به گزارش مجله خبری نگار،شناخت علل، علائم، و روشهای پیشگیری و درمان این بیماری میتواند به کاهش درد و بهبودی افراد کمک کند.
تاندونیت پرونئال یک بیماری شایع است که تاندونهای واقع در قسمت بیرونی ساق پا را تحت تاثیر قرار میدهد که به عنوان تاندون پرونئال شناخته میشود. این تاندونها نقش مهمی در تثبیت پا و مچ پا دارند و مستعد آسیب و التهاب هستند. در این مقاله علل، علائم، پیشگیری، تشخیص و گزینههای درمانی تاندونیت پرونئال را بررسی میکنیم.
تاندونیت پرونئال معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد یا فشار مکرر روی تاندونهای پرونئال ایجاد میشود. برخی از علل رایج عبارتند از:
• فعالیت بدنی بیش از حد: درگیر شدن در فعالیتهایی که شامل حرکات مکرر مچ پا است، مانند دویدن، رقصیدن یا ورزشهایی مانند فوتبال یا بسکتبال، میتواند تاندونهای پرونئال را تحت فشار قرار دهد و منجر به تاندونیت شود.
• کفش نامناسب: پوشیدن کفشهایی که فاقد حمایت مناسب هستند میتواند به ایجاد تاندونیت پرونئال کمک کند.
• بی ثباتی مچ پا: افراد با عضلات ضعیف مچ پا یا سابقه پیچ خوردگی مچ پا بیشتر مستعد ابتلا به تاندونیت پرونئال هستند.
علائم زیر ممکن است در افراد مبتلا به تاندونیت پرونئال مشاهده شود:
• درد در قسمت بیرونی ساق پا، درست در پشت استخوان مچ پا
• تورم و حساسیت در طول مسیر تاندونهای پرونئال
• احساس درد یا ضربان، به ویژه در هنگام فعالیت بدنی یا هنگام راه رفتن روی سطوح ناهموار
• مشکل در خم کردن یا نشان دادن پا به دلیل درد و سفتی
هر کسی ممکن است به تاندونیت پرونئال مبتلا شود، اما در افرادی که ورزشهایی انجام میدهند که شامل حرکات زیاد مچ پا میشود، شایعتر است. همچنین احتمال ابتلا به تاندونیت پرونئال بیشتر است اگر:
• بالای ۴۰ هستید
• قبل از فعالیت بدنی حرکات کششی انجام ندهید
• شرایط خاصی مانند دیابت، آرتروز، آرتریت روماتوئید یا نقرس داشته باشید
• آسیبهای قبلی تاندون داشته اید
• قوسهای بلندی در پاهای خود داشته باشید
• اضافه وزن دارید
• تاندونهای سفت داشته باشید
در حالی که پیشگیری از تاندونیت پرونئال میتواند چالش برانگیز باشد، اقدامات زیر ممکن است به کاهش خطر کمک کند:
• کفش مناسب: پوشیدن کفشهایی که قوس، بالشتک و پایداری کافی را فراهم میکنند، میتواند فشار وارده بر تاندونهای پرونئال را به حداقل برساند.
• افزایش تدریجی فعالیت: از افزایش ناگهانی سطح فعالیت بدنی خودداری کنید و به بدن زمان بدهید تا با شدت یا مدت زمان افزایش یافته سازگار شود.
• تمرینات تقویتی: به طور منظم تمریناتی را انجام دهید که عضلات حمایت کننده از مچ پا و پا را هدف قرار میدهد تا ثبات را بهبود بخشد و خطر آسیب تاندون را کاهش دهد.
• استفاده از اتلها یا تکیه گاه ها: در صورت توصیه یک متخصص مراقبتهای بهداشتی، استفاده از آتلها یا تکیه گاههای مچ پا میتواند حمایت بیشتری را ایجاد کند و فشار روی تاندونهای پرونئال را کاهش دهد.
برای تشخیص تاندونیت پرونئال، یک متخصص مراقبتهای بهداشتی معمولاً یک معاینه کامل انجام میدهد و سابقه پزشکی فرد را در نظر میگیرد. آزمایشهای تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• معاینه فیزیکی: پزشک پای آسیب دیده را از نظر علائم تورم، حساسیت و درد ارزیابی میکند. آنها همچنین ممکن است ضعف در عضلات مچ پا و پا را بررسی کنند.
• آزمایشات تصویربرداری: اشعه ایکس و MRI ممکن است برای تجسم تاندونهای پرونئال و رد سایر علل بالقوه علائم تجویز شود.
درمان تاندونیت پرونئال بر کاهش درد، التهاب و بهبودی تمرکز دارد. روشهای زیر معمولا استفاده میشود:
• استراحت و اصلاح فعالیت: اجتناب از فعالیتهایی که علائم را تشدید میکنند و به تاندونها اجازه استراحت میدهند بسیار مهم است. پزشک ممکن است اصلاح فعالیتهای بدنی یا استفاده از عصا را برای بیحرکت کردن موقت پای آسیبدیده توصیه کند.
• بریسینگ: اگر مجبور به انجام حرکات خاصی مانند دویدن یا پریدن هستید، مچ بند میتواند مچ پا را پشتیبانی و تثبیت کند.
• روش RICE: میتوانید RICE (استراحت، یخ، فشرده سازی و ارتفاع) را در خانه انجام دهید. با اجتناب از فعالیتهای سنگین استراحت کنید. هر دو ساعت یکبار یک کیسه یخ یا کمپرس سرد روی مچ پا به مدت ۲۰ دقیقه قرار دهید. برای کاهش تورم مچ پای خود را در یک باند فشاری بپیچید و مچ پای خود را ترجیحا بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید.
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم ممکن است برای کاهش درد و التهاب توصیه شوند.
• فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست میتواند افراد را از طریق تمرینات و کششها برای بهبود انعطاف پذیری، قدرت و ثبات مچ پا و پا راهنمایی کند. آنها همچنین ممکن است از تکنیکهایی مانند اولتراسوند یا تحریک الکتریکی برای کمک به روند بهبودی استفاده کنند.
• تزریق کورتیکواستروئید: در موارد شدید تاندونیت پرونئال، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را برای کاهش التهاب و درد تجویز کند. با این حال، این تزریقها معمولاً به دلیل عوارض جانبی بالقوه به مقدار کم مورد استفاده قرار میگیرند.
• جراحی: اگر تاندونیت پرونئال با درمانهای محافظه کارانه بهبود نیافت، ممکن است به جراحی نیاز داشته باشید. جراحی شامل تمیز کردن لایههای خارجی آسیبدیده بافت از تاندونهای پرونئال در طی یک روش به نام سینووکتومی است. برخی افراد ممکن است کاندیدای سینووکتومی کم تهاجمی باشند که شامل برشهای کوچکتر و بهبودی سریعتر است.
مانند همه جراحی ها، جراحی مچ پا برای تاندونیت پرونئال خطراتی از جمله:
– خون ریزی
– لختههای خون
– عفونت
– آسیب عصبی
– تاندونیت مکرر یا درد مچ پا
– تشکیل بافت اسکار
زمان بهبودی بسته به شدت آسیب و پایبندی به درمان متفاوت است. موارد خفیف ممکن است در عرض چند هفته برطرف شوند، در حالی که موارد شدیدتر ممکن است چند ماه طول بکشد.
بله، تاندونیت پرونئال در صورت عدم توجه به علل زمینهای مانند کفش نامناسب، تکنیکهای تمرینی نامناسب، یا توانبخشی ناکافی میتواند عود کند.
موارد خفیف تاندونیت پرونئال را اغلب میتوان با درمانهای خانگی مانند استراحت، یخ، فشردهسازی و افزایش ارتفاع پا، همراه با مسکنهای بدون نسخه کنترل کرد. با این حال، توصیه میشود برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی مناسب با یک پزشک متخصص مشورت کنید.
تاندونیت پرونئال میتواند یک بیماری دردناک باشد که تاندونهای قسمت بیرونی ساق پا را تحت تاثیر قرار میدهد. درک علل، علائم، استراتژیهای پیشگیری و گزینههای درمانی میتواند به افراد در مدیریت و پیشگیری موثر تاندونیت پرونئال کمک کند. مداخله زودهنگام، استراحت مناسب و پیروی از برنامه درمانی تجویز شده میتواند به بهبودی سریعتر کمک کند و به افراد کمک کند بدون درد به فعالیتهای روزانه خود بازگردند. اگر علائم ادامه یافت یا بدتر شد، ضروری است که برای ارزیابی جامع و درمان مناسب با یک متخصص مراقبتهای بهداشتی مشورت کنید.
منبع:اینفو