یک داروی هفتگی امیدوارکننده که اثربخشی بالایی در کاهش وزن نشان می‌دهد

به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه ضروری بود، زیرا برخی از بیماران تحمل محدودی به آگونیست‌های گیرنده اینکرتین مانند سماگلوتید (Ozempic، Wigovy و Rebelsus) دارند، یا با استفاده از آنها به اهداف کاهش وزن خود نمی‌رسند.

مطالعات قبلی نشان داده‌اند که هورمون آمیلین به تنظیم سیری و وزن کمک می‌کند و دارو‌هایی که گیرنده‌های آن و گیرنده‌های کلسی‌تونین را تحریک می‌کنند، برای کاهش اشتها آزمایش شده‌اند. الورالینتاید به این دسته از دارو‌ها تعلق دارد و همان مسیر بیولوژیکی را هدف قرار می‌دهد تا گزینه‌ای مؤثر و قابل تحمل برای کاهش وزن ارائه دهد.

جزئیات مطالعه

این مطالعه شامل ۲۶۳ شرکت‌کننده در ۴۶ مرکز در ایالات متحده، با محدوده سنی ۱۸ تا ۷۵ سال، با میانگین سنی ۴۹ سال و میانگین شاخص توده بدنی ۳۹.۱ کیلوگرم بر متر مربع (طبقه‌بندی شده به عنوان چاقی کلاس II، به معنی چاقی بالا نزدیک به چاقی مفرط) بود. شرکت‌کنندگان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول دارونما یا گروه دوم الورالینتاید را با دوز‌های مختلف (۱، ۳، ۶ و ۹ میلی‌گرم، یا برنامه‌های افزایش دوز ۳-۹ و ۶-۹ میلی‌گرم) به مدت ۴۸ هفته دریافت کردند و پس از آن یک دوره پیگیری ۱۰ هفته‌ای داشتند.

شرکت‌کنندگان تزریق زیرجلدی هفتگی دریافت می‌کردند و این درمان با مشاوره سبک زندگی و رژیم غذایی همراه بود. از مدل‌های آماری برای تخمین اثربخشی دارو استفاده شد و بر درصد تغییر وزن به عنوان نقطه پایانی اولیه، همراه با شاخص‌های ثانویه مانند شاخص توده بدنی، دور کمر، سطح گلوکز و چربی خون و پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا تمرکز شد.

نتایج

تمام گروه‌های دریافت‌کننده‌ی الورالینتاید در مقایسه با دارونما، کاهش وزن قابل توجهی نشان دادند (فقط -۰.۴ ٪ از وزن پایه). درصد کاهش وزن به شرح زیر ثبت شد:

• ۱ میلی‌گرم: ۹-٪.
• ۳ میلی‌گرم: ۱۲٪-.
• ۶ میلی‌گرم: ۱۸-٪.
• ۹ میلی‌گرم: -۲۰٪.
• ۶-۹ میلی‌گرم: -۲۰٪.
• ۳-۹ میلی‌گرم: ۱۶-٪.

شرکت‌کنندگانی که دوز‌های بالاتر را مصرف کردند، کاهش دور کمر تا ۱۷.۱ سانتی‌متر و شاخص توده بدنی تا ۷.۸ کیلوگرم بر متر مربع را نیز تجربه کردند و تعداد بیشتری از آنها حداقل ۵٪، ۱۰٪، ۱۵٪ و ۲۰٪ کاهش وزن داشتند و برخی از گروه‌ها به کاهش ۲۵ تا ۳۰٪ رسیدند.

ایمنی و دوام

عوارض جانبی در ۸۱٪ از شرکت‌کنندگانی که الورالینتاید مصرف می‌کردند و ۷۱٪ از شرکت‌کنندگانی که دارونما دریافت می‌کردند، رخ داد. تهوع و خستگی شایع‌ترین عوارض جانبی بودند. تحمل‌پذیری زمانی که دوز به تدریج افزایش یافت، بهتر از زمانی بود که با دوز‌های بالا شروع شد. هیچ موردی از پانکراتیت یا کوله سیستیت گزارش نشد و هیچ مرگی وجود نداشت. با این حال، ۱۰٪ از شرکت‌کنندگان به دلیل عوارض جانبی مجبور به قطع درمان شدند.

این مطالعه نشان داد که الورالینتاید با تحمل‌پذیری قابل قبول، کاهش وزن بالینی قابل توجهی را در ارتباط با دوز ایجاد می‌کند و نقش بالقوه آن را به عنوان یک گزینه مدیریت وزن برای بزرگسالان غیر دیابتی برجسته می‌کند.

نتایج نشان می‌دهد که نیاز به مطالعات آینده برای ارزیابی اثربخشی آن در گروه‌های جمعیتی مختلف و در رژیم‌های درمانی پیچیده وجود دارد.

این مطالعه در مجله «لانست» منتشر شده است.

منبع: مدیکال اکسپرس