فوتبالیستی که مخترع شد!

به گزارش مجله خبری نگار/خراسان: «بازیکن نوجوان فوتبال تبریز، مدال طلای جشنواره اختراعات اروپا در بلژیک را کسب کرد»؛ این خبری بود که حدود ۱۰ روز پیش در خبرگزاری‌ها منتشر شد. «امیررضا اسکندرزاده»، نوجوان ۱۸ ساله اهل میاندوآب آذربایجان غربی با شرکت در دومین دوره جشنواره اختراعات اروپا که در کشور بلژیک برگزار شد، با ساخت دستگاه ترمیم و بازیافت آسفالت توسط امواج مایکروویو، عنوان مخترع برتر این جشنواره را کسب کرد. موضوع وقتی جالب‌تر می‌شود که بدانیم امیررضا قبلا هم جایزه ویژه جشنواره «mte» رومانی و مدال طلای انجمن مخترعین ترکیه را به‌دست آورده‌است و در کنار اختراعاتش، به‌عنوان فوتبالیست در باشگاه «عقاب مهر تبریز» توپ می‌زند. به همین بهانه به سراغ این نوجوان آذربایجانی رفتیم و گپ زدیم.

دستگاهی اختراع کردم تا آسفالت هدر نرود

امیررضا درباره اختراعش می‌گوید: «دستگاه ترمیم و بازیافت آسفالت توسط امواج مایکروویو یک وسیله سیار است و می‌تواند در اندازه‌های بزرگ و کوچک ساخته شود. این دستگاه با امواج الکترومغناطیس کار می‌کند. درواقع بدون این‌که قیر آسفالت بسوزد، عمل می‌کند. وقتی ترک‌های آسفالت جاده یا گودال‌های کوچک را ترمیم می‌کنند، آسفالت جدید در محل مدنظر ریخته و سپس غلتک از روی آن عبور داده می‌شود. ولی چون آسفالت قدیمی سرد است به آسفالت جدید نمی‌چسبد. به همین دلیل در بارندگی‌ها آسفالت دوباره خُرد می‌شود و ازبین می‌رود. یکی از روش‌ها هم این است که با مشعل دستی، جداره‌ها را گرم می‌کنند که این روش باعث سوختن قیر می‌شود و خاصیت چسبندگی آن را کاهش می‌دهد، اما با این اختراع، امواج بدون این‌که به اطراف منعکس شود روی قسمت ترمیم تابیده می‌شود. در مدت ۵ دقیقه دمای آسفالت به ۷۰ درجه می‌رسد بدون این‌که حرارت مستقیم تابیده شود و آسفالت تازه ریخته و غلتک می‌شود. این‌طوری از تخریب آسفالت خیابان‌ها در مدت کوتاه جلوگیری می‌شود و آسفالت هم به هدر نمی‌رود.»

جرقه اختراعم آسفالت خراب شهرمان بود

از امیررضا می‌پرسم چطور به فکر اختراع دستگاهی برای ترمیم آسفالت افتاده‌است که می‌گوید: «آسفالت از نفت درست می‌شود، اما وضعیت آسفالت و خیابان‌های شهر ما شرایط خوبی ندارد و با آسفالت‌های بی‌کیفیت که هرسال خراب می‌شود، به‌نوعی سرمایه ملی‌مان هدر می‌رود. همین باعث شد که مدتی روی این طرح فکر کنم. من از چندسال پیش با پروفسور «مهرداد قوجعلی» آشنا هستم. یکی از همشهری‌های‌مان که عضو رسمی آکادمی اروپاست و در بیشتر این مسابقات داوری می‌کند. مدتی با ایشان مشورت کردم که بتوانم این دستگاه را بسازم. دوسال یکسره تحقیق و آزمایش کردم و درهمه این مدت هم آقای پروفسور به من کمک می‌کرد تا دستگاهم را اختراع کردم و به مسابقات رفتم.»

مسئولان قول حمایت دادند اما...

از امیررضا می‌پرسم که برای اختراعش چقدر هزینه کرده و چه جوایزی گرفته‌است، جواب می‌دهد: «تحقیق، آزمایش و هزینه‌های ساخت دستگاه ۶۰۰ تا ۷۰۰ میلیون تومان برایم خرج داشت که بخشی ازسوی خانواده‌ام و بخشی هم به کمک پروفسور تأمین شد. آقای دکتر در ارومیه با یک آزمایشگاه هماهنگ کرده‌بود و من هم آن‌جا کار می‌کردم. میاندوآب و ارومیه فاصله زیادی ندارند. وقتی برای استفاده از آزمایشگاه به ارومیه می‌رفتم، از خانواده‌ام دور بودم و در خانه اقوام می‌ماندم. بعد از مدال طلا هم جایزه نقدی از مسابقات گرفتیم که مبلغ زیادی نبود. مسئولان شهرمان هم تقدیر کردند و یک نفر از مدیران قول داد که روی دستگاه ما سرمایه‌گذاری کند، اما هنوز هیچ خبری نشده‌است.»

امیررضا درباره پیوند بین دو دنیای اختراع و ورزش می‌گوید: «چندسال در مدرسه فوتبال میاندوآب بودم که امکانات درستی نداشت. من هم دنبال این بودم که فوتبال را به‌صورت حرفه‌ای انجام بدهم؛ بنابراین تصمیم گرفتم راهی تبریز شوم و در ۱۷ سالگی وارد باشگاه عقاب مهر تبریز شدم. قرارداد بلندمدت با باشگاه امضا کردم و تا سال آینده هم باید در این تیم بمانم. الان هم در مسابقات لیگ دسته یک امید هستم. هرچند مدتی است که از تیم دورم تا اختراعم را به سرانجام برسانم. علاقه به ورزش و کشف، باعث شده این دو حوزه را همزمان ادامه بدهم. از کودکی عاشق ساخت و کشف کردن بودم. هیچ اسباب‌بازی از دوران کودکی‌ام ندارم. چون آن‌ها را می‌شکاندم تا وسایل داخل‌شان را بیرون بیاورم و چیز تازه‌ای بسازم!»