با VAR یا بدون VAR بحران فوتبال ایران فقط این نیست!

به گزارش مجله خبری نگار/ایران ورزشی: پنالتی گرفتن مهدی طارمی مقابل موناکو، همچنان در رسانه‌های پرتغال مورد بحث است و رسانه‌ها، کارشناسان و هواداران فوتبال -بخصوص هواداران اسپورتینگ و بنفیکا- مهاجم ایرانی پورتو را به دایو کردن و شیرجه زدن برای گرفتن پنالتی متهم می‌کنند و معتقدند که قهرمانی فصل گذشته پورتو به لطف پنالتی‌هایی کسب شد که طارمی با فریب و دغل‌کاری از داوران گرفت؛ همه این اظهارات در فوتبال کشوری انجام می‌شود که تکنولوژی VAR ناظر بر عملکرد داوران است و فریب یک داور به سادگی قبل نیست. اما این همه انتقاد از طارمی طی یک سال گذشته یک دلیل بیشتر ندارد: «فرهنگ هواداری!»

فرهنگ هواداری برگرفته از فرهنگ کلی آن جامعه است که انعکاس آن را در ورزشگاه‌ها، رسانه‌ها و حتی نزد کارشناسان صاحبنام فوتبال یک کشور می‌بینیم.

به بهانه پنالتی‌های طارمی و بحث و جنجالی که پیرامون او در توئیتر به راه افتاده، نگاهی به فوتبال ایران و فرهنگ هواداری خودمان داشته باشیم؛ بعد از قرعه‌کشی لیگ، اغلب مسئولان حاضر در مراسم که نمایندگان باشگاه‌های لیگ برتر بودند، با اشاره به ضرر و زیان‌هایی که فصل قبل با سوت داوران متوجه آن‌ها شده، خواستار ورود هرچه سریع‌تر تکنولوژی کمک داور ویدیویی شدند در حالی که همه ما می‌دانیم در این زمان اندک، با فدراسیونی که صاحب و متولی روشنی ندارد، در اندک زمان باقیمانده تا شروع لیگ عملاً ورود VAR به فوتبال ایران ممکن نیست و درخواست آن‌ها برای استفاده از این سیستم سوای بودجه و هزینه سنگینی که به فدراسیون و سازمان لیگ تحمیل می‌کند، نیازمند زیرساخت و امکانات سخت‌افزاری مناسب است؛ دم دستی‌ترین موضوع، غیر استاندارد بودن ورزشگاه‌ها برای نصب و راه‌اندازی سیستم مورد نظر اهالی فوتبال است.

اما فارغ از تمام مشکلات پیش رو، سوای آموزش‌هایی که تمام داوران لیگ برتر باید ببینند و در دوره آموزشی VAR با کارکرد این سیستم آشنا شوند، کمک داور ویدیویی تا چه میزان مشکلات و جنجال‌های داوری در ایران را کاهش می‌دهد؟

فرهنگ هواداری فوتبال در ایران که برگرفته از فرهنگ جامعه ما است، تا چه میزان رأی و نظر قاضی را می‌پذیرد و در مقابل رأیی که داور یا حتی قضات دادگاه‌ها صادر می‌کنند، سر تسلیم فرود می‌آورند؟

سال‌ها قبل رئیس کمیسیون قضایی مجلس به صراحت اعلام کرد که بیشتر مراجعات و درخواست‌های مردم در خصوص آرای صادره از سوی قضات قوه قضائیه است و تقریباً اکثر پرونده‌ها به دادگاه تجدیدنظر می‌رود و درخواست فرجام‌خواهی مجدد هم برای افرادی که بازنده پرونده‌ای هستند، قابل پذیرش و
هضم نیست.

فرض محال که محال نیست؛ با راه‌اندازی VAR که به داوران در اتخاذ تصمیمات کلیدی کمک شایانی می‌کند، مشکلات داوری فوتبال ایران حل خواهد شد یا باز هم شاهد اعتراض به تصمیم داورانی خواهیم بود که از تکنولوژی هم استفاده می‌کنند؛ درست مثل لیگ پرتغال، انگلیس، اسپانیا و لیگ‌های درجه یک که با استفاده از این تکنولوژی، همچنان تصمیمات داوران مورد نقد و بحث است و گاهی در صحنه‌های سخت، جنجال هواداری به راه می‌افتد؟

وقتی هر ۱۶ تیم لیگ برتری از تضییع حقوق خود می‌نالند، پس چه کسی از داوری بهره‌مند شده است؟ شکی نیست که در سال‌های اخیر و بازنشسته شدن داوران بزرگی مثل ترکی، مظفری‌زاده، جهانبازی، مسعود مرادی و خیلی‌های دیگر، فوتبال ایران با خلأ داوران درجه یک مواجه شده، اما اگر هر هفته ۸ داور در کلاس علیرضا فغانی هم بازی‌ها را قضاوت کنند، باز هم ایراد‌ها و بهانه‌های بنی‌اسرائیلی بخشی جدا نشدنی از فوتبال ایران است. وقتی اعتراض باشگاه‌ها پیش از آغاز لیگ تنها به یک موضوع ختم می‌شود، از حالا می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که فصلی جنجالی، سرشار از اعتراض و حکم‌های انضباطی در لیگ بیست و دوم پیش روی ما است.