بحران انرژی، جهان را تهدید می‌کند؛ هشدار جدی، ولی کم‌اثر به دولت‌های بزرگ غربی

به گزارش مجله خبری نگار/ایران-سلیم علی(استاد رشته «انرژی»؛ در دانشگاه دلاور امریکا): به نقل از Project Syndicate، روزی از ریچارد اسمالی برنده فقید جایزه نوبل درخواست کردند چالش‌های آتی جهانی را نام ببرد. او از چالش‌های همیشگی و آشنای فقر، قحطی و جنگ کشور‌ها یاد کرد، اما گفت که چالش ارشد پیش رو «بحران انرژی» است. امروز که حتی کشور‌های متمول گروه ۷ با این بحران روبه رو شده‌اند، تمامی جهان به این نتیجه رسیده است که اسمالی حقیقت را گفته بود.

اکثر کشور‌ها در ماه‌های اخیر با این مشکل مواجه شده‌اند که چگونه منابع اندک انرژی خود را مدیریت کنند تا از هر سو منزوی نشوند. پیامد‌های جنگ اوکراین هم اوضاع را خراب‌تر کرده و جهانیان بیش از پیش احساس می‌کنند که باید این مشکل بزرگ را رفع کنند، زیرا روزگارشان به ویژه در زمستان سرد پیش رو سیاه‌تر خواهد شد. پارلمان اروپا در گردهمایی اخیرش تأکید کرد که هر منبع انرژی از نفت گرفته تا گاز حتی در صورت تعلق داشتن به کشور‌های خاص، یک دارایی عمومی است و نباید در روند فروش و توزیع آن خلل ایجاد کرد.
کشور‌های کوچک‌تر فعال‌اند اما...

پس از نشت گاز‌های اتمی از نیروگاه فوکوشیمای ژاپن در سال ۲۰۱۱ بسیاری از دولت‌ها نحوه کار دولت این کشور را زیر سؤال بردند، اما این اتفاق موجب بحران خاصی در جهان نشد. با این اوصاف هرگونه تأخیر و خلل در تأمین حامل‌های انرژی در سطح جهان و رساندن آن به دست مردم محصول ضعف کشور‌های بزرگی است که طبق عادات قدیمی شان دولت‌های کوچک‌تر را به قصور و پایه‌گذاری بحران انرژی متهم می‌کنند.

این در حالی است که کشور‌های کوچک‌تر برای اداکردن سهم‌شان در کنترل بحران انرژی از حجم فعالیت‌های پژوهشی خود کاسته و برای کمک‌رسانی به روند ایجاد یک نظم واحد جهانی اعلام آمادگی کرده‌اند. حتی امریکا که قبل از سایر قدرت‌های غربی وقوع بحران فعلی را پیش‌بینی کرده بود، نتوانسته است قیمت حامل‌های انرژی را به گونه‌ای کاهش بدهد که برای مردم طبقه متوسط در این کشور قابل خرید باشد. حواس جو بایدن رئیس جمهور امریکا چنان معطوف جنگ روسیه با اوکراین و تلاش برای تجهیز نظامی دولت کی یف است که فراموش کرده بهای نفت و گاز در کشورش حداقل سه برابر گذشته شده و مردم به ستوه آمده‌اند.

شاید غربی‌ها بگویند فعالان محیط زیست مانند گرتا تونبرگ جوان در سال‌های اخیربا پژوهش‌ها و مقالات تحقیقی خود هشدار‌های به‌موقعی به جامعه جهانی داده و تأکید کرده بودند، اگر بحران انرژی مدیریت نشود جهان وارد یک دوره فلاکت چندساله خواهد شد. اما وقتی سران سیاسی کوچک‌ترین اهمیتی برای این هشدار‌های ارزنده قائل نیستند، چه فرقی می‌کند که این افراد دانش پژوه چه می‌کنند و چه می‌گویند.