راهی برای بازیافت مشکل زاترین پارچه‌ها

به گزارش مجله خبری نگار، پلی استر در دهه ۷۰ نام بدی پیدا کرد که عمدتاً به دلیل استفاده از آن برای مد بد بود. امروزه، در حالی که استفاده آن در مد بهبود یافته، اما از تأثیرات زیست محیطی پلی استر به عنوان دومین منسوجات پر مصرف در جهان آگاه هستیم.

این پارچه مزایای خوبی نیز دارد که شامل ماندگاری طولانی، وزن سبک، مقاوم در برابر رطوبت، خشک شدن سریع و تمیز کردن آسان می‌شود. با این حال، از جنبه منفی، ساخت پلی اتیلن ترفتالات (PET) و ترکیب پنبه به سوخت‌های فسیلی متکی است و دی اکسید کربن زیادی تولید می‌کند. درضمن به جای بازیافت، قسمت عمده پلی استر به محل دفن زباله می‌رود که برای مدت طولانی تجزیه نمی‌شود.

در حال حاضر، محققان دانشگاه کپنهاگ راه حلی برای مشکل پلی استر ایجاد کرده اند که یک روش ساده و سبز برای بازیافت محصول ایجاد کرده است. یانگ یانگ (Yang Yang) پژوهشگر ارشد این مطالعه گفت: صنعت نساجی به یک راه حل بهتر برای رسیدگی به پارچه‌های ترکیبی مانند پلی استر یا پنبه نیاز دارد.

در حال حاضر، روش‌های عملی بسیار کمی وجود دارد که می‌توانند هم پنبه و هم پلاستیک را بازیافت کنند. با این حال، با تکنیک تازه کشف شده، می‌توانیم پلی‌استر را به مونومر‌های آن در حالی که همزمان پنبه را در مقیاس صد‌ها گرمی بازیابی می‌کنیم، پلیمریزه کنیم.

یانگ در ادامه افزود: روش تغییر رویه بازیافت فقط به سه چیز نیاز دارد: گرما، یک حلال غیر سمی و نمک هارتشورن که به نام کربنات آمونیوم شناخته می‌شود.

شرایا شارما (Shriaya Sharma) یکی دیگر از محققان این مطالعه، گفت: برای مثال، می‌توانیم یک لباس پلی استر را برداشته، آن را به قطعات کوچک برش داده و در ظرفی قرار دهیم. سپس، کمی حلال ملایم و پس از آن نمک هارتشورن اضافه کنید. سپس همه مخلوط را تا ۱۶۰ درجه سانتیگراد و برای مدت زمان ۲۴ ساعت گرم می‌کنیم. نتیجه مایعی است که در آن الیاف پلاستیکی و پنبه‌ای در لایه‌های مجزا قرار می‌گیرند. گفتنی است که این روش یک فرآیند ساده و مقرون به صرفه است.

شارما می‌گوید: بی کربنات آمونیوم وقتی گرم می‌شود به آمونیاک، دی اکسید کربن و آب تجزیه می‌شود. هنگامی که آمونیاک و دی اکسید کربن ترکیب می‌شوند، به عنوان یک کاتالیزور عمل کرده و یک واکنش پلیمریزاسیون انتخابی را ایجاد می‌کنند که پلاستیک را می‌شکند، اما پنبه را حفظ می‌کند. در حالی که آمونیاک به خودی خود سمی است، وقتی با دی اکسید کربن جفت شود برای انسان و محیط زیست بی خطر است.

یانگ در پایان گفت: ما امیدواریم که این فناوری را که چنین پتانسیل بالایی دارد تجاری سازی کنیم چراکه محصور کردن این دانش پشت دیوار‌های دانشگاه هدر دادن منبع بزرگی خواهد بود. شرح کامل این مطالعه در مجله ACS Sustainable Chemistry & Engineering منتشر شده است.