مومیایی ۸۰۰ ساله که با تتو‌های روی صورتش توجه‌ها را به خود جلب کرد

به گزارش مجله خبری نگار،چند خالکوبی قدیمی روی صورت یک زن اهل آمریکای جنوبی کشف شده‌اند؛ زنی که حدود ۸۰۰ سال پیش زندگی می‌کرده است. بقایای به جا مانده از این زن نزدیک به یک قرن پیش به یک موزه در ایتالیا اهدا شده بود. بنا به گفته پژوهشگران، با اینکه انسان‌ها هزاران سال است که خالکوبی می‌کنند، اما طرح‌های روی این مومیایی مرموز از جهات مختلفی منحصر‌به‌فرد هستند.

گروهی از انسان‌شناسان و باستان‌شناسان به سرپرستی جیانلوئیجی مانجاپانه از دانشگاه تورین ایتالیا، طرح‌هایی منحصر‌به‌فرد از خالکوبی را روی این مومیایی کشف کرده‌اند؛ جسدی که به‌طور غیرمعمولی به خوبی حفظ شده است. فرایند مومیایی شدن باعث تیره شدن پوست این زن شده و تشخیص خالکوبی‌ها را دشوار کرده بود. با این حال، پژوهشگران با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از تکنیک‌های تصویربرداری توانستند تصویر واضح‌تری از این طرح‌های خاص به‌دست آورند.

یکی از این طرح‌ها، نقش ساده، اما نادری از سه خط موازی دارد که روی گونه‌های این مومیایی دیده می‌شود؛ طرح گونه راست به مراتب بهتر از گونه چپ باقی مانده است. پژوهشگران می‌گویند کشف خالکوبی روی گونه‌ها پدیده بسیار نادری بوده و تشخیص آن کار چندان ساده‌ای نیست، چرا که پوست این نواحی معمولا از بین می‌رود. آنها در مقاله‌ای که در مجله Journal of Cultural Heritage منتشر شده می‌گویند: «سه خطی که به عنوان خالکوبی شناسایی شده‌اند، منحصر‌به‌فرد هستند. به‌طور کلی، نشانه‌های روی پوست صورت در میان جوامع باستانی منطقه آند فوق‌العاده کمیاب است – ر روی گونه‌ها حتی نایاب‌تر».

خالکوبی دیگری به شکل حرف S نیز روی یکی از مچ‌های او دیده شده که در آن زمان یکی از محل‌های رایج برای خالکوبی در فرهنگ‌های آمریکای جنوبی محسوب می‌شود. جوهر استفاده‌شده برای این خالکوبی‌ها هم بسیار خاص هستند؛ پژوهشگران به‌جای زغال، ماده‌ای به نام مگنتیت را شناسایی کرده‌اند که سنگی سیاه، فلزی و مغناطیسی است.

در نتیجه، این مومیایی «شاید نخستین شواهد» استفاده از مگنتیت برای خالکوبی در گذشته‌ی آمریکای جنوبی را ارائه دهد. این پیکر در حالت نشسته یافت شده، بدون داشتن هیچ‌گونه کفن، زیورآلات یا اشیای تدفینی همراه خود. اما مو‌های سیاه او به‌خوبی حفظ شده بود که دلیل آن احتمالاً خشک‌شدن طبیعی بدن است. چند تکه پارچه نیز روی سطح بدنش چسبیده بود. پژوهشگران گمان می‌کنند این پارچه‌ها ممکن است بقایای بسته‌بندی‌هایی از الیاف حیواناتی باشند که در گذر زمان از بین رفته‌اند.

به‌دلیل ثبت ناقص و نامنظم اطلاعات در موزه (طی صد سال گذشته)، منشأ دقیق این مومیایی هنوز مشخص نشده. بقایای این زن در سال ۱۹۳۱ به موزه انسان‌شناسی و مردم‌شناسی ایتالیا اهدا گشت، اما تقریباً هیچ اطلاعاتی به‌جز نام اهداکننده درباره آن ثبت نشده است. این پیکر تنها تحت عنوان «آثار آمریکای جنوبی» بایگانی شده بود و تا امروز، سن و منشأ آن در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. با این حال، پژوهشگران موفق شدند قدمت بقایا به جا مانده را بین سال‌های ۱۲۱۵ تا ۱۳۸۲ میلادی تخمین بزنند. افزون بر این، سرنخ‌هایی از خاستگاه احتمالی او نیز به‌دست آمده است.

روش قرار گرفتن بدن او به حالت نشسته و صاف نشان می‌دهد که از تکنیکی به نام فاردو (fardo) برای نگهداری آن استفاده شده؛ در این روش، بدن را در همان حالت با چندین لایه پارچه محکم پیچیده و سپس به شکل یک بسته کوچک می‌بندند. این روش یکی از آداب مرسوم تدفین در فرهنگ پاراکاس، واقع در منطقه آند در جنوب پرو، بوده است.

منبع:روزیاتو