مسابقهٔ ارابه‌رانی

مجله خبری-سبک زندگی نگار: تماشای مسابقات ارابه رانی برای زنان نیز آزاد بود. در شکل رومی مسابقه‌های ارابه رانی، تیم‌های با گروه‌های مختلف اسپانسر‌های مالیشان معلوم می‌شدند. مثل ورزش‌های امروزی مثل فوتبال تماشاچیان معمولاً هوادار سرسخت یک تیم بودند و از نظر عاطفی به پیروزی یا شکست تیم هایشان وابسته بودند.

مسابقه ارابه رانی

گاه دعوای‌های وحشیانه بین هواداران تیم‌های حریف رو می‌داد. این درگیری‌ها گاهی تبدیل به اموری سیاسی می‌شدند و با نظرات متقابل سیاسی یا مذهبی گره می‌خوردند. به همین علت بسیاری از امپراتوران روم و بیزانس کنترل تیم‌ها را در دست می‌گرفتند و سیاست مردانی را برای نظارت بر آن‌ها منسوب می‌کردند.

پس از سقوط روم از اهمیت این ورزش در جهان غرب کم شد. در امپراتوری روم شرقی تیم‌های ارابه رانی برای چند قرن به نقش سیاسی خویش ادامه دادند. پس از شورش نیکا ورزش ارابه رانی به شکلی تدریجی اهمیت خویش را از دست داد.

ارابه رانی

ارّابه رانی

نوعی بازی اسب دوانی که به مسابقۀ ارابه رانی با سرعت یورتمه هم مشهور است. در این بازی اسب را به ارابه‌ای می‌بندند که وزنی سبک دارد و اسب باید در حالیکه قدم اهسته یا یورتمه میرود، ارابه را بکشد. چنانچه اسب به جای یورتمه رفتن چهارنعل برود، ارابه ران باید بازی را آغاز کند.

مسابقه‌های ارابه رانی غالباً برای راننده‌ها و اسب هایشان پرخطر بوده، که معمولاً اسیب جدّی و حتی مرگ را متحمل می‌شد. این ورزش بسیار پر شور برگذار میشده و هیجانی بسیار زیاد معادل با مسابقه‌های موتور سواری مدرن را برای تماشاچیان به ارمغان می‌آورد. برخی از جنبه‌های سازمانی مسابقه‌های ارابه رانی هم با روش‌های فعلی در ورزش حرفه‌ای ارابه رانی کنونی هماهنگی دارد.

زمان ابداع مسابقه‌های ارابه رانی دقیقا معلوم نیست، ولی یقین می‌رود که به اندازه‌ی خود ارابه‌ها قدمت داشته باشد. از شواهد موجود روی اثر‌های هنری و سفال‌ها معلوم است که این مسابقه‌های از زمان یونان باستان وجود داشته و همینطور نخستین ارجاع ادبی از آن در کتاب ایلیاد نوشته‌ی هومر در مراسم تشییع جنازه پاتروکلوس موجود است.

میدان مسابقات ارابه رانی

شرکت کنندگان در این مسابقه را دیومدس، امولوس، آنتیلوکوس، منلائوس و مریونس می‌نامیدند.

برنده‌ی این مسابقه دیومدس بود که بعنوان جایزه یک برده‌ی زن و یک دیگ دریافت می‌کرد.

بعد‌ها همین مسابقه در المپیک جایگاه مخصوصى گرفت. مطابق با یک افسانه پادشاه اونوموس دختران خویش را به برندگان این رقابت بعنوان جایزه میداد.

در جهان باستان، این ورزش یک فرم محبوب از مسابقه‌ها بین وسایل نقلیه کوچک با دو چرخ همراه با دو، چهار، یا شش اسب بوده است. چنین مسابقاتی یکی از قسمت‌های برجسته بازی‌های المپیک باستانی و دیگر بازی‌های مربوط به جشنواره‌های مذهبی یونان بود.

ایرانیان دست کم از حدود ١٥٠٠پپیش از میلاد در پرورش انواع اسب توانا بوده و در برگزاری مسابقه هایاسب سواری، ارابه رانی و معرفی آن‌ها به دیگر ملت‌ها جهان باستان پیشگام بوده اند.

آنقدر که آریائیان (بزرگ‌ترین قوم ایرانی و از شاخه شرقی اقوام هندو اروپایی) با وارد شدن به سرزمین ایران اسب و ارابه و ارابه رانی را با خود به این سرزمین آورده اند.