دانشمندان افسانه‌های رایج در مورد عوامل ضد یخ را رد کرده‌اند.

به گزارش مجله خبری نگار،با شروع زمستان، شهر‌های روسیه به طور سنتی به دو اردوگاه تقسیم می‌شوند: برخی عوامل یخ‌زدا را ناجی آسیب‌ها می‌دانند، در حالی که برخی دیگر آنها را منبع خوردگی، سمیت و آسیب به کفش می‌دانند. با وجود بحث‌های سالانه، بیشتر ایده‌ها در مورد عوامل یخ‌زدا مبتنی بر احساسات است تا داده‌های واقعی. نیکیتا فاوستوف، دانشمند دانشگاه پلی‌تکنیک تحقیقات ملی پرم، توضیح داد که چگونه عوامل یخ‌زدای مدرن کار می‌کنند، کدام یک از آنها واقعاً خطرناک هستند و دلایل رایج‌ترین تصورات غلط چیست. این مطلب توسط سرویس مطبوعاتی دانشگاه به Gazeta.Ru گزارش شده است.

به گفته وی، مواد شیمیایی مدرن مدت‌هاست که دیگر مخلوط ساده‌ای از نمک و شن نیستند. آنها ترکیبات پیچیده‌ای با نحوه عملکرد، محدوده دمایی و اثرات زیست‌محیطی مختلف هستند. کلرید سدیم همچنان رایج‌ترین و ارزان‌ترین گزینه است، اما فقط تا دمای -۱۵ درجه سانتیگراد مؤثر است و باعث خوردگی شدید و شور شدن خاک می‌شود. از سوی دیگر، کلرید منیزیم و کلرید کلسیم در دما‌های پایین‌تر کار می‌کنند، اما گران‌تر هستند و در مناطقی استفاده می‌شوند که آسیب به گیاهان، سطوح و زیرساخت‌ها باید به حداقل برسد. فرمات‌ها و استات‌های زیست‌تخریب‌پذیر به طور فزاینده‌ای در مراکز تاریخی و مناطق حساس مورد استفاده قرار می‌گیرند، اگرچه هزینه بالای آنها و از دست دادن اثربخشی در سرمای شدید مانع از پذیرش گسترده آنها شده است. مواد اصطکاکی - شن و ماسه و سنگ خرد شده - سازگارترین مواد با محیط زیست محسوب می‌شوند، اما نیاز به تمیزکاری مکانیکی گسترده دارند و همین امر آنها را برای شهر‌های بزرگ کمتر مناسب می‌کند.

با این حال، بسیاری از کلیشه‌ها در مورد مواد شیمیایی در برابر بررسی دقیق دوام نمی‌آورند. این ایده که نمک و شن سنتی بهترین راه برای مبارزه با یخ‌زدگی هستند، به تدریج منسوخ می‌شود. نمک فقط در یخبندان‌های متوسط ​​​​موثر است و شن یخ را تجزیه نمی‌کند و زهکش‌های طوفان را مسدود می‌کند. بنابراین، شهر به تدریج به مخلوط‌های چند جزئی مدرن روی می‌آورد.

ترس از اینکه هرگونه ماده شیمیایی به کفش آسیب برساند نیز اغراق‌آمیز است. بیشترین آسیب ناشی از نمک‌های سدیم، کلسیم و منیزیم است که ساختار چرم و جیر را از بین می‌برند. با این حال، ترکیبات ملایم و مواد اصطکاکی عملاً هیچ تاثیری بر این مواد ندارند. با مراقبت‌های اولیه - تمیز کردن به موقع و استفاده از اشباع‌کننده‌ها - می‌توان اکثر مشکلات را از بین برد. ایده مواد شیمیایی کاملاً ایمن همچنان یک افسانه است: حتی ترکیبات زیست‌تخریب‌پذیر، در صورت استفاده بیش از حد، می‌توانند ساختار خاک یا آب را تغییر دهند. با این وجود، آنها به حداقل رساندن اثرات زیست‌محیطی در مواردی که حیاتی هستند، کمک می‌کنند.

مسئله آسیب مواد شیمیایی به حیوانات نیز نیاز به شفاف‌سازی دارد. مخلوط‌های کلریدی در واقع می‌توانند باعث تحریک و سوختگی شیمیایی پنجه‌ها شوند، به خصوص کلرید کلسیم که هنگام حل شدن گرما آزاد می‌کند. فرمولاسیون‌های ملایم خطر کمتری دارند، اما استفاده از آنها محدود است. بنابراین، پیشگیری - شستن پنجه‌ها، تجهیزات حفاظتی و انتخاب مسیر‌های ملایم‌تر - تنها روش قابل اعتماد برای محافظت است.

به گفته نیکیتا فاوستوف، در حال حاضر شهر نمی‌تواند استفاده از مواد یخ‌زدا را به طور کامل کنار بگذارد. یک رویکرد منطقی ترکیبی از تمیز کردن مکانیکی به موقع، استفاده از ترکیبات مدرن و کم‌تهاجمی‌تر و رعایت دقیق استاندارد‌های کاربردی است.

این دانشمند تأکید کرد: «مهم است که درک کنیم انتخاب یک واکنش‌دهنده همیشه یک مصالحه است و اثربخشی و ایمنی نه تنها به مواد شیمیایی، بلکه به نگهداری مناسب جاده‌ها در زمستان نیز بستگی دارد.»