به گزارش مجله خبری نگار،بارش برف زمستانی گرمای خاصی را به جمع خانوادههای روستایی بالاخص ییلاقاتت املش داده است، در این منطقه روستاییان پس از بارش برف زمستانه «اربه دوشاب» را با برف بهم میآمیزند و میخورند. میوه درخت «اربه محلی (دیو اربه)» را درفصل پاییز از درخت میچینند بعد از جدا کردن دمبرک میوهها را در ظرفی چوبی به شکل «ناو» میریزند و آن ظرف را به این مناسبت «اربه ناو یا اربه ناف» گویند.
حدود یک متر از کل ناو را با تختهای جدا میکنند و سوراخی در آن تعبیه میکنند و مقداری «کولوش-ساقهی برنج» را در جلوی سوراخ قرار میدهند که نقش آبکش را دارد.
«اربه» را در قسمت بزرگتر ناو میریختند و آن را با چوبی سرپهن به شکل «کوبه» له میکردند و بعد کمی خاکستر هیزم یا پوست برنج (= فل fal) روی آن میریختند و بعد لگد میزدند. لگد زدن به تناوب انجام میگرفت پس از لگد زدن و چنگ زدن ناو را کمی به طرف خالی ظرف بلند میکردند تا «شیره» به دست آمده از آن سوراخ به ظرفی دیگر مثلا «تشت» منتقل گردد. زمانی که شیرهها کاملا چکیده شدند آن را در دیگی میریزند و روی اجاق میگذارند تا بجوشد و کف سفید روی شیره را دور میریزند و گرما میدهند تا آبش بخار شود.
در طب سنتی به بیماران بیماری «فاویسم» و زردی (یرقان) اربه دوشاب میخوراندند که خاصیت درمانی داشت. ار آن جا که دوشاب دارای طبع گرم است بیشتر در فصل زمستان مصرف میشود.
در زمستان «اربه دوشاب» را با برف بهم میآمیزند و میخورند که به آن «ورف دوشاب» میگویند. هم چنین برنج برشته شده را با دوشاب مخلوط میکنن و به عنوان تنقلات استفاده میکنند. امروزه هنوز هم در گوشه و کنار گیلان و مازندران این خوراکی محلی تولید میشود.
برخی از پیشینیان درباره برف دوشاب این طور بیان میکنند، کسی که در زمستان برف دوشاب بخورد کمتر مریض میشود یا در تابستان کمتر تشنه میشود. برای تهیه برف دوشاب بطور سنتی میگویند از بارش برف سوم باید استفاده کرد. دکتر جمشید خدادای نویسنده کتاب پانزده روز تا سلامتی در این کتاب خواص فراوانی را برای برف تمیز و همچنین شیره اربه نوشته است
منبع: قند پهلو