آسیب پوستی می‌تواند باعث آلرژی غذایی شود

به گزارش مجله خبری نگار، ارتباط مرموزی بین پوست و روده ما وجود دارد، به خصوص وقتی صحبت از آلرژی غذایی باشد.

به دلایلی که دانشمندان به طور کامل نمی‌دانند، بیماری‌های مزمن پوستی مانند اگزما با آلرژی‌های غذایی مرتبط هستند؛ در حالی که شیوع آلرژی غذایی در دوران کودکی در سطح ملی تنها حدود ۸ درصد است، این میزان در کودکان مبتلا به اگزما به ۳۰ درصد افزایش می‌یابد. محققان دریافته‌اند که در برخی موارد، اگزما ممکن است مقدم بر آلرژی غذایی باشد.

یک مطالعه جدید که توسط محققان دانشکده پزشکی ییل (YSM) انجام شده و در مجله Science Immunology منتشر شده است، فرضیه جدیدی در مورد این ارتباط ارائه می‌دهد: در موش‌ها، آسیب پوستی می‌تواند باعث ایجاد آلرژی غذایی شود.

دانشمندان با کار بر روی موش‌هایی با انواع مختلف آسیب‌های پوستی، از جمله بریدگی‌ها و آسیب‌های ناشی از نور فرابنفش، دریافتند که وارد کردن پروتئین‌های غذایی جدید به طور مستقیم به روده‌ها از طریق یک لوله در حین آسیب پوستی، باعث ایجاد آلرژی‌های غذایی جدید در حیوانات می‌شود. غذا باید برای حیوانات جدید می‌بود؛ آنها به غذا‌هایی که قبلاً خورده بودند، آلرژی نشان ندادند؛ و ورود آلرژن - ماده‌ای که باعث واکنش‌های آلرژیک می‌شود - باید ظرف چند ساعت پس از آسیب پوستی رخ داده باشد. محصولاتی که روز بعد معرفی شدند، بی‌خطر به نظر می‌رسیدند.

محققان گفتند، پیش از این یافته‌ها، مشخص نبود که آیا رویداد‌هایی که در بدن با فاصله زیادی از هم رخ می‌دهند، می‌توانند از طریق سیستم ایمنی به هم مرتبط باشند و باعث آلرژی شوند یا خیر.

دنیل ویتزمن، نویسنده‌ی این مطالعه از دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو، گفت: «این یک تغییر در تفکر است که این اتفاقات لزوماً نباید در یک جای مشابه در بدن رخ دهند.» ما باید نگاه دقیق‌تری به نحوه ارتباط این سیستم‌های مختلف اندام‌ها با یکدیگر بیندازیم.

برخی گمان می‌کنند که آلرژن‌ها ممکن است از طریق پوست آسیب‌دیده و ملتهب وارد بدن شوند و باعث آلرژی شوند که می‌تواند منجر به آنافیلاکسی تهدیدکننده زندگی شود، زمانی که متعاقباً غذای حاوی آن آلرژن‌ها مصرف شود.

اما این ایده به مذاق دو نویسنده ارشد این مطالعه، آن آیزنشتاین و اندرو وانگ، خوش نیامد. وانگ و آیزنشتاین فرزندان خردسالی داشتند که در زمان شروع مطالعه آنها، نسبتاً تازه با غذا‌های جامد آشنا شده بودند.

وانگ گفت: «من و آنا در مورد این مفهوم بحث کردیم و توافق کردیم که به طور کلی، فرزندان ما دوست ندارند روی پوست ملتهب و آسیب‌دیده غذا بگذارند، زیرا دردناک است.» «بنابراین ما سه نفر به این فکر افتادیم که آیا راه‌های دیگری هم وجود دارد که سیستم ایمنی بدن بتواند چیزی را که خورده‌اید به عنوان خطرناک «به خاطر بسپارد»، احتمالی که ممکن است مردم از آن غافل شده باشند.»

وجود آلرژی‌های غذایی تا حدودی یک راز علمی است، زیرا روده، از نظر ایمونولوژیکی، عموماً تحمل‌پذیر است. محیط ایمنی در دستگاه گوارش ما به گونه‌ای تکامل یافته است که به ما اجازه می‌دهد با خیال راحت انواع مختلفی از غذا‌ها را بخوریم و به باکتری‌های خارجی، اما مفید اجازه دهیم تا روده‌های ما را استعمار کنند. اگر آلرژی‌های غذایی در واقع ناشی از واکنش ایمنی در یک عضو کاملاً متفاوت، مانند پوست، باشند، این می‌تواند تا حدودی این معما را توضیح دهد.

آنا آیزنشتاین می‌گوید: «درمان بیماری‌های پوستی فقط درمان آسیب‌های قابل مشاهده نیست، بلکه از بین بردن التهاب داخلی و احتمال ابتلا به سایر بیماری‌های سیستمیک را نیز شامل می‌شود.»

محققان انواع مختلفی از آسیب‌های پوستی، از جمله زخم‌های ناشی از سوراخ شدن پوست و آفتاب‌سوختگی را در حین تغذیه موش‌ها با اوآلبومین، پروتئین سفیده تخم‌مرغ که یک آلرژن غذایی رایج است، از طریق لوله تغذیه، آزمایش کردند. اگرچه انواع مختلف ضایعات پوستی باعث ایجاد اشکال مختلفی از پاسخ‌های ایمنی می‌شوند، اما به نظر می‌رسد که همه آنها باعث ایجاد آلرژی غذایی به پروتئین سفیده تخم مرغ در موش‌هایی می‌شوند که قبلاً در معرض این پروتئین قرار نگرفته بودند. قرار گرفتن در معرض محیط از طریق پوست آسیب‌دیده الزامی نبود، زیرا حیواناتی که در محیط خود در معرض اوآلبومین قرار داشتند، اما مستقیماً در معرض این پروتئین نبودند، دچار آلرژی نشدند.

دانشمندان چندین سیتوکین - مولکول‌هایی که توسط سیستم ایمنی هنگام فعال بودن آزاد می‌شوند - را شناسایی کردند که برای ایجاد آلرژی به تخم مرغ ضروری هستند. آنها فرض می‌کنند که نوعی سلول ایمنی مسئول هماهنگی سیگنال‌ها بین پوست و روده برای ایجاد آلرژی است و در حال حاضر در تلاش برای شناسایی این سلول‌های واسطه هستند.

محققان می‌گویند، اگرچه یافته‌های آنها ممکن است ارتباط مستقیمی با درمان آلرژی‌های غذایی در افراد نداشته باشد، اما به ما یادآوری می‌کند که ضایعات پوستی را نادیده نگیریم. آلرژی غذایی تنها بیماری داخلی مرتبط با آسیب پوستی نیست؛ بیماری التهابی روده و آرتریت روماتوئید نیز با اگزما مرتبط هستند و بیماری پوستی پسوریازیس خطر ابتلا به بیماری قلبی را افزایش می‌دهد.

آیزنشتاین گفت: «برای من به عنوان یک متخصص پوست، این نتایج واقعاً اهمیت درمان التهاب پوست را برجسته می‌کند.» درمان بیماری‌های پوستی فقط درمان چیزی که می‌بینید نیست، بلکه التهاب زمینه‌ای و احتمال ابتلا به سایر بیماری‌های سیستمیک را نیز شامل می‌شود.