به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: سؤال اصلی همان بود که عربستانیها در بازیهای خود میپرسیدند: مسی کجاست؟ لواندوفسکی کجاست؟ ما باید تکمیلش میکردیم: ستارهها کجایند؟ رونالدو کو؟ هری کین چرا اینقدر دیر به گلش رسید؟ اروگوئه چرا از ستارههای پیر و جوانش طرفی نبست؟ آلمانیها کجا رفتند با آن همه ستارههای درجه یک؟
ما خودمان همین سؤال را پیرامون آزمون داشتیم؟ چرا نبود و چرا اینقدر کم اثر ظاهر شد؟
برای بعضی از ستارهها جام نه خوب شروع شد و نه خوب به پایان رسید. برای بعضی دیگر هم خوب شروع شد و هم خوب ادامه دارد.
برخی دیگر بد شروع کردند و به مرور بهتر شدند. این وسط شاید امباپه تنها فوق ستاره یکدستی بود که دیدیم. در همه بازیها درخشان و اثرگذار و بخت اول فتح جام و کفش طلایی.
خیلیها اعتقاد دارند که درخشش ستارهها در بازیهای حذفی نمود پیدا میکند. دلیل اینکه در بازیهای گروهی، تیمهای کم کیفیتتر چنان به انواع دفاعهای اتوبوسی روی میآورند که ستارهها رنگ میبازند. آنها کیفیت ستارهها را در نبردهای حساس مراحل بالاتر به ارزش کل تیم اضافه میکنند تا ببینند ارزش افزوده کدام تیم برای رسیدن به قهرمانی بیشتر به نظر میرسد.
حرف دور از منطقی هم نیست. کیفیت فنی تیمهای مدعی برای عبور دادن آنها از مرحله گروهی کفایت میکند و نیازی به سوپر درخشش سوپر ستارهها نیست. این وسط، اما در دیدارهای رودررویی مثل انگلیس و فرانسه است که نوبت به رقص شادی ستارهها میرسد. دیداری که از همین حالا همه مشتاق تماشایش هستند.
اسپانیا امسال شروع مقتدرانهای نداشت. برزیل بازی آخر را باخت. فرانسه هم. باید صبر کنیم تا مرحله اول حذفی به پایان برسد و ببینیم چهار دیدار بعدی بین ۸ تیم نهایی با چه کیفیتی پیش خواهد رفت. ستارهها را آنجا جستوجو کنید.