جامی بدون یک قدرت صد در صدی

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ درحالی در قطر دو روز نخست خود را پشت سر نهاده که هیچ امیدوار مطلقی برای فتح این جام وجود ندارد. در برخی ادوار گذشته این رقابت‌ها یک یا حداکثر سه مدعی بزرگ و اصلی برای کسب عنوان قهرمانی وجود داشته‌اند، اما امسال برابری نسبی قوای تیم‌ها و فقدان تیمی که به طور آشکار بر حریفان بچربد، سبب شده هیچ مدعی صددرصدی وجود نداشته باشد و حداقل پنج، شش تیم مدعی قهرمانی باشند بدون اینکه هیچ ضمانتی را در این خصوص به‌دست بدهند.

اگر در پی تمجیدی بی‌مورد از برخی تیم‌ها نباشیم، جام فعلی نهادی آشکار از «قدرت»‌های متوسط و سرشار از تیم‌هایی است که هیچ یک حاکمیت چشمگیری ندارند و سطح بازی‌شان به یکدیگر نزدیک است. برزیل، آرژانتین، فرانسه، بلژیک، آلمان و قدری پایین‌تر از آن‌ها پرتغال، کرواسی، اسپانیا و انگلیس تیم‌هایی هستند که از سایرین متمایز می‌شوند و بخت بیشتری نسبت به رقبا برای رسیدن به فینال و تصاحب جام قهرمانی دارند، اما هیچیک «قدرت» مطلقه‌ای نیستند و قابل شکست و قابل شکست دادن‌اند و بواقع جام بیست و دوم قابل فتح برای هر یک از تیم‌های فوق‌الذکر است. اگر مثل برخی دوره‌های قبلی تیمی خارج از چرخه فوق به نتایجی دور از انتظار رسید و تا نیمه‌نهایی و فینال هم پیش رفت، نباید تعجب کرد و واپسین نمونه در این زمینه کرواسی بود که در «روسیه ۲۰۱۸» شماری از بزرگان شامل انگلیس را غافلگیر و حذف کرد و به فینال رسید و درنهایت نایب قهرمان شد.

این روز‌ها که بسیاری از مردم و آگاهان نام برزیل را به‌عنوان مدعی اول فتح جام می‌آورند باید متذکر شد که این تیم نیز با‌وجود داشتن توان فنی قابل توجه و کسب نتایجی خوب در سال‌های اخیر به هیچ روی یک تیم فوق‌العاده نیست و از اکثر تیم‌های قبلی اعزامی کشور به جام‌های جهانی در سطح پایین‌تری قرار دارد.

آرژانتین هم بر پایه بی‌شکست ماندن در ۳۵ دیدار آخرش تیمی همپا با برزیل و همچون سلسائو مدعی نخست ایستادن بر سکوی اول تلقی شده، اما شاید این سکو هم فقط رؤیایی کاذب برای کشوری باشد که آخرین قهرمانی‌اش به جام جهانی سال ۱۹۸۶ برمی‌گردد و در حد فاصل سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۲۲ فقط یک جام در رده ملی بزرگسالان تصاحب کرده که «کوپا آمه‌ریکا»‌ی سال ۲۰۲۱ بوده است.

بله، جام بیست و دوم صرفنظر از هرچه برای تیم ملی ایران روی می‌دهد، نه «جام غول‌ها» بلکه جام متوسط‌ها و محل ستیز تیم‌هایی است که هیچ یک برتری زیادی بر سایر تیم‌های این مسابقات ندارند و اکثر موارد برای کسب پیروزی، جان به لب می‌شوند.

نتایج و کیفیت بازی‌های برگزار شده تا به حال نیز تأییدی آشکار بر این نحوه نگرش و نشانگر این بوده که لااقل امسال عصر غول‌ها نیست و «قدرت»‌های موجود آن‌قدر‌ها هم قدرت چشمگیری ندارند و خاکریز هیچ تیمی تسخیرناپذیر نیست.