به گزارش مجله خبری نگار، نیمه اول بازی ایران – اردن در یکچهارم نهایی بسکتبال کاپ آسیا زیاد خوب نبودیم؛ اما با شروع کوارتر سوم احساس کردیم ورق بازی برگشت. وقتی از اردن جلو افتادیم و اختلاف را به ۷ امتیاز رساندیم، همه در دل گفتیم تمام شد؛ اما این بازی تمام نشده بود. تیم ما برای اداره حریف برنامه نداشت. ریتم تیم ما حفظ نشد و همان چند دقیقه برتری تیم بسکتبال ایران، شد حسرت بزرگ چهارشنبه نحس. پا به کوارتر چهارم که گذاشتیم، متوجه شدیم انتظار معجزه از این ۱۰ دقیقه آخر، ساده لوحی محض است. نمایش ما در یکچهارم پایانی بازی، فاجعه کامل بود. مشکلات فنی کم بود، مسائل روحی روانی هم به آن اضافه شد تا یک بازی پر از نقص با مجموعهای کامل از اشتباهات فردی را ببینیم. برتری ۲۰ بر ۳ اردن (که در پایان کوارتر به ۲۷ بر ۹ تبدیل شد) نشان داد چقدر مبتدیانه بازی کردیم.
شاید بهترین عبارت برای این بازی همین باشد: اردن تیم ما را شکست نداد، ما باختیم. اردن در کوارتر سوم نشان داد اتفاقاً تیمی شکستپذیر است؛ اما ما مهیای این بازی نبودیم و نتیجه آن شد که دیدیم. همه آنها که از همان ثانیه اول که حامد حدادی در حرکتی نه چندان دشوار، توپ را از روی دستان بازیکن اردنی مال ما کرد، بازی را دیدند، باور دارند که برد در این بازی حماسه نبود، چون اردن، آن هیولای مرحله آخر نبود.
همه آنها که این بازی را دیدند با ما همعقیدهاند که اگر اشتباهات متعدد بازیکنان و کادر فنی ما نبود، جای برنده و بازنده عوض میشد و همین حقیقت تلخ موجب شد دل ما بشکند. افسوس برای فرصتی که سوخت تا پر پرواز ما چیده شود. افسوس که سقف جاهطلبی ما خیلی کوتاه بود.