اسرا رنگ‌های متفاوت سیارات: چرا هر سیاره مختلفی دارد؟

به گزارش مجله خبری نگار به نقل از tamol، رنگ سیارات منظومه شمسی بر اساس ترکیب، منشا، جو و فاصله یا نزدیکی آن‌ها از خورشید متفاوت است. سیارات منظومه شمسی از نظر اندازه و ترکیب به ۳ دسته تقسیم می‌شوند. غول‌های گازی مشتری و زحل، دو غول یخی نپتون و اورانوس، و چهار سیاره سنگی زمین، زهره، مریخ و عطارد است. تا دو سال پیش پلوتو نیز نهمین سیاره منظومه شمسی بود، اما اکنون یک سیاره کوچک است.

منشا سیارات

تئوری‌ها نشان می‌دهد که منظومه شمسی بیش از ۴ میلیارد سال پیش از یک ابر متراکم گاز و غبار شکل گرفته است. فروپاشی این ابر منجر به تشکیل یک سحابی خورشیدی شد. با افزایش فشار در مرکز سحابی، اتم‌های هیدروژن با یکدیگر ادغام شدند و گاز هلیوم را تشکیل دادند که انرژی زیادی آزاد کرد و منجر به تولد خورشید شد. در همان زمان، توده‌های دیگری از بقایای این سحابی تشکیل شد و آن‌ها شروع به جذب، برخورد و ادغام با یکدیگر کردند. اجرام آسمانی دیگری را تشکیل دادند که برخی از آن‌ها به تدریج شروع به رشد کردند و توپ‌هایی را تشکیل دادند که به سیارات بزرگ تبدیل شدند. برخی از قمر‌ها و سیارات کوچک نیز به سیارک ها، شهاب ها، دنباله دار‌ها و قمر‌های کوچک تبدیل شدند.

عطارد

عطارد اگرچه نزدیک‌ترین سیاره به خورشید است، اما بعد از زهره دومین سیاره داغ است. جنس این سیاره سنگی است و برخی سطح جامد آن را به دلیل خاکستری بودن و پر از دهانه‌های آتشفشانی با سطح ماه مقایسه می‌کنند. جیوه با جو نازک خود مشخص می‌شود و از اکسیژن، سدیم، هیدروژن، هلیوم و پتاسیم تشکیل شده است. طبق مأموریت MESSENGER ناسا، حدود نیمی از فضای داخلی سیاره عطارد را آهن تشکیل می‌دهد و سطح آن با لایه ضخیم غبار و سنگ‌های سیلیسی آذرین پوشیده شده است.

زهره

زهره دومین سیاره نزدیک به خورشید است و گرمای سطح آن می‌تواند سرب را ذوب کند. جو آن تحت سلطه دی اکسید کربن است و ابر‌های آن از اسید سولفوریک تشکیل شده است. اگر از طریق تلسکوپ نوری به زهره نگاه کنید آن را زرد مایل به سفید خواهید دید، زیرا ابر‌های ضخیم زرد سولفوریک آن نورخورشید را منعکس می‌کنند.

مریخ

مریخ با رنگ قرمز مایل به قهوه‌ای خود متمایز است، زیرا سطح آن با گرد و غبار حاوی درصد بالایی از آهن پوشیده شده است. رنگ مریخ ممکن است به دلیل وزش باد تغییر کند و از قرمز به نارنجی روشن یا زرد تبدیل شود.

مشتری

مشتری یک غول گازی است و جو آن عمدتاً هیدروژن و هلیوم است. مشتری با یک لکه قرمز بزرگ مشخص می‌شود که به دلیل طوفانی دو برابر زمین، که صد‌ها سال پیش فوران کرد، قابل توجه است. در مورد رگه‌ها و چرخش‌های سفیدی که روی سطح آن ظاهر می‌شود، می‌توان گفت ابر‌های آمونیاک و آبی هستند که در جو آن شناور است. گفته می‌شود که کمربند‌های قهوه‌ای که مشخصه مشتری هستند توسط ترکیبی از عناصر شیمیایی مانند هیدروژن، هلیوم و ... ایجاد می‌شوند.

زحل

زحل، دومین سیاره بزرگ منظومه شمسی پس از مشتری، با حلقه‌های منحصر به فرد، و درخشانی از یخ و سنگ است که آن را احاطه کرده اند، متمایز می‌شود. زحل نیز مانند مشتری یک سیاره گازی است که در جو آن هیدروژن و هلیوم وجود دارد. مشخص شده است که طوفان‌های سیاره زحل که با تلسکوپ نوری قابل مشاهده نیست گاهی اوقات به سطح می‌آیند و به این سیاره قهوه‌ای لکه‌های سفید روشن اضافه می‌کنند.

اورانوس و نپتون

اورانوس و نپتون غول‌های گازی هستند که بیشتر از مایع غلیظی از آب برف، متان و آمونیاک تشکیل شده اند. در واقع متان به آن‌ها رنگ آبی می‌دهد. این دو سیاره همچنین حاوی یک حفره سنگی کوچک هستند. جو آن‌ها از هیدروژن، هلیوم و درصد کمتری متان تشکیل شده است. آن‌ها توسط حلقه‌هایی از گرد و غبار احاطه شده اند. فضانوردان ممکن است متوجه ابر‌های سفید روی سطح این دو سیاره آبی رنگ و گاهی نقاط تیره شوند که نشان دهنده وجود طوفان در اعماق آنهاست.

سیاره کوچک پلوتو

دانشمندان بر این باورند که سیاره کوچک پلوتو پوشیده از یخ متشکل از نیتروژن، متان و مونوکسید کربن است، به علاوه حاوی برخی مواد آلی است که رنگ قهوه‌ای به آن می‌دهد.