به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: آغاز اکران آنلاین و خداحافظی زودهنگام فیلم سینمایی «غریب» از سینماها به معنای قطع ارتباط مخاطبان تازه با فیلم نبود، زیرا پس از این اکرانهای مردمی در مناطق فاقد سینما تا مدتی ادامه خواهد یافت وای بسا جمعیتی بیش از ۲۴۰ هزار نفر که طی دو ماه اکران، موفق به دیدن فیلم در سینماها شدهاند، «غریب» را ببینند.
نکتهای که در این میان باید به آن توجه کرد، آن است که چرا «غریب» نتوانست در سینماها مخاطب انبوهی را جلب کند؟ پرسش اساسیتر آن است که چرا در ۴ سال گذشته مجموع تماشاگران فیلمهای نسبتا پرهزینه سینمای دفاع مقدس چندان پرشمار نبوده است؟ دلیل استقبال نکردن از چنین فیلمهایی که اغلب ساختاری حرفهای داشتهاند، در سینماها چیست؟
شاید یکی از دلایل بیرغبتی مخاطبان برای خرید بلیت چنین فیلمهایی آن است که مضمون آنها خوراک پخش درتلویزیون هستند و در نهایت از آن رسانه پخش خواهند شد. مخاطب سینمای ایران با هوشمندی به سراغ فیلمهایی میرود که ممکن است در دستور خرید و پخش تلویزیون قرار نگیرند. در دو دهه گذشته اقبال تماشاگران سینما معطوف به فیلمهای شاخص اجتماعی و سپس برخی فیلمهای کمدی بوده است. در زیر متن فیلمهای شاخص اجتماعی درباره عمیقشدن گسلهای طبقاتی و ... هشدار داده شده است، اما عدهای با پاک کردن صورت مسئله، اتهام سیاهنمایی را به همه فیلمهای اجتماعی اعم از فیلمهای ناامیدکننده و آثار هشداردهنده و عبرتانگیز نسبت دادند.
فیلمهای «ملاقات خصوصی»، «علفزار» و «سهکام حبس» نمونههای موفق سینمای اجتماعی هستند که شانسی برای نمایش در تلویزیون ندارند. از سوی دیگر جنس شوخیهای بزرگ سالانه فیلمهای کمدی سینمای ایران با ضوابط پخش تلویزیون که رسانهای عام و فراگیر است، مطابقت ندارد و به این دلیل در جدول پخش شبکههای سیما قرار نمیگیرند. با این حال خوشبختانه فیلمهای با مضمون مقاومت در سکوهای نمایشی با اقبال مخاطب روبه رو میشوند و کمشمار بودن تماشاگران آنها در سینما تا حدی جبران میشود.