تاثیرات بغل کردن بر سلامت جسم و روح

به گزارش مجله خبری نگار،شاید وقت آن رسیده باشد که گاهی بی چشمداشت و بی مناسبت خاصی، صرفاً به پاس انسانیت و مهری که در روابط انسانی و عاطفی مان وجود دارد، یکدیگر را در آغوش بگیریم و چند ثانیه خودمان را بسپاریم به آن جریانی از انرژی و عشقی که سرشارمان می‌کند.

در آغوش گرفتن عزیزان مان، حرکت سختی نیست، می‌توان به سادگی انجامش داد. اما چه بسیار وقت‌ها که اثر تسکین دهنده و سخت معجزه آسایش را از یاد می‌بریم.

وقتی کسی را بغل می‌کنیم، و با مهر در آغوشش می‌گیریم، از وجود کس دیگری نفس می‌کشیم.

البته که کلمه بسیار مهم و کلام بسیار تاثیر گذار است. اما رفتار و کردار بیش از گفتار اهمیت ندارند، برخلاف آنچه شاید برخی از آن دم زنند.

چه بسیار مواقعی که صحبت کردن در مورد مشکلات بهترین راه حل است. با این حال، گاهی اوقات اگر کلمات جایی کم بیاورند، یا نیاز به حمایت داشته باشند، بهترین راه حل این است که کلمات خود را با این حرکت انسانی همراه کنیم که به سادگی یک نفر را در آغوش بگیریم.

اگر می‌دانستم که این آخرین باری ست که تو از این در می‌گذری، سفت بغلت می‌کردم؛ صدایت می‌زدم و برکه می‌گشتی دوباره تو را در آعوش می‌گرفتم و گرم بغلت می‌کردم.

تحقیقات دانشمندان نشان داده است که بغل کردن:

ترشح هورمون کورتیزول (هورمونی که در زمان استرس ترشح می‌شود) را کاهش می‌دهد

فشار خون را تنظیم می‌کند

ارتباط بین دو نفر را بهبود می‌بخشد

عزت نفس را افزایش می‌دهد

از طریق ترشح اکسی توسین، هورمونی که وظیفه اصلی آن ایجاد احساس خوب و محبت در فرد است، احساس امنیت ایجاد می‌کند

گیرنده‌های پوست ما را فعال می‌کند

در آغوش گرفتن عزیزان مان

اکنون با توجه به نتایج تحقیقات دانشمندان این سوال مطرح می‌شود که:

آیا در آغوش گرفتن می‌تواند عملکرد و تاثیری مانند ویتامین‌ها بر بدن داشته باشد و از میزان مراجعه به پزشک بکاهد؟

بنا به تحقیقاتی که در دانشگاه کارنگی ملون ِ پنسیلوانیا به سرپرستی دکتر شلدون کوهن، استاد روان شناسی دانشکده علوم اجتماعی، انجام گرفته است، این ایده کمابیش به واقعیت‌های علمی نزدیک است.

پروفسور کوهن و تیمش تصمیم گرفتند در آغوش گرفتن را به عنوان نمونه‌ای از حمایت اجتماعی مطالعه کنند. هدف نشان دادن گزینه در آغوش گرفتن به صورت یک شاخص معمولی از یک رابطه صمیمانه و نزدیک با شخصی دیگر است.

تحقیقات علمی این تیم نشان دادند که افرادی که با دیگران در تعارض هستند، میزان استرس و اضطراب بیشتری را تجربه می‌کنند. سیستم ایمنی ضعیف تری دارند و کمتر قادر به مبارزه با سرماخوردگی هستند.

همچنین تحقیقات حاکی از این بودند که برعکس گروه ذکر شده در فوق افرادی که از حمایت اجتماعی برخوردارند و روابط عاطفی نسبتاً خوبی دارند، مهربانند تا حدی در برابر اثرات استرس بر حالات روانی مانند افسردگی یا اضطراب مقاوم‌تر هستند.

این گروه سیستم ایمنی قوی تری داشتند و در برابر سرماخوردگی و آنفلوآنزا مقاوم‌تر بودند. استرس کمتر سیستم ایمنی بالاتر از نتایج اولیه این تحقیق بود.

در هر صورت، برای تأیید این حقیقت که در آغوش گرفتن یکی از بهترین درمان‌های غم و اندوه ماست، به اطلاعات بیشتری نیاز نداریم.

نیاز به تحقیقات خاصی نیست، همه ما با تجربه اندوه و متعاقب آن همدلی و در آغوش کشیده شدن از سوی عزیزانمان به فراست از تاثیرات مثبت آن آگاه شده ایم.

پدیده آغوش رایگان از داستان خوان مان شروع شد، مردی استرالیایی که در سال ۲۰۰۴ بعد از پشت سر گذراندن دوره‌هایی از افسردگی و تنهایی شبی اتفاقی در یک مهمانی از سوی یک غریبه در آغوش گرفته شد و از آن به بعد زندگی اش تغییر کرد.

خوان مان بعد‌ها به پاس متحول شدن زندگی اش “جنبش آغوش رایگان” را راه انداخت و در جایی گفت: ” چیزی که مرا برانگیخت این بود که بفهمم ما در عصری از گسست اجتماعی و فقدان تماس فیزیکی انسانی زندگی می‌کنیم“.

با این اوصاف شما نیز هم اکنون به خودتان، اطرافیان تان، عزیزان تان و تعداد در آغوش گرفتن‌های تان فکر کنید.

به مواقعی فکر کنید که توانستید یک موقعیت پرتنش را آرام کنید یا به سادگی به آن مواردی فکر کنید که احساس خوبی در شما ایجاد کردند.

در آغوش گرفتن در صبح برای داشتن یک روز خوب، برای تبریک گفتن به کسی، یا بعد از مشاجره، یعنی اینکه دوباره با ابتدایی‌ترین بخش از خود و ارتباط‌های مان ارتباط برقرار کنیم.

نگه داشتن یک نفر در آغوش خود، نزدیک شدن به اوست، شما از وجود کس دیگری نفس می‌کشید و جان و حیات می‌گیرید.

در پس این احساس در می‌یابید که همه ما از یک وجود شکل گرفته ایم و پا به دنیای هستی گذاشته ایم.

به آخرین باری که کسی را بدون قید و شرط در آغوش گرفتید، فکر کنید. مادرتان، همسرتان، پدر یا فرزندتان؟ به همکار یا دوست تان یا صرفاً یک انسان با احساسی انسانی.

برای پایان دادن به این مقاله، می‌توانید به یکی از محارمی که هم اکنون در کنارتان است، در چارچوب عرف و فرهنگ تان نزدیک شوید و او را برای مدت طولانی در آغوش خود بگیرید، انگار که زمان را متوقف کنید. آغوشی که حداقل ۸ ثانیه طول بکشد، سفت و محکم.

آیا اگر اعضای خانواده به جای جر و بحث‌های بیهوده در مواقعی که کلام قاصر می‌ماند، صرفا یکدیگر را در آغوش می‌گرفتند، خانواده پناهگاه امن تری نبود؟

اگر همسران به جای کشمکش‌های فرساینده یکدیگر را در آغوش می‌گرفتند و محبت شان را بی دریغ به یکدیگر نشان می‌دادند، کانون زناشویی گرم‌تر و بی دغدغه‌تر نبود؟

آیا اگر سیاستمداران و حمکرانان جهان به جای جنگ و کینه ورزی یکدیگر را انسانی در آغوش می‌کشیدند، جهان جای بهتری برای زندگی کردن نبود؟