشجویان ما که در سراسر کشور درس می‌خوانند، فیلم من را (بمانی) ببینند این کافی هست، در واقع گرفتاری بزرگ ما این است که ما تماشاچی خودمان را به علت این شرایط کمبود سالن سینما از دست دادیم. به این دلیل تماشاگران ما پراکنده شدند وآن طور جذب نمی‌شوند.
‌به نظر من تعداد زیاد مخاطب دلیل برای خوب بودن یک فیلم نیست، چون بسیاری از افراد هستند که می‌خواهند به سینما بروند علاقه‌مند هستند که وقتی از سالن بیرون می‌آیند یک چیزی به آن‌ها اضافه شود.

در سال ۹۲ هم برای اکران فیلم سینمایی «چه خوبه که برگشتی» گپی کوتاه  داشت که در آن گفته بود: من مثل نجار و مبل سازی شده‌ام که هرچه بخواهند برایشان می‌سازم، ولی با ذوق، سلیقه و نگاه خاص خودم.
داریوش مهرجویی در سال ۱۴۰۰ هم در یکی از آخرین گفت‌وگوهایش گفته بود: با این گرانی و تورم فیلم‌سازی صرف نمی‌کند.