کارکرد‌های جالبی در موضوعات هوافضا تنها با یک باتری قلمی

دانشجویان یک کالج، ماهواره‌ای با استفاده از باتری‌های قلمی و یک ریزپردازنده ۲۰ دلاری ساخته اند که کارکرد‌های جالبی در موضوعات هوافضا دارد.

به گزارش مجله خبری نگار،فرستادن یک ماهواره به مدار با استفاده از یک موشک هزینه بسیاری دارد. به صورت دقیق این هزینه حداقل حدود ۵۰ میلیون دلار است.

در حالی که این امر به شدت افرادی را که می‌توانند به صنعت فضایی دسترسی داشته باشند محدود می‌کند، با این وجود این قسمت بد ماجرا نیست. به گفته ناسا، در حال حاضر حدود ۲۷،۰۰۰ توده زباله فضایی در بالای سر انسان‌ها در حال چرخش هستند که به طور متوسط ۲۵ سال بعد از مدار سقوط خواهند کرد و در اتمسفر زمین خواهند سوخت.

با این حال، کاهش هزینه‌ها و در عین حال کوتاه شدن طول عمر ماهواره‌ها مهم است تا اکتشاف و استفاده از فضا ایمن و موفقیت آمیز باقی بماند. از شانس و اقبال خوب، گروهی از دانشجویان و محققان در دانشگاه براون پیشرفت‌های امیدوارکننده‌ای برای هر دو موضوع داشتند.

سال گذشته، این تیم با موفقیت ماهواره مکعبی کوچک خود را به اندازه یک نان را با هزینه تولید نسبتاً پایین ۱۰،۰۰۰ دلار با یک موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس به فضا پرتاب کرد که طول عمر آن به طور چشمگیری کاهش یافته و تنها پنج سال تخمین زده می‌شود.

علاوه بر این، بسیاری از اجزای این ماهواره‌های کوچک با استفاده از قطعات قابل دسترس و آماده مصرف ساخته شده است، مانند یک ریزپردازنده محبوب ۲۰ دلاری که توسط ۴۸ باتری قلمی تغذیه می‌شود. این ماهواره کوچک با نام SBUDNIC (مخفف نام دانشجویان سازنده آن) احتمالاً اولین مورد از نوع خود است که تقریباً به طور کامل از موادی ساخته شده است که به طور خاص برای سفر فضایی طراحی نشده‌اند. این گروه یک بادبان کششی چاپ سه بعدی ساخته شده از نوار کاپتون را به ماهواره متصل کرده است که زمانی که مکعب به مدار نزدیک به ۵۲۰ کیلومتری زمین رسید، باز شود.

ریک فلیتر، دانشیار مهندسی در براون، در بیانیه‌ای توضیح داد که تئوری و فیزیک نحوه عملکرد این روش به خوبی پذیرفته شده است. آنچه این ماموریت نشان داد بیشتر در مورد چگونگی درک این نوآوری بود. اینکه چگونه مکانیزمی ایجاد می‌کنید که این کار را انجام می‌دهد و چگونه آن را انجام می‌دهید تا سبک، کوچک و مقرون به صرفه باشد.

با موفقیت چشمگیر SBUDNIC، محققان امیدوارند که اجرای طرح‌های بادبان کششی مشابه در مقیاس بزرگتر برای ماهواره‌های آینده بتواند به کاهش چشمگیر طول عمر آن‌ها کمک کند. در نتیجه تراکم زباله‌های فضا کاهش می‌یابد تا محیط امن‌تری برای مدارگرد‌های دیگر، چه انسانی و چه مصنوعی، وجود داشته باشد.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری