چهره واقعی بتهوون ۲۰۰ سال پس از مرگش آشکار شد

به گزارش مجله خبری نگار، بتهوون، تقریباً ۲۰۰ سال پس از مرگش، از طریق یک مطالعه علمی منحصر‌به‌فرد، دوباره ظاهر می‌شود و ویژگی‌های واقعی او را آشکار می‌کند، ویژگی‌هایی که مدت‌ها مورخان و دوستداران موسیقی را متحیر کرده بود.

سیسرو مورائس، محقق برزیلی، با استفاده از جدیدترین تکنیک‌های بازسازی سه‌بعدی، توانست تصویری دقیق از چهره این آهنگساز مشهور ارائه دهد که بر اساس عکس‌های تاریخی از جمجمه او و اندازه‌گیری‌های دقیق مربوط به قرن نوزدهم میلادی است.

چهره واقعی بتهوون برای اولین بار پس از ۲۰۰ سال آشکار می‌شود - و این به همان اندازه که شهرتش نشان می‌دهد، "ترسناک" است. 

— دیلی میل استرالیا (DailyMailAU) 

این فرآیند علمی دقیق که ماه‌ها تحقیق را در بر گرفت، با تجزیه و تحلیل تصاویر جمجمه از دو زاویه مختلف آغاز شد و سپس با استفاده از تکنیک‌های توموگرافی مجازی به مدل‌سازی دیجیتال رسید. این کار آسان نبود، زیرا مورائس به دلیل کالبدشکافی‌های انجام شده پس از مرگ بتهوون در سال ۱۸۲۷، مجبور بود با جمجمه‌ای ناقص سر و کله بزند.

با این حال، نتیجه نهایی که او به دست آورد خیره کننده بود و بتهوون را با چهره‌ای تیزبین، چشمانی نافذ و حالتی عبوس نشان می‌داد، درست همانطور که پرتره‌های معروف او که در طول زندگی‌اش نقاشی شده بودند، او را به تصویر می‌کشیدند.

نکته قابل توجه در این مطالعه، تضاد شدید بین خشونت چهره او که در فرآیند بازسازی آشکار شده و آنچه ما در مورد نبوغ موسیقی او می‌دانیم، نبوغی که مسیر تاریخ هنر را تغییر داد، است. بتهوون، که معاصرانش او را فردی «تحریک‌پذیر» و «بی‌توجه به ظاهرش» توصیف می‌کردند، همان مردی است که سمفونی‌های جاودانه‌ای مانند سمفونی نهم و سونات مهتاب را خلق کرد، سمفونی‌هایی که هنوز هم شگفتی و تحسین را برمی‌انگیزند.

کارشناسان معتقدند که بخش بزرگی از شخصیت متغیر بتهوون را می‌توان به مبارزه طولانی او با ناشنوایی نسبت داد که از اواخر دهه بیست زندگی او شروع شد و در طول سال‌ها بدتر شد. این معلولیت که می‌توانست به زندگی هر موسیقیدانی پایان دهد، منبع الهامی برای بتهوون شد و او با وجود همه مشکلات، با استفاده از میله‌های چوبی مخصوص برای شنیدن ارتعاشات موسیقی، به آهنگسازی ادامه داد.

این مطالعه که توسط OrtogOnLineMag منتشر شده است، نه تنها ظاهر بیرونی بتهوون را آشکار می‌کند، بلکه عمیقاً به تجزیه و تحلیل رابطه بین شخصیت پیچیده و خلاقیت منحصر‌به‌فرد او می‌پردازد. به گفته‌ی مورایس، «آن خلق و خوی شدید، تمرکز شدید و عزم راسخ» همگی عواملی بودند که در پالایش نبوغ موسیقی او نقش داشتند، که این امر پرسش‌های فلسفی عمیقی را در مورد رابطه‌ی بین نبوغ و اختلالات روانی مطرح می‌کند.

نکته قابل توجه این است که این بازسازی شباهت زیادی به نقاشی معروف جوزف کارل اشتیلر در سال ۱۸۲۰ دارد که صحت این اثر هنری تاریخی را تأیید می‌کند.

منبع: دیلی میل