احیای یک سنت اعتراضی تاریخی در فرانسه در سایه خشم روزافزون از ماکرون

به گزارش مجله خبری نگار،روزنامه زوددویچه سایتونگ آلمان در گزارشی نوشت: در مبارزه با اصلاحات حقوق بازنشستگی امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه مردم این کشور در حال احیای شکل قدیمی اعتراض با سرو صدا ایجاد کردن با ظروف آشپزخانه هستند. هر چقدر این سرو صدا‌ها بیشتر باشد نشان دهنده خشم بیشتر است.

به این ترتیب فرانسه این روز‌ها شکل جدید تاریخی از اعتراض را نشان می‌دهد. پس از اینکه پوستر‌ها و عروسک‌های ماکرون که از سطل‌های زباله بیرون می‌آیند برای متوقف کردن اصلاحات بحث‌برانگیز بازنشستگی کافی نبودند، فرانسوی‌ها اکنون تلاش می‌کنند با ظروف آشپزخانه اعتراض خود را نشان دهند.

هنگامی که ماکرون اخیراً یک سخنرانی تلویزیونی انجام می‌داد، مردم در مقابل تعدادی از تالار‌های شهر فرانسه برای برگزاری کنسرت با ظروف آشپزخانه تجمع کردند. هدف آن‌ها این بود که عبارات تسکین دهنده ریاست جمهوری را در سرو صدای تابه، قابلمه و قاشق‌های چوبی غرق کنند.

از آن زمان همیشه کنسرت‌های خودجوش این چنینی در فرانسه برگزار شده است. از جمله وقتی وزیر آموزش و پرورش این هفته از سفر ریلی بازگشت ابتدا مجبور شد مدتی در ایستگاه راه آهن بنشیند، زیرا گروهی از مخالفان اصلاح طلب مجهز به وسایل آشپزی در ایستگاه قطار پاریس منتظر او بودند.

چند روز پیش هم هنگامی که ماکرون می‌خواست در مورد سیستم بهداشتی در شهر کوچک واندوم صحبت کند سرو صدای ایجاد شده با ظروف بالا گرفت.

در روز‌های اخیر بار‌ها مخالفان امانوئل ماکرون با به سروصدا در آوردن قابلمه و ماهیتابه‌ها وزرای دولت را در سفر‌های کشوری همراهی کرده‌اند. گسترش قابلمه‌زنی به حدی است که بخشی از فرمانداری‌ها در روز‌های گذشته آن را ممنوع اعلام کردند.

به این ترتیب در روز‌های گذشته مخالفان ماکرون با حمایت سندیکا‌های بزرگ کارگری این کشور، در سراسر فرانسه رئیس جمهور، نخست‌وزیر و وزرا را با «سنت دیرپای قابلمه‌زنی» بدرقه کرده‌اند؛ سنتی که قدمتش به اولین سال‌های پا گرفتن جمهوری در این کشور پس از مرگ ناپلئون بناپارت باز می‌گردد.

یکی از مهم‌ترین قابلمه‌زنی‌های تاریخ این کشور در ژوئیه سال ۱۸۳۰ رخ داد یعنی زمانی که جمهوری‌خواهانی که مخالف پادشاهی «ژان لویی فیلیپ» بودند با سنت قابلمه‌زنی دست به برگزاری یکی از بزرگترین شورش‌های قرن نوزدهم زدند.

اما اکنون نیز میزان قابلمه‌زنی‌ها در شهر‌های فرانسه تا به آنجا افزایش یافته است که برخی از فرمانداران مناطق مختلف را برآن داشته تا با دستاویز‌های نیمه قانونی حمل قابلمه را برای شهروندان مخالف دولت ممنوع کنند.

نمونه دیگر زمانی بود که ماکرون در جریان سفرش به شرق فرانسه برای بازدید از یک مدرسه، با جمعیت عظیم مخالفان خود روبرو شد. در آن روز مخالفانی که می‌خواستند در محل دیدار رئیس جمهوری با مقامات محلی حاضر شوند، از حمل هرگونه قابلمه و ماهیتابه توسط نیرو‌های پلیس منع شدند.

یکی از مهم‌ترین دلیل احیای این سنت، شاید واکنش‌های نابجای رئیس جمهوری در این باره باشد. او در انتقاد از مخالفان قانون بازنشستگی، هفته گذشته تاکید کرد که جای قابلمه در آشپزخانه است نه در میدان اعتراض. این سخنان تب قابلمه‌زنی معترضان در فرانسه را تشدید کرد.

سنت قابلمه زنی که به آن موسیقی گربه نیز می‌گویند، یعنی سر و صدا کردن به عنوان اعتراض، قبلاً در قرون وسطی وجود داشته است. در آن زمان، مردم با گلدان، جغجغه و سوت اعتراض می‌کردند.

قابلمه زنی در طول سلطنت جولای فرانسه در دهه ۱۸۳۰ سیاسی شد. در سلطنت مشروطه، مردم به طور فزاینده‌ای از سیاست‌های شاه و دولت او دلسرد شدند. وقتی نمایندگان نامحبوب پاریس به روستا‌ها آمدند، با هیاهوی قابلمه و تابه از آن‌ها استقبال می‌شد.

بعد‌ها این شکل اعتراض در سراسر جهان گسترش یافت. در دهه ۱۹۷۰، مردم شیلی از قاشق‌های چوبی برای اعتراض استفاده کردند - ابتدا علیه سالوادور آلنده، رئیس جمهور سوسیالیست، سپس علیه دیکتاتور آگوستو پینوشه. در سال ۲۰۰۱ در آرژانتین، قابلمه‌ها در تظاهرات علیه بحران اقتصادی به صدا درآمدند. این شکل اعتراض بعد‌ها در ونزوئلا و اسپانیا نیز برگزار شد.