ناتوانی بشر در پیشگیری از آمار خرابی‌های گونه‌های مهاجم

به گزارش مجله خبری نگار،به گفته هیات مشاوره علمی کنوانسیون تنوع زیستی سازمان ملل، این شکست سالانه بیش از ۴۰۰ میلیارد دلار خسارت و درآمد از دست رفته به همراه دارد.

از سنبل آبی که دریاچه ویکتوریا را در شرق آفریقا از بین می‌برد، تا موش‌ها و مار‌های قهوه‌ای که گونه‌های پرندگان را در اقیانوس آرام از بین می‌برند، تا پشه‌هایی که مناطق جدید را در معرض تب زیکا، تب زرد، تب دنگی و سایر بیماری‌ها قرار می‌دهند، بیش از ۳۷ هزار به اصطلاح گونه مهاجم فهرست بندی شده است. گونه‌هایی که ریشه دوری از محل پیدایش خود دارند.

به گفته دانشمندان، این عدد به شدت رو به افزایش بوده و از سال ۱۹۷۰ به طور متوسط در هر دهه چهار برابر شده است. در این گزارش آمده است که گسترش اقتصادی، افزایش جمعیت و تغییرات آب و هوایی تکرار و وسعت تهاجمات بیولوژیکی و تأثیرات گونه‌های بیگانه مهاجم را افزایش می‌دهد.

گفتنی است که تنها ۱۷ درصد از کشور‌ها قوانین یا مقرراتی برای مدیریت این تهاجم‌ها دارند. همچنین چه به صورت تصادفی و چه عمدی، انسان‌ها در این فرآیند مقصر هستند.

دانشمندان می‌گویند که گسترش گونه‌ها شواهد محکمی است مبنی بر اینکه گسترش سریع فعالیت‌های انسانی سیستم‌های طبیعی را به طور اساسی تغییر داده که زمین را به عصر زمین شناسی جدید، یعنی آنتروپوسن سوق داده است.

گزارش‌ها نشان می‌دهد که عمدتاً به دلیل حجم عظیم تجارت، اروپا و آمریکای شمالی دارای بیشترین غلظت گونه‌های مهاجم در جهان هستند که به عنوان گونه‌هایی که غیربومی هستند و باعث آسیب می‌شوند، تعریف می‌شوند.

طبق یافته‌ها، گونه‌های مهاجم عامل مهمی در ۶۰ درصد از تمام انقراض‌های گیاهی یا جانوری هستند که یکی از پنج عامل اصلی در کنار از بین رفتن زیستگاه، گرم شدن کره زمین و آلودگی است. این محرک‌ها با هم تعامل دارند: تغییرات آب و هوایی گونه‌های بیگانه را به آب‌ها یا سرزمین‌هایی که به تازگی گرم شده اند سوق داده که در آن گونه‌های بومی اغلب در برابر نفوذگرانی که هرگز با آن‌ها برخورد نکرده اند آسیب پذیر هستند.

این گزارش استراتژی‌های کلی برای دستیابی به این هدف را ارائه می‌کند، اما شانس تحقق آن را ارزیابی نمی‌کند. طبق این گزارش اساساً سه خط دفاعی وجود دارد که شامل پیشگیری، ریشه کنی و سپس در صورت عدم موفقیت، مهار می‌شود.