به گزارش مجله خبری نگار، در هفتهای که ایران با حملات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی مواجه بود، موسیقی بار دیگر نشان داد که فراتر از سرگرمی، میتواند زبان همدلی، ابزار مقاومت و تکیهگاهی برای روح جمعی جامعه باشد. هنرمندان شاخص حوزه موسیقی در روزهایی که کشورمان داغدار شهادت هموطنان بیگناه بود، با تولید و اجرای آثار موسیقایی، بار دیگر به رسالت اجتماعی و فرهنگی خود پاسخ دادند. از اجرای باشکوه ارکستر سمفونیک تهران گرفته تا انتشار قطعات تازهای با محوریت وطندوستی و همبستگی ملی، و نیز آغاز ویژهبرنامههای هنری عاشورایی در ایام محرم، همه و همه نمایانگر پیوندی عمیق میان هنر، مردم و هویت ملی بودند.
یکی از مهمترین رویدادهای هنری این هفته، آغاز برنامه «خیمه هنر» بود؛ پروژهای چندرسانهای در حوزه هنرهای آیینی که توسط معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در پهنه فرهنگی هنری رودکی تهران برگزار میشود. این ویژهبرنامه از روز جمعه ششم تیرماه، همزمان با فرارسیدن ایام سوگواری امام حسین (ع)، میزبان اهالی موسیقی، تئاتر، تجسمی و شعر آیینی است.
مصطفی راغب، خواننده موسیقی پاپ، در نخستین شب این محفل، قطعاتی ویژه را برای مخاطبان اجرا خواهد کرد؛ اجراهایی که در کنار آیینهای سنتی مانند سنج و دمامزنی، شبیهخوانی، شروهخوانی، نی دشتی و مرثیهخوانی، حال و هوایی حماسی، معنوی و سوگوارانه به فضا بخشیدهاند. اجرای اپرای عروسکی عاشورا به کارگردانی بهروز غریبپور، مجموعه نمایشنامهخوانیها، شعرخوانیهای آیینی و اجرای نغمهها و مارشهای عزاداری نیز بخشی دیگر از این رویداد است که تا پانزدهم تیرماه ادامه دارد.
در میانه التهابهای سیاسی و اجتماعی، موسیقی کلاسیک و ارکسترال هم حضوری جدی و باشکوه داشت. چهارشنبه ۴ تیر، میدان آزادی میزبان اجرای زنده ارکستر سمفونیک تهران به رهبری نصیر حیدریان بود؛ اجرایی که با ۵۷ نوازنده برجسته و در حضور پرشور مردم و مقامات فرهنگی کشور برگزار شد.
برنامه با اجرای قطعه «فردای وطن» اثر آلفرد لومر و آواز محمدرضا صفی آغاز شد و با قطعاتی، چون «پاوانه» از گابریل فوره، «آنا پولکا» از یوهان اشتراوس و نهایتاً «ای ایران» اثر گلنوش خالقی به پایان رسید؛ قطعاتی که هوشمندانه انتخاب شده بودند تا پیوندی میان موسیقی کلاسیک، هویت ملی و احساسات میهندوستانه برقرار کنند. این اجرا نه تنها نمادی از وحدت و امید بود، بلکه نشان داد موسیقی میتواند در بزنگاههای سخت، روح جامعه را احیا کند.
در حوزه نوآوری نیز این هفته شاهد افتخاری بزرگ برای موسیقی ایران بودیم. میلاد ماهانراد، تهیهکننده و کارآفرین بینالمللی، موفق به کسب مدال طلای اختراعات جهانی در حوزه هوش مصنوعی در موسیقی و نیز جایزه ویژه انگلستان شد. این افتخار در جریان گردهمایی بینالمللی نوآوری در کراکوف لهستان و در میان بیش از ۵۰۰ طرح از ۲۳ کشور جهان به او تعلق گرفت.
وبسایت MSN و دیگر رسانههای معتبر جهانی این موفقیت را بازتاب دادند و میلاد ماهانراد را یکی از تأثیرگذارترین چهرههای موسیقی ایران در عرصه فناوری نامیدند.
اما بیشک نقطه عطف این هفته در حوزه موسیقی پاپ، واکنش شجاعانه و اثرگذار محسن چاوشی به وقایع اخیر بود. او با انتشار تکآهنگ «علاج» با شعری از کاظم بهمنی، قطعهای حماسی و پرقدرت منتشر کرد که به سرعت در میان مخاطبان به عنوان یکی از جدیترین آثار ملی-میهنی شناخته شد.
این اثر، با شروعی هوشمندانه که صدای مسلحشدن را تداعی میکند، به شکلی نمادین مخاطب را برای شنیدن یک «رجز ملی» آماده میسازد؛ نه درباره عشق رمانتیک، بلکه درباره عشق به وطن، خشم مقدس و مبارزه با ظلم. چاوشی که همواره از ورود به سیاست فاصله گرفته، اینبار با موسیقی، بهمثابه سربازی صلحطلب، در میدان جنگ نرم حاضر شد و پیام ایستادگی و اتحاد را فریاد زد.
در ادامه این موج موسیقایی، بنیاد رودکی نیز دو قطعه تازه منتشر کرد که در واکنش به شرایط فعلی کشور تولید شدهاند. قطعه «خط قرمز» با شعر و موسیقی محمدمهدی باطنی و صدای سالار عقیلی، با محوریت دفاع از مرزهای فرهنگی و جغرافیایی ایران منتشر شد. عقیلی در این اثر، بار دیگر جایگاه خود را به عنوان صدای رسمی میهندوستی تثبیت کرد. همچنین قطعه «آفاق بیپایان» با آهنگسازی حسام صدفینژاد و شعر علیمحمد مودب، با صدای سیدمحسن حسینی، از دیگر آثار شاخص هفته بود که مضامین ملی و وحدت را در قالب موسیقایی بیان کرد.
در کنار این حضورهای درخشان، نقدهایی نیز متوجه برخی دیگر از هنرمندان شد که در روزهای بحرانی اخیر، تنها به انتشار استوریهایی حداقلی بسنده کردند. انتظاری که از چهرههایی با کنسرتهای بینالمللی و شهرت فراگیر میرفت، بسیار فراتر از چند کلمه همدردی گذرا بود. در نقطه مقابل، نامهایی، چون چاوشی، عقیلی، علیرضا طلیسچی، محمد معتمدی، رضا صادقی و مصطفی راغب بار دیگر به عنوان هنرمندانی دغدغهمند و در خط مقدم جبهه فرهنگی ایفای نقش کردند.
هفتهای که گذشت، آزمونی برای موسیقی ایران بود؛ آزمونی برای نشان دادن اینکه هنر، صرفاً وسیلهای برای لذت بردن نیست، بلکه در بزنگاههای تاریخی، میتواند به سلاحی برای بیداری، همبستگی و دفاع از وطن بدل شود. در این میان، برخی هنرمندان با صدای خود، التیامبخش زخمی شدند که از دل خاک برخاسته و به قلب مردم نشسته بود.