در جو وحشتناکی کره را شکست دادیم؛ حاج موسایی: حسرت المپیک تا ابد با من می‌ماند

به گزارش مجله خبری نگار/ایران‌ورزشی: حاج موسایی که حالا از این طلا و قهرمانی تیم ملی بعد از ۸ سال خوشحال است، همچنان حسرت المپیک پاریس را با خود به دوش می‌کشد.

سطح این مسابقات به‌خاطر نزدیکی به المپیک خیلی بالا بود و اکثر تکواندوکارانی که سهمیه گرفتند و قهرمانان جهان در این مسابقات حضور داشتند.

اخیراً ۲ آسیب جدی داشتم که از لحاظ روحی و روانی کمی مرا عقب انداخت، اما همه تلاشم را کردم تا در این مسابقات بهترین خودم باشم و خوشبختانه طلا گرفتم.

خدای خودم را شاکرم چرا که این طلا و لقب فنی‌ترین بازیکن آسیا لطف او بود. روند انتخاب بهترین بازیکن به این شکل است که هرکسی تعداد راند‌های کمتری ببازد و یا امتیاز بیشتری در مجموع مسابقات به دست بیاورد، فنی‌ترین بازیکن می‌شود. از آنجایی که در مجموع مسابقاتم فقط یک راند را باختم، بعد از گرفتن مدال طلا احتمال می‌دادم که بهترین بازیکن شوم. جا دارد از استاد ساعی و کادر فنی، همچنین استاد محمد و امیر نوذری و یوسف کرمی بابت زحماتشان تشکر کنم.

ایستادن بر بام آسیا بعد از ۸ سال چه حس و حالی داشت؟

با تلاش‌های ساعی رئیس فدراسیون و مجموعه‌اش و همچنین زحمت‌های کادر فنی، تمرینات بشدت منظمی را پشت سر گذاشتیم. همدلی و صمیمیت در تیم ما موج می‌زد و همین عوامل باعث شد تا بعد از ۸ سال قهرمان شویم و دوباره  به اوج برگردیم.

این قهرمانی حس و حال خیلی خوبی داشت و یکی از بهترین روز‌های زندگی‌ام بود. با این قهرمانی همه نگاه‌ها به سمت ایران برگشت و دوباره ترس از ایران بر تن همه افتاد.

شنیدیم کره‌ای‌ها هر کاری کردند تا تیم ایران قهرمان نشود.

روز اول تیم‌های عربستان و کره جنوبی یکی دو مدال طلا گرفتند که این کمی نگران‌کننده بود. امیدمان به روز دوم بود و باید کار را تمام می‌کردیم. تیم کره خیلی سعی کرد سنگ جلوی پایمان بیندازد، اما اکثر ملی‌پوشانمان از جمله خودم در فینال و در جوی وحشتناک، کره‌ای‌ها را شکست دادیم. کوچکترین اشتباه مقابل آنها قهرمانی را از چنگمان در می‌آورد، اما خوشبختانه برنده این دوئل ما بودیم.

به رغم عملکرد خوبی که داشتی قسمت نبود مسافر المپیک پاریس شوی، هنوز هم حسرت این موضوع همراه شما است؟

المپیک بزرگترین رویداد ورزشی جهان است و امکان ندارد که حسرتش از ذهن و دلم پاک شود. با جا ماندن از المپیک روحیه خوبی نداشتم، اما با امید به آینده خودم را جمع و جور کردم و دوباره برگشتم. هنوز ناراحتم و تا آخرین روزی که نفس می‌کشم حسرت المپیک پاریس تا ابد با من می‌ماند.